Ένας άνθρωπος πέθανε μέσα στη βροχή. Ξάπλωσε σε ένα παγκάκι στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, στην Πλατεία Αγοράς, απέναντι από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και τη φάτνη της γέννησης του Χριστού και δεν ξανασηκώθηκε. Μόνος στο πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης απέναντι από ένα σύμβολο αγάπης και χαράς. Καταναλωτικής χαράς εν πολλοίς και πλαστικής σε καιρούς ισχνών αγελάδων.
Στο ίδιο σημείο που συγκεντρώνονται οι πολίτες για να διαμαρτυρηθούν για την αποκτήνωση που προκαλούν οι πολιτικές του μνημονίου, αλλά και στο σημείο που στήθηκαν και φέτος ακριβές, δαπανηρές φιέστες. Εκεί που περιδιαβαίνουν και οι άστεγοι της πόλης μας. Στο παγκάκι που κοιμήθηκε ένα βροχερό βράδυ ένας άνθρωπος άφησαν τώρα κάποια λουλούδια. Εις μνήμη του πρώτου νεκρού άστεγου ενός μακρύ χειμώνα και στην πόλη μας. Απέναντι από τη φάτνη που ο πλαστικοποιημένος Χριστός γεννιότανε για τον άνθρωπο που πέθανε.
Ο M.X. από τον Αποκόρωνα Χανίων, σύμφωνα με τις μαρτυρίες ανθρώπων που τον συναντούσαν συχνά στην Πλατεία Αγοράς ήταν ένας καλοσυνάτος άνθρωπος με πολλά προβλήματα. Ήταν ένας από τους πολλούς άστεγους που έχει πλέον η πόλη μας. Άνθρωποι από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και του κόσμου, αλλά και από τα Χανιά. Ναι! Από τα Χανιά! Έχουμε λοιπόν κι εμείς εδώ αποκτήσει τις συνήθειες μεγαλουπόλεων τις οποίες χαρακτηρίζαμε απάνθρωπες;
Με το όποιο κράτος πρόνοιας είχε απομείνει να θεωρείται πλέον προβληματικό, χαρακτηρίζεται περιττό και βάρος στην προσπάθεια «σωτηρίας» της οικονομίας, και με τις περικοπές που αποφασίζονται να πλήττουν κυρίως τους ασθενέστερους, όποιος δεν έχει οικογένεια ή όποιος έχει σπάσει αυτούς τους δεσμούς που αποτελούν ένα τελευταίο δίχτυ προστασίας, μένει τελείως απροστάτευτος σα μέσα σε ένα ναρκοπέδιο. Εκεί, ίσως βρεθούν άνθρωποι να δώσουν μια βοήθεια. Κάποια δίκτυα αλληλεγγύης. Όπως αυτά των διάφορων συσσιτίων που λειτουργούν στην πόλη μας. Όμως εδώ, οι πραγματικές λύσεις μπορούν να έλθουν μόνο μέσα από πολιτικές αποφάσεις και οργανωμένες δράσεις της κοινωνίας των πολιτών. Γιατί εδώ υπάρχει πλέον ένας πόλεμος και θρηνούμε θύμματα.
Ο περιπτεράς που κάλεσε το ασθενοφόρο δίνει μία άλλη πτυχή για μια τραγωδία βαθιά πολιτική. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να πείσει τους ανθρώπους στο ΕΚΑΒ να έρθουν να τον παραλάβουν. Μισή ώρα προσπαθούσε να τους εξηγήσει πως ο άνθρωπος είναι πιθανό να είναι νεκρός καθώς αφού ξάπλωσε, σύντομα μετά άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς, μα αυτός παρά τη σφοδρή κακοκαιρία έμενε ακίνητος. Αυτοί από την πλευρά τους τον ρώτησαν αν αναλαμβάνει την ευθύνη για να έρθει το ασθενοφόρο, κι αν όταν έλθουν, τι θα έχει να πει αν σηκωθεί και φύγει, όντας υγιής.
Βλέπετε, πλέον οι καταστάσεις που ζούμε είναι πολύ κοντά στη βαρβαρότητα. Και κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι υπό κακές συνθήκες εργασίας υπό συνεχή πίεση σε μία ούτως ή άλλως πολύ δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά μπορούν να αντιδράσουν και απάνθρωπα. Αυτή είναι άλλη μία όψη του εφιάλτη που ξετυλίγουν οι πολιτικές του μνημονίου μπροστά μας. Όχι μόνο για τους άστεγους…
Πιστεύω πως σήμερα δεν υπάρχει μεγαλύτερη βαρβαρότητα από το να συνεχίζεις να πράττεις όπως και πριν από την κρίση. Έτσι πράττουν και αρκετοί πολιτικοί στα Χανιά. Ψηφίζουν υπέρ των πολιτικών που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική βαρβαρότητα μα συνεχίζουν να πράττουν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Συνεχίζουν λοιπόν την καθημερινότητά τους όπως προστάζουν τα αξιώματα που έχουν.
Για τους βουλευτές του νομού αυτό σημαίνει, παρουσία σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, επικοινωνιακές ερωτήσεις που δε δίνουν απαντήσεις στη Βουλή για προβλήματα που αυτοί συντελούν στη δημιουργία τους μέσω της θετικής ψήφου που δίνουν σε αντιλαϊκά νομοσχέδια, πλήρης υποταγή στο κομματικό άρμα και ως εκ τούτου πλήρης απουσία από την αγωνία και τον αγώνα των πολιτών. Τα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους τα ονομάζουν «υπεύθυνη στάση» και συνεχίζουν μια ρουτίνα που πλέον κανένα δε συγκινεί.
Από την άλλη, υπάρχει και η απογοήτευση της παρουσίας του Δήμαρχου Χανίων. Ο κ. Σκουλάκης ίσως πίστευε πως η Δημαρχία θα αποτελούσε μια ευκαιρία για ένα ήσυχο τέλος στην πολιτική καριέρα του σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών. Κακώς, αν αυτό ισχύει.
Είναι κατανοητό να επιθυμεί να μη συνδεθεί απόλυτα στο τέλος της πολιτικής του καριέρας, με μία κυβέρνηση μνημονίου, ως βουλευτής της. Είναι φυσικό να θέλει να τον θυμούνται ως έναν βουλευτή και τώρα δήμαρχο που δίχως να είναι ίσως ριζοσπαστικός τουλάχιστον προσπάθησε μέσα από κάποια πλαίσια και περιορισμούς για το καλύτερο δυνατό. Είναι ακόμα θεμιτό να επιθυμεί ν’ αποχωρήσει απ’ αυτή την κυβέρνηση δίχως να έρθει σε ρήξη με τις πολιτικές αυτής της κυβέρνησης. Ως ένας που ψήφισε μεν το μνημόνιο όμως εικάζω, όχι επειδή το επιθυμούσε αλλά επειδή ήθελε να μείνει πιστός στο κόμμα του. Όσοι διαφωνούνε, δεν είναι αναγκαίο να επιθυμούνε τη σύγκρουση. Μπορεί απλά να αποχωρούν από τη βουλευτική τους θέση. Ίσως αυτή να είναι η περίπτωση με τον κ. Σκουλάκη.
Όμως ακόμα και αν αυτό ισχύει, σήμερα αποτυγχάνει παταγωδώς. Αφού όταν καίγεται το σπίτι του πολίτη του δήμου σου εσύ δε μπορείς να σφυρίζεις αδιάφορα, δε μπορείς να απουσιάζεις. Και τι άλλο από αδιαφορία και θανάσιμη αργοπορία είναι η ανυπαρξία βασικών υποδομών για την κάποια ανακούφιση συμπολιτών μας που έχουν πληγεί περισσότερο βάναυσα από τις ακολουθούμενες πολιτικές; Υποδομές που θα μπορούσαν να είχαν ήδη πραγματοποιηθεί δίχως να έχει προχωρήσει σε κάποια σύγκρουση.
Μόνο για τη συγκεκριμένη περίπτωση αναφορικά με τους άπορους της πόλης μας αλλά και τους άστεγους αναφέρω χαρακτηριστικά την αργοπορία στη λειτουργία του κοινωνικού παντοπωλείου, τη μη δημιουργία ξενώνα για άστεγους, την αδυναμία να στηρίξει υποτυπωδώς τους ασθενέστερους συμπολίτες μας.
Ο κ. Σκουλάκης βεβαίως μπορεί να μας πει πως λείπουν οι πόροι για να προχωρήσει σε αυτά τα έργα. Κι εκεί παρουσιάζεται λοιπόν το πρόβλημα. Γιατί όταν φτάνουμε στην ουσία η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Όσον αφορά στη λειτουργία του νοσοκομείου, στα προβλήματα των εμπόρων, στην ανεργία των νέων αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία, στην αγωνία των πολιτών της πόλης του για επιβίωση, στην αυξανόμενη φτώχεια. Στους πόρους που χρειάζεται για να μπορεί να δημιουργήσει υποστηρικτικές δομές. Στη σύγκρουση με τον κομματικό του φορέα που θα είναι αναγκαία για να καταγγείλει τα ελλιπή εργαλεία που έχει ως δήμαρχός στα χέρια του για ν’ ανακουφίσει κάπως τα πράγματα.
Είναι αυτή η αδυναμία του κ. Σκουλάκη να συγκρουστεί, να διαχωρίσει τη θέση του που τον καταδικάζει στο ν’ ακολουθεί τον εύκολο δρόμο μίας δημαρχιακής ρουτίνας, με κάποιες πεζοδρομήσεις, πολύ επικοινωνία και φιέστες και λίγη ουσία. Που τον καταδικάζει, εν τέλει, να λειτουργεί ως ένας κομματικός δήμαρχος. Αυτό, άλλες εποχές δε θα ενοχλούσε τόσο πολύ, σήμερα έχει κόστος: είναι εν δυνάμει βαρβαρότητα.
Άλλωστε είναι ο ίδιος κ. Σκουλάκης που στους προεκλογικούς λόγους του αλλά και μετά την εκλογική του νίκη μιλούσε για μία δημαρχία πέρα από κομματικές αγκυλώσεις, της συνεργασίας και των υπερβάσεων, από και για τους πολίτες.
Κι έτσι λοιπόν φαίνεται πως το βάρος πέφτει όλο στους ώμους των ίδιων των πολιτών. Αυτοί οι πρώτοι λίγοι πολίτες που στην είδηση του θανάτου του Μ.Χ. συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Αγοράς και άφησαν κάποια λουλούδια στο παγκάκι που πέθανε και που μετά προχώρησαν σε συζήτηση για το τι μπορούν να κάνουν.
Πολίτες που ξανασυναντήθηκαν χθες στην κατάληψη της Rosa Nera για τη λήψη αποφάσεων.
Πολίτες οι οποίοι στην απουσία της πολιτείας σήμερα στελεχώνουν συνελεύσεις γειτονιών, συμμετέχουν σε κινήσεις και κινήματα, υπήρξαν κάποιοι οργισμένοι εδώ και καιρό και άλλοι αγανακτισμένοι, τώρα φαίνονται αποφασισμένοι να λάβουν δράση. Αυτό, αποτελεί και την πιο υγιή αντίδραση μίας κοινωνίας που την άφησαν μόνη τη στιγμή που δέχεται τον πιο μεγάλο πόλεμο.