Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη
Οι εκλογές του Ιουνίου ολοκληρώθηκαν και η χώρα, όπως έσπευσε να δηλώσει ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζεται να “τιμήσει” τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρώπη. Στον απόηχο της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί, ο καθένας δίνει τις δικές του ερμηνείες. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για αναλύσεις. Όποιος αναρωτιέται για το τι είδους κυβέρνηση τον περιμένει, σύντομα θα του λυθούν οι απορίες.
Είτε λοιπόν, θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, η χώρα κυβερνάται πλέον από ένα κόμμα που αν και έδειξε ξεκάθαρα το σκληροπυρηνικό νεοφιλελεύθερο και φασιστικό του προφίλ ψηφίστηκε από σχεδόν 2 εκατομμύρια Έλληνες.
Ένα κόμμα διαπλεκόμενο που επέλεξε μια σχεδόν εμφυλιακή προεκλογική εκστρατεία και του οποίου τα στελέχη καμάρωναν για τις ψήφους από τις “κεντροδεξιές αδελφές παρατάξεις” όπως η Χρυσή Αυγή ή βάφτιζαν το φασιστικό τους παρελθόν με τα τσεκούρια ακτιβισμό της δεξιάς.
Η έμμεση σύνδεση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής και της χουντικής Ε.Π.ΕΝ με την “φιλελεύθερη παράταξη” της Νέας Δημοκρατίας δεν φάνηκε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους αλλά ούτε και τους δημοσιογράφους που τόσο απροκάλυπτα προπαγάνδιζαν υπερ της.
Όπως δεν φάνηκαν να ενοχλούν τα τεράστια σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που μαζί με τη ΝΔ λυμαίνονταν την οικονομική ζωή του τόπου και φρόντιζαν με ειδικές τροπολογίες να προσφέρουν νομική κάλυψη στους εαυτούς τους ή να αθωώνουν αυτούς που οι ίδιοι παρέπεμπαν.
Εξωδικαστικοί συμβιβασμοί με τη Siemens που όχι μόνο την απάλλαξαν από οποιαδήποτε ευθύνη αλλά την επιβράβευσαν με επικυρώσεις συμβολαίων, άφθονο δημόσιο χρήμα σε τράπεζες όπως η Proton Bank με προβλήματα ρευστότητας και εν μέσω υπεξαιρέσεων, δεκάδες εκατομμύρια για συμβόλαια με την γερμανική HDW, υπερκοστολογήσεις νοσοκομειακών υλικών και δωροδοκίες από τους προμηθευτές σε γιατρούς και διοικητές νοσοκομείων υπο την κάλυψη ειδικών διατάξεων που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ κ ΝΔ και οι οποίες καταργώντας τον ανταγωνισμό ανήγαγαν την μίζα σε εθνικό σπορ. Και για να είναι σίγουροι πως δεν θα τους αγγίξει κανείς βάφτισαν την μίζα “επείγουσα ανάγκη” και πρόσθεσαν άρθρα που νομιμοποιούν την εξόφληση των υπερχρεώσεων άσχετα με το πως αυτές δημιουργήθηκαν Σήμερα ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών ζητάει την αρωγή των Ηνωμένων Εθνών για τς ελλείψεις στα χρεοκοπημένα μας νοσοκομεία.
Δεν χρειάζεται να προσθέσω περισσότερα, όλα αυτά τα γνωρίζουμε, τα ζούμε καθημερινά και όμως αυτά τα πρόσωπα και αυτές τις πολιτικές εγκρίναμε και νομιμοποιήσαμε με την ψήφο μας για άλλη μια φορά. Και ήδη οι αγορές “ανακουφίστηκαν” και 80 εκατομμύρια ευρώ “επέστρεψαν” στις ελληνικές τράπεζες ως ένδειξη της εμπιστοσύνης στην νέα κυβέρνηση.
Σχετικά με αυτό, θα είχε πολύ ενδιαφέρον κάποιος να διαβάσει τις προτροπές του Peterson Institute for International Economics, όταν μετά τις εκλογές του Μαίου πρότεινε στους μεγαλοκαταθέτες να προκαλέσουν πανικό προχωρώντας σε μαζικές αποσύρσεις από τις τράπεζες με την ελπίδα να μην επαναληφθούν οι εκλογές. Ο συντάκτης μάλιστα ζητάει από τους Ευρωπαίους ηγέτες να υιοθετήσουν αυτή την στρατηγική (η οποία κρίνεται ριψοκίνδυνη αλλά απαραίτητη ώστε να αποφευχθεί μια αριστερή κυβέρνηση) και προτείνει σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να εντείνουν τον πανικό μέσω των ΜΜΕ, ακόμα και μέσω βίντεο στο you tube. Όπως πολύ κυνικά τονίζεται, μετά τον πανικό, ο δρόμος θα είναι ανοιχτός για μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τη συνδρομή της ΔΗΜΑΡ, χωρίς καν να γίνουν εκλογές. Δεν χρειάστηκε. Μια χαρά έγιναν οι εκλογές και η κυβέρνηση που όλα τα διεθνή αρπακτικά ονειρεύτηκαν σχηματίστηκε.
Ακούω καθημερινά αναλύσεις και γνώμες που προσπαθούν να εξηγήσουν αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Μιλάνε για φόβο, για τρομοκρατία, για ψήφο εξαθλίωσης, για αδιαφορία..Λυπάμαι που θα διαλύσω τις αυταπάτες αλλά τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Η τρομοκρατία αν και υπαρκτή δεν ήταν αυτή που καθόρισε το αποτέλεσμα των εκλογών. Ούτε η ανέχεια.
Εκείνοι που ταυτίστηκαν με το φασιστικό μίσος της ΧΑ επέλεξαν συνειδητά να στείλουν στην βουλή δολοφόνους και τραμπούκους. Όλοι αυτοί, και οι 425.000 χωρίς καμία εξαίρεση, είναι συνένοχοι στα εγκλήματα που διαπράττει η ΧΑ στους δρόμους και τα χέρια τους είναι βουτηγμένα στο ίδιο αίμα.
Εκείνα τα σχεδόν δύο εκατομμύρια που έδωσαν την ψήφο τους στο αδελφό κόμμα της ΧΑ, τη ΝΔ, ήξεραν επίσης πολύ καλά τι ψήφιζαν και τι σημαίνει μια κυβέρνηση Σαμαρά. Το ίδιο και εκείνοι που επέλεξαν να νομιμοποιήσουν τα σκάνδαλα και τις μίζες ψηφίζοντας το ΠΑΣΟΚ. Δικαιολογίες δεν χωράνε.
Ο μύθος του αθώου ψηφοφόρου που φοβήθηκε για το μέλλον των παιδιών του, αποτελεί ακόμα μια φτηνή δικαιολογία εκείνων που ψήφισαν αλλά θέλουν να αποποιηθούν τις ευθύνες των επιλογών τους.
Το αποτέλεσμα καθορίστηκε από μια γερασμένη πλειοψηφία που έχει μάθει να θεωρεί την διαπλοκή δεδομένη και εχθρεύεται κάθε αλλαγή. Ένα κομμάτι της συντηρητικής ηλικιωμένης επαρχίας που απόκτησε τα κεκτημένα της μέσα από τις μίζες των επιδοτήσεων και που είναι αποφασισμένη να τα διατηρήσει πάση θυσία. Σε μια χώρα γεροντόφιλη και γερασμένη.
Δεν είναι οι αστοί και οι νοικοκυραίοι, οι εργαζόμενοι και αυτοί που πληρώνουν φόρους, όπως ευθαρσώς υποστήριξε πρόσφατα μεγαλοδημοσιογράφος της Καθημερινής, που έφεραν τον Αντώνη Σαμαρά στην εξουσία.
Είναι οι ηλικιωμένοι και οι συντηρητικοί μικροαστοί, εκείνοι που φοβήθηκαν, όχι πως δεν θα έχουν να φάνε, αλλά πως θα χάσουν τα προνόμια που τους έχουν απομείνει, ακόμα και αν αυτό είναι σε βάρος των υπολοίπων. Διότι απλά δεν τους νοιάζει. Διότι ο Έλληνας, όντας α-πολιτικος και απαίδευτος δεν κατάφερε ποτέ να σκεφτεί έξω από τα μικρά του συμφέροντα.
Ποτέ δεν είδε την κοινωνία ως μια συλλογική πραγματικότητα, ποτέ δεν σκέφτηκε πως οι πράξεις του επηρεάζουν την ζωή των υπολοίπων. Είναι ο ίδιος που είχε μάθει τόσα χρόνια να ψηφίζει με ανταλλάγματα, που θεωρεί πως η Εκκλησία μπορεί να έχει λόγο στην πολιτική του κράτους αλλά να μην πληρώνει κανένα φόρο, που μισεί το αφεντικό του αλλά που ονειρεύεται να του μοιάσει.
Όχι δεν ψήφισε επειδή ήθελε να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ (διότι για αυτό υπήρχαν και άλλες επιλογές ), ψήφισε γιατί ήθελε να κρατήσει τη δική του δουλειά έστω και για λίγους μήνες μέσα σε μια χώρα που διαλύεται και που σύντομα θα τον παρασύρει μαζί της. Δεν τον ενδιέφερε ούτε το ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι (άσχετο αν σύντομα αυτό θα είναι και η δική του μοίρα), ούτε οι εξαθλιωμένοι, ούτε οι πεινασμένοι. Δεν τον ενδιέφερε καν το μέλλον των παιδιών του, που καταδικασμένο στην ανεργία θα δέχεται τα ψίχουλα των 400 ευρώ και θα σκύβει το κεφάλι σε κάθε απαίτηση. Δεν τον ενδιέφερε το αίμα που χύνεται στους δρόμους, γιατί δεν είναι το δικό του.
Οταν πολύ σύντομα θα έρθει αντιμέτωπος με την εξαθλίωση και τη βία που ο ίδιος νομιμοποίησε, θα είναι αργά. Το τέρας θα έχει πλέον πάρει μορφή, και θα του μοιάζει.