Η ελληνική κρίση άρχισε το 2009 με δημόσιο χρέος στο 115% του ΑΕΠ και με πρόβλεψη – με υπογραφή ΔΝΤ – για ύφεση της τάξης του 2% το 2010, 1,1% το 2011 και επιστροφή στην ανάπτυξη το 2012.
Επτά χρόνια και τρία Μνημόνια μετά, το χρέος οδεύει στο 187,4% του ΑΕΠ εφέτος και στο 197,7% το 2016, η Ελλάδα καταγράφει σωρευτική ύφεση 28,4%, ποσοστό που συνιστά παγκόσμιο ρεκόρ σε καιρό ειρήνης, και το ΔΝΤ εξακολουθεί να προβλέπει ότι… η ανάπτυξη επιστρέφει: Αυτή τη φορά την προσδιορίζει στο 2020 με «προσδοκώμενη αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,4%».
Η παράλληλη δημοσιοποίηση της νέας έκθεσης του ΔΝΤ και του προϋπολογισμού των νέων φόρων έρχεται απλώς να καταδείξει το αδιέξοδο της συνταγής και του ακήρυχτου επταετούς πολέμου της Ελλάδας. ‘Ενα αδιέξοδο που έχει ως πρώτο, και καταλυτικό μάρτυρα τις κατά συρροή αυτο-διαψεύσεις και τις λάθος προβλέψεις του ίδιου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου:
Το 2009 το Ταμείο προέβλεπε ύφεση 2% για το 2010 και 1,1% για το 2011. Τα τελικά, πραγματικά στοιχεία έδειξαν μείωση του ΑΕΠ κατά 5,4% το 2011 και το ασύλληπτο ποσοστό ύφεσης 8,9% το 2011. Τότε έφταιγε ο περίφημος «λάθος πολλαπλασιαστής» και ακολούθησε το γνωστό mea culpa από τον επικεφαλής οικονομολόγο του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ. Το κοντέρ μηδένισε, η πρόβλεψη για επιστροφή στην ανάπτυξη το 2012 ακυρώθηκε και το Ταμείο κατέθεσε και παρουσίασε νέα, έγκυρη εκτίμηση για ύφεση της τάξης του 2,2% του ΑΕΠ. Διαψεύστηκε εκ νέου παταγωδώς, με την ύφεση το 2012 να φθάνει στο 6,6%. Τότε έφταιξε η «απροθυμία» της ελληνικής κυβέρνησης να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, μεσολάβησαν το δεύτερο Μνημόνιο και το PSI και τον Απρίλιο του 2012 το ΔΝΤ ήταν και πάλι σε θέση να προβλέψει ότι η ελληνική οικονομία «θα σταθεροποιηθεί το 2013» και το ΑΕΠ θα διατηρηθεί στα επίπεδα της προηγούμενης χρονιάς, δηλαδή θα έχει μηδενική μεταβολή. ‘Ομως το ΑΕΠ του 2013 μεταβλήθηκε και πάλι ορμητικά προς τα κάτω, με νέα ύφεση της τάξης του 3,9%.
Η αλυσίδα των λανθασμένων προβλέψεων φρέναρε πρόσκαιρα το 2014 μαζί με το εικόνικό success story Σαμαρά: Το ΔΝΤ προέβλεπε ανάπτυξη 0,6% και τα τελικά στοιχεία της Eurostat έδειξαν αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,8%. Στην πραγματικότητα, η οικονομία συρρικνώθηκε και το 2014, καθώς τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ έδειξαν πτώση του ΑΕΠ σε αγοραίες τιμές στα 179 δισ. ευρώ, έναντι 182,4 δισ. το 2013. Ο δε θετικος ρυθμός ανάπτυξης ήταν εξίσου εικονικός με το success story, λόγω της αλλαγής του στατιστικού μοντέλου που υπολογίζει τη μεταβολή του ΑΕΠ χρησιμοποιώντας ως έτος βάσης το 2010.
Προ ΣΥΡΙΖΑ, και προ του μεγάλου εκβιασμού του Ιουλίου, το ΔΝΤ προέβλεπε επίσης ρυθμό ανάπτυξης 2,9% για εφέτος, το 2015. Με τη χθεσινή του έκθεση αναθεώρησε, βεβαίως, και αυτή την εκτίμηση υιοθετώντας την πρόβλεψη του Μνημονίου και του προϋπολογισμού, που δίνουν ύφεση 2,3% εφέτος και 1,3% το 2016. Αυτή τη φορά, όπως αναμενόταν, φταίει, «η πολιτική αστάθεια και η οικονομική αβεβαιότητα» του περασμένου επταμήνου, τα capital controls, το δημοψήφισμα και οι λοιπές ελληνικές αμαρτίες.
Παρεμπιπτόντως, ούτε τώρα φταίει το μοντέλο που, μετά από έξι χρόνια ύφεσης, λιτότητας και μηδενικών επενδύσεων, επιβάλλει σε μία χώρα έναν προϋπολογισμό με 4,4 δισ. νέων φόρων. Δεν φταίει επίσης, το ότι οι φόροι αυτοί δεν καλύπτουν καν τις ετήσιες δαπάνες (5,9 δισ.) για τόκους εξυπηρέτησης χρέους, ούτε ότι με αποπληθωρισμό 0,4%, μόνον εφέτος, συνθλίβουν και τα τελευταία ψήγματα καταναλωτικής ζήτησης.
Εν ολίγοις, λάθη κι ευθύνες στο μοντέλο και πάλι δεν υπάρχουν κι η συνταγή απλώς ενισχύεται και συνεχίζεται μαζί με τον άνισο, επταετή πόλεμο της ελληνικής ύφεσης. ‘Εναν πόλεμο που για να κερδηθεί, μάλλον θα πρέπει να εξαντληθεί και το έσχατο όπλο «ριζοσπαστισμού» και «μεταρρυθμίσεων με ταξικό πρόσημο», όπως αυτών που επικαλέστηκε χθες από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος…