«Χαίρε,ώ χαίρε Ελευθεριά»
Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη
Είναι κάποιοι μικροί τόποι που αντιπροσωπεύουν μια μεγάλη ήπειρο. Η Αθήνα στέλνει τώρα και πάλι προς την Ευρώπη την κραυγή της Δημοκρατίας, του Ανθρωπισμού και του Πολιτισμού. Ξαναθυμίζει σε όλους, τους αγώνες της ελευθεροτυπίας, τα ιδεώδη του κοινωνικού συμβολαίου, τις αρχές του διαλόγου, της πολιτικής αρετής, του διαφωτισμού.Υπάρχουν τα επί μέρους γεγονότα που δημιουργούν τη συνολική ιστορία.
Τρία χρόνια τώρα η Ελλάδα σπαράσσεται από τις τρόικες, τις κυβερνήσεις και τα μνημόνια τους. Διαλύεται μέσα στην ύφεση, τη φορολόγηση και την ανεργία. Και αποδιαρθρώνεται στις παραγωγικές, ηθικές και πνευματικές της δομές.
Τρία χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός υπομένει τη διάσπαση των κοινωνικών και οικονομικών του σχέσεων, την περιθωριοποίηση των πολιτικών του δυνάμεων, τη διάλυση των συνεκτικών ερεισμάτων της ιστορίας του. Η χώρα και οι άνθρωποι υφίστανται τη διάψευση των ελπίδων και των προσδοκιών τους, την αποκάλυψη της φενάκης των επιβαλλόμενων μέτρων, την αποτυχία της λιτότητας, των αναδιαρθρώσεων και της ανάκαμψης.
Τρία χρόνια είναι αρκετά για τη δοκιμή και την αποτυχία των οικονομικών συνταγών, των κοινωνικών μέτρων και των πολιτικών εφαρμογών, που μας επιβλήθηκαν. Είναι αρκετά για να ανατρέψουν το παράλογο, το παράνομο, το ανήθικο, που επικράτησε στη χώρα της φιλοσοφίας, του μέτρου και της αρετής. Ήταν αρκετό το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, με το πρόσχημα εξορθολογισμού του κράτους, στα πλαίσια των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, για τη λειτουργία του νόμου της ετερογονίας των σκοπών και την πραγματοποίηση της υπέρβασης από το καθημερινό στο «εξαίφνης», από το ποσοτικό στο ποιοτικό, από το λογιστικό στο θυμικό.
Και υπάρχουν τέλος, πέρα από το χώρο και το χρόνο, μερικές στιγμές, που συμπυκνώνουν ολόκληρους αιώνες. Όταν το μέγιστο και το ελάχιστο συγκλίνουν προς το άπειρο. Τότε, που όπως τώρα, μικρά γεγονότα γίνονται σύμβολα μεγάλων αλλαγών και παράγοντες επαναστατικών ανατροπών. Ποιός το περίμενε ότι μια συναυλία των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ στις 14 Ιουνίου 2013, που έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, θα μπορούσε να στείλει, με το ανυπέρβλητο σπαρακτικό «Χαίρε, ώ χαίρε Ελευθεριά», των μουσικών, των χορωδών και των θεατών της, προς την ελληνική ψυχή και ολόκληρο τον κόσμο το πιο ηχηρό μήνυμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ηθικής ελευθερίας και του δημοκρατικού ιδεώδους;
Όχι πια άλλα δάκρυα στην Ελλάδα. Χρειαζόμαστε κάθαρση, ενότητα, ανασυγκρότηση. Νέα κυβέρνηση, εθνικό όραμα, ελληνικό πρόγραμμα ανάπτυξης. Ελευθερία, Ισότητα, Δικαιοσύνη.
Ο σπαραγμός του Ιουνίου πρέπει να είναι ο τελευταίος ελληνικός σπαραγμός της εποχής μας.