του Μανόλη Μούστου
Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο που να μην παρακολουθεί με αγωνία τα όσα εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες στα ανατολικά σύνορα της χώρας. Χιλιάδες πρόσφυγες στοιβάζονται στον Έβρο ενώ εκατοντάδες γυναικόπαιδα καταφτάνουν με σωσίβιες λέμβους στα νησιά και όλα αυτά σαν αποτέλεσμα της επεκτατικής, φασιστικής και εκβιαστικής πολιτικής του Ερντογάν. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, τα πρώτα που χάνονται είναι η ανθρωπιά και η κοινή λογική.
Σχετικά με την ανθρωπιά…
Δεν γίνεται η στάση σου απέναντι σε ανθρώπους κυνηγημένους και που ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους να είναι «να μην γαμιόσουνα σαν σκύλα, να μην γαμιόσουνα μωρή». Όσο και να έχουν πιεστεί οι νησιώτες από το βάρος του προσφυγικού, η αποκτήνωση και η σκατοψυχία είναι ο απόλυτος απόπατος του ανθρώπινου είδους. Ειδικά, όταν μπροστά σου έχεις κάποιον αδύναμο, κάποιον με ανάγκη. Έγραφε σχετικά ο Λουντέμης και είχε απόλυτο δίκιο: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ.»
Τώρα, όσον αφορά την κοινή λογική…
Είναι ένα πράγμα να είσαι ουμανιστής και είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα να μην βλέπεις ότι η χώρα διαλύεται, μετατρεπόμενη σε αποθήκη ψυχών. Ότι η Τουρκία οργανώνει πλέον απροκάλυπτα την μετακίνηση χιλιάδων μεταναστών στα σύνορα της Ελλάδας (και όχι της Βουλγαρίας). Κι αυτό δεν το κάνει ελέγχοντας τα δουλεμπορικά δίκτυα, ούτε στα κρυφά. Πάνε αυτά. Το επίσημο τουρκικό κράτος και οι μυστικές υπηρεσίες μεταφέρουν με πούλμαν κόσμο στον Έβρο, αρκετούς τους εξοπλίζουν με φουσκωτά, τανάλιες για τα σύρματα, λοστούς ή δακρυγόνα ενώ τουρκικά λιμενικά σκάφη οδηγούν οικογένειες στο Αιγαίο, διακινδυνεύοντας ζωές μικρών παιδιών. Ένα παιδάκι μάλιστα πνίγηκε.
Είναι ένα πράγμα να αγαπάς βαθιά τον συνάνθρωπο και είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα να μην βλέπεις ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί χιλιάδες έως και εκατομμύρια κόσμου σαν ανθρώπινες ασπίδες (εν γνώση ή εν αγνοία των μεταναστών) για να διαρρήξει τα σύνορα της Ελλάδας. Υπάρχει πιο ξετσίπωτη, πιο ξεφτιλισμένη, πιο φασιστική πρακτική; Πόλεμος με πολιορκητικό κριό αμάχους. Ο Χίτλερ, το Ισραήλ και ο ISIS τα έκαναν αυτά.
Κράτος διακινητής, κράτος δουλέμπορος, κράτος συνεργάτης τζιχαντιστικών δικτύων και κράτος τρομοκράτης των λαών της περιοχής. Αυτή είναι η φασιστική Τουρκία.
Κι όμως. Άμα διαβάσεις αναρτήσεις και κείμενα πολλών φίλων που πρόσκεινται στην αριστερά ή στον αντιεξουσιαστικό χώρο θα νομίζεις ότι το βασικό πρόβλημα είναι ο «φασισμός των Ελληναράδων» αναπαράγοντας σε πολλές περιπτώσεις την προπαγάνδα και τα fake news της τουρκικής διπλωματίας.
Ας το σκεφτούμε λιγάκι. Η Ελλάδα έχει σαν γείτονα έναν φασίστα που δεν διστάζει να κάνει ακόμα και πόλεμο με τανκς και όπλα στην Συρία, που κατέχει παράνομα την μισή Κύπρο και που χρησιμοποιεί μετανάστες σαν γεωπολιτικό όπλο. Και η πλειοψηφία του προοδευτικού κόσμου τι λέει; Αντί να καταγγείλει τον τούρκικο ιμπεριαλισμό, αντί να αποκαλύψει τα ψέματα της τουρκικής πολεμικής μηχανής, αντί να υπερασπιστεί με σθένος την λαϊκή και εθνική κυριαρχία της χώρας μας και την εδαφική της ακεραιότητα, φωνάζει συνθήματα του στυλ να «ανοίξουν τώρα όλα τα σύνορα» ή «κανείς φαντάρος στα σύνορα». Άντε να τραβήξει και καμία γενικόλογη καταγγελία στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ που ευθύνονται για τους πολέμους. Πραγματικά ζούμε στιγμές απίστευτες…
Γενικά, το ότι δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική δεν σημαίνει ότι μπορείς και να εκστομίζεις με ελαφρότητα την κάθε μαλακία που σου έρχεται στο κεφάλι.
Έχουν διανοηθεί οι φίλες και οι φίλοι τι σημαίνει να καταλυθούν τα σύνορα μίας χώρας ή τι θα συμβεί αν ο στρατός σταματήσει να τα φυλάει; Το σύνθημα «να καταργηθούν τα σύνορα που είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη» είναι βεβαίως όμορφο αλλά σε συνθήκες σκληρού Ιμπεριαλισμού, μεγαπαικτών που ρημάζουν για πλάκα μικρές χώρες και γειτόνων που θέλουν να δουν την κοινωνική συνοχή της χώρας μας να διαλύεται, ισοδυναμεί με εθνικό αυτοχειριασμό.
Με απλά λόγια, μία τέτοια εξέλιξη θα σήμανε: στοίβαγμα εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων προσφύγων στην Ελλάδα και εγκλωβισμός τους για αόριστο διάστημα αφού οι Ευρωπαίοι έχουν κλείσει τα σύνορα τους, κατάρρευση του όποιου ελάχιστου κοινωνικού κράτους έχει απομείνει μετά από δέκα χρόνια ανελέητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, άγριες φυλετικές συγκρούσεις πρώτα και κύρια ανάμεσα σε πρόσφυγες, μία ανθρωπιστική κρίση μέσα στα προχειροφτιαγμένα hot spots ασύλληπτης έκτασης, απώλεια εκτεταμένων εδαφών με την Τουρκία να βάζει θέμα κυριαρχίας λόγω εποίκων και γενικά κοινωνική κόλαση για ντόπιους και ξένους. Τέτοια καταστροφή για την Ελλάδα δεν θα την εύχονταν ούτε οι Γκρίζοι Λύκοι.
Υπερβολές;
Ιδεολογική ταύτιση με την παγκοσμιοποίηση
Εδώ και πολλά χρόνια, ο προοδευτικός χώρος δυστυχώς ταυτίστηκε ιδεολογικά με την παγκοσμιοποίηση και τις «αξίες» της: Κατάργηση εθνικών συνόρων, διάλυση εθνών και κάθε συλλογικής ταυτότητας, πόλεμος στις πατρίδες και σε κάθετι που μπορεί να μπει εμπόδιο στον Ιμπεριαλισμό και την επέκταση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Κάπως έτσι, μέγας εχθρός των «αριστερών» είναι ο περιθωριακός εθνικισμός μερικών Ελλήνων και όχι ο επεκτατικός φασισμός του Ερντογάν.
Και κάπως έτσι, πολλές φίλες και φίλοι βγάζουν σπυράκια στο άκουσμα της λέξης «πατρίδα» ή «έθνος». Εκτός κι αν πρόκειται για την Ροζάβα ή την Τσιάπας ή την Παλαιστίνη, όπου εκεί οι ντόπιοι δικαιούνται να υπερασπίζονται τα εδάφη τους ανεμίζοντας τις εθνικές τους σημαίες. Μόνο στην Ελλάδα πρέπει οι φαντάροι να αρνηθούν να φυλάνε τα συνόρα.
Κοντολογίς, ο πιο μεγάλος κίνδυνος αυτήν την στιγμή δεν είναι ο Ερντογάν. Ο πιο μεγάλος μας εχθρός είναι η αφασία, η βλακεία και η χαζοχαρουμενιά. Ας σοβαρευτούμε γιατί τα πράγματα έχουν χοντρύνει.
ΥΓ 1: έλεγε ο Νίκος Μπελογιάννης στην απολογία του προκειμένου να αποδείξει στους κατηγόρους του τον πατριωτισμό των κομμουνιστών:
«Αυτή ήταν η δική μας δράση. Και αυτές τις εκατόμβες προσφέραμε. Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας.»
Πώς από την θυσία για την Πατρίδα και την Ελευθερία φτάσαμε να αναπαράγουμε τα fake news της Τουρκίας είναι πραγματικά απορίας άξιο.
ΥΓ 2: το 1995, το αριστουργηματικό «Underground» του Εμίρ Κουστουρίτσα τελείωνε με την φράση «Ήταν μία φορά και έναν καιρό μία χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία«. Χρειάζεται να γίνουν πολλά για να μην βρεθούμε στην ίδια θέση. Εκτός κι νομίζουμε ότι θα μας σώσει ο Κούλης ή ο Τσίπρας…