Ένα από τα αφηγήματα των περασμένων μηνών στον ΣΥΡΙΖΑ πριν και λίγο μετά τη νέα διάσπαση ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπορούσε να ανεβάσει τα ποσοστά του επειδή η εσωκομματική αντιπολίτευση δεν το επέτρεπε. Έλεγαν ότι η ομάδα των σαραντάρηδων αλλά και η “ομπρέλα” του Τσακαλώτου διαρκώς υπόσκαπταν κάθε προσπάθεια ο ΣΥΡΙΖΑ να φύγει μπροστά φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μιλούν για “φάλαγγα”. Όταν τελικά όλοι αυτοί εξωθήθηκαν προς την έξοδο, ο Κασσελάκης έλεγε ότι όσα συνέβησαν ήταν για το καλό. Είχε πει χαρακτηριστικά στις 12 Νοέμβρη ότι:
“Σήμερα αρχίζει η ενότητα”
Και τότε πολλοί επεσήμαναν ότι η ενότητα δεν επιτυγχάνεται μέσω διαγραφών και διασπάσεων αλλά μέσω του διαλόγου και της σύνθεσης, μέσω της αναγκαίας κριτικής που πρέπει να ακούγεται και όχι να περιχαρακώνεται. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απωλέσει την ικανότητα να ακούει την κριτική και να κάνει αυτοκριτική ήδη από το 2015.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά, με αφορμή το νομοσχέδιο για τους ομόφυλους η ενότητα μοιάζει κάτι πολύ μακρινό. Ο Κασσελάκης απειλεί όσους επιθυμούν να εκφράσουν αντίθεση άποψη από αυτή που εκφράζει ο ίδιος με κομματική πειθαρχεία.
Και είναι τουλάχιστον ειρωνικό ότι αυτός ο οποίος πρώτος έσπασε με εκκωφαντικό τρόπο την απειλή της κομματικής πειθαρχίας είναι ο ίδιος που είχε χρησιμοποιήσει τους πιο σκληρούς χαρακτηρισμούς ενάντια σε όλους αυτούς που εξωθήθηκαν προς την έξοδο επειδή διαφωνούσαν.
Ο Παύλος Πολάκης αποτύπωσε με τη στάση του ότι το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ αυτοί που διαφωνούσαν αλλά αυτοί που είχαν την εν γένει ανικανότητα να ακούσουν την διαφωνία και να συζητήσουν. Αυτοί που δε μπορούσαν ή δε ήθελαν να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί ενότητα είναι μέσω του διαλόγου, όχι της πόλωσης.
Γιατί ενότητα δεν επιτυγχάνεται με το να μικραίνεις ένα κόμμα, εκτός αν θέλεις να είσαι μία μικρή και κλειστή σέκτα.