Του Δημήτρη Μηλάκα
Η προβολή των ευσεβών πόθων στην πραγματικότητα, κατά κανόνα διαψεύδει/γελοιοποιεί όσους το επιχειρούν. Κάτι τέτοιο συνέβη χθες με το «πραξικόπημα» – οπερέτα της Wagner και την κάλυψη/ανάλυση που επιχείρησαν τα μεγάλα διεθνή δίκτυα αλλά και εγχώριοι «αναλυτάδες» που έσπευσαν να «τελειώσουν» τον Πούτιν και να προβλέψουν τη συντριβή της Ρωσίας στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας.
Η πραγματικότητα ωστόσο είναι διαφορετική, αν κάποιος θέλει να τη δει:
-Η Wagner είναι πράγματι ένας καλο-εκπαιδευμένος, καλο-εξοπλισμένος ιδιωτικός στρατός και εμπειροπόλεμος, ο οποίος υπάρχει χάρη των συμβολαίων που συνάπτει με το ρωσικό κράτος
-Ο αρχηγός της Wagner (Γεβγκιένι Πριγκόζιν) από κατάδικος στις ρωσικές φυλακές, και στη συνέχεια πωλητής hot dog στα πεζοδρόμια της Μόσχας, εξελίχθηκε σε ολιγάρχη δισεκατομμυριούχο χάρη της εύνοιας του Πούτιν
-Οι μονάδες της Wagner, που πράγματι σήκωσαν μεγάλο βάρος του πολέμου στην Ουκρανία, είχαν αποσυρθεί στα μετόπισθεν αρκετές βδομάδες πριν το «πραξικόπημα» της 24ης Ιουνίου
-Με την απόσυρση της Wagner από την πρώτη γραμμή (και νωρίτερα) είχε ξεκινήσει η διαδικασία της «κρατικοποίησής» της με την οργανική ενσωμάτωσή της στο ρωσικό υπουργείο άμυνας το οποίο είχε μάλιστα ορίσει «επικεφαλής» του μισθοφορικού αυτού στρατού
Ως προς τις προοπτικές της κίνησης της Wagner (25.000 πάνω-κάτω άνδρες) κατά του ρωσικού στρατού (1.500.000) άνδρες, η απάντηση είναι προφανής: αν τα πράγματα κατέληγαν σε εμπλοκή θα σφαγιάζονταν μέχρι τον τελευταίο άνδρα.
Αναζητώντας μια λογική εξήγηση για τους λόγους που ο Πριγκόζιν διέβη τον Ρουβικώνα παρά τα συντριπτικά εναντίον του δεδομένα θα πρέπει κανείς να διερευνήσει τους δεσμούς/ υποσχέσεις που ενδεχομένως είχε από αξιωματικούς διοικητές μεγάλων δυνάμεων του ρωσικού στρατού. Αν υπήρχαν τέτοιες υποσχέσεις περί συνδρομής μονάδων του ρωσικού στρατού στο πραξικόπημα, αυτές δεν τηρήθηκαν με αποτέλεσμα η κίνηση του Πριγκόζιν να σβήσει μέσα σε μερικές ώρες.
Ως προς τις εξελίξεις στο μέτωπο του πολέμου με την Ουκρανία, όπου εκδηλώνεται η «μεγάλη αντεπίθεση» των ουκρανικών δυνάμεων, την εικόνα τη δίνουν τα (ακόμα και αμερικανικά) ΜΜΕ. Σύμφωνα με το CNN «η ουκρανική αντεπίθεση δεν ανταποκρίνεται στις (δυτικές) προσδοκίες». Ανάλογη προσέγγιση και από το The Federalist που με δεδομένη την αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης αναρωτιέται «για πόσο καιρό ο Μπάιντεν θα μπορεί να διατηρεί έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία»;
Όσο, λοιπόν, ο ρωσικός στρατός εξακολουθεί να πατά και να κατέχει ουκρανικό έδαφος οι επιλογές των δυτικών είναι δύο:
-Να αναζητήσουν μια λύση λαμβάνοντας υπόψη τα στρατιωτικά δεδομένα, πιέζοντας τον Ζελένσκι να αποδεχτεί μια συμφωνία ή εγκαταλείποντάς τον στην τύχη του
-Να συνεχίσουν τον εξοπλισμό και την γενικότερη ενίσχυση της Ουκρανίας με στόχο τη συντήρηση του πολέμου και την αιμορραγία της Ρωσίας.
Καθώς η δεύτερη επιλογή εξυπηρετεί το σύμπλεγμα των μεγάλων αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών που θησαυρίζουν με τον πόλεμο, βάσιμη είναι η εκτίμηση ότι η Δύση θα κάνει ότι μπορεί για να συντηρήσει τον πόλεμο δια αντιπροσώπων (Ουκρανών) κατά της Ρωσίας με την ελπίδα ότι κάποιοι επόμενοι Πριγκόζιν θα «ξεμπερδέψουν» με τον Πούτιν.