Η εικόνα είναι χαρακτηριστική της πραγματικότητας σήμερα στην πόλη μας.
Σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους, στην οδό Χάληδων, στα σκαλοπάτια της Δημοτικής Πινακοθήκης, σα ένα έκθεμα που έμεινε ξεχασμένο έξω, κοιμάται ένας άστεγος. Ότι του έχει απομείνει είναι 2-3 κουβέρτες και μια βαλίτσα πράγματα. Στο μαρμάρινο δάπεδο χαρτόνια. Μαζί του, σα φύλακες της εύθραυστης ύπαρξής του, 6-7 αδέσποτα, που κοιμούνται δίπλα του, ή κάθονται σε διάφορα σημεία, διάακορπα, πιο κοντά ή πιο μακριά του, λες και για να ορίσουν την επικράτειά του, του άνθρωπου που έμεινε χωρίς στέγη.
Πολλές φορές τα βράδυα παιρνόντας από τον σημείο τον ακούς να βρίζει, αόριστα, δίχως να μπορείς να βγάλεις νόημα. Κλαίει. Ίσως είναι το κρύο που τον περονιάζει ή οι σκέψεις που δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί.
Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα και ενώ ο Δήμος Χανίων ετοιμάζει άλλη μία φιέστα, το πρόβλημα των άστεγων παραμένει και μεγενθύνεται εν μέσω μίας κρίσης που έχουμε χάσει πιο το μέτρημα πόσα χρόνια κρατά.
Ήδη από το Δεκέμβρη του 2010 οι Γιατροί του Κόσμου στα Χανιά επισήμαναν την ανάγκη δημιουργίας ενός λαϊκού υπνωτηρίου. 6 χρόνια μετά, 6 χρόνια βαθιάς κρίσης που δημιούργησε πολλούς ακόμα άστεγους και στα Χανιά, ο Δήμος Χανίων δεν έχει κάνει το παραμικρό.
Τρεις άνθρωποι έχουν πεθάνει στους δρόμους της πόλης μας μέσα σε λίγα χρόνια. Πόσοι ακόμα πρέπει να πεθάνουν για να γίνουν τα πιο βασικά, για να τηρηθούν οι πιο βασικές των υποχρεώσεων που πηγάζουν από το σεβασμό στο Ελληνικό Σύνταγμα που ορίζει στο Άρθρο 21 παρ. 3 και 4 ότι:
Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.
Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.