Ελάχιστα πράγματα βασίζονται σε τέτοιο βίαιο και α- πολιτικό μανιχαϊσμό όσο το να αυτό- προβάλλεσαι ως το νέο απέναντι σε οτιδήποτε άλλο, που οριοθετείς ως το παλαιό. Ο κος Τσίπρας και το επιτελείο του, αφού από το -ρηχό- αντιμνημόνιο πέρασαν στο “τί να κάναμε” προκειμένου να δικαιολογήσουν την υπογραφή του μνημονίου και πλέον στο “ευτυχώς που υπογράψαμε το μνημόνιο”- ακολουθώντας κατά πόδας τα βήματα της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου- αποπειρώνται να βρουν το νέο σημείο στήριξης της πολιτικής τους στην αντίθεση παλαιού και νέου.
Αγνοούν ότι η λατρεία του νέου για το νέο είναι γέννημα του ρεύματος του φουτουρισμού που κατόπιν υιοθετήθηκε από το φασισμό. Ακόμα χειρότερα, αγνοούν τι είναι το νέο.
Το “νέο” είναι να ανοίγεις δρόμους προς το σοσιαλισμό μέσα στο νεοφιλελευθερισμό, όχι να γίνεσαι το πλυντήριο ενός παρηκμασμένου και παρακμιακού συστήματος εξουσίας, που χάρη στη δική σου υποταγή στις εντολές του, μπορεί να δηλώνει θρασύτατα ότι δικαιώθηκε για τις μνημονιακές επιλογές του.
Το νέο είναι να προβλέπεις τους κινδύνους και να ετοιμάζεις το λαό για αυτούς, όχι να τους κρύβεις προκειμένου να κυβερνήσεις και κατόπιν να φορτώνεις τις ευθύνες σε όλους τους γύρω σου πλην του εαυτού σου.
Το νέο είναι η έμπρακτη ανάληψη ευθύνης, όχι η υποκριτική ρητορεία καθ’ υπαγόρευση επικοινωνιολόγων, που οδηγεί σε δημοκρατικές εκτροπές, σε εκλογές- εξπρές βάσει δημοσκοπήσεων και ψεμάτων.
Το νέο είναι να θυσιάζεσαι για το λαό σου και να του δίνεις προοπτική στις πιο μαύρες στιγμές, όχι να αποδεικνύεσαι καριερίστας.
Το νέο ήταν το όχι του 62%, όχι το “ναι σε όλα” του οποίου ο πιο πρόσφατος, βασικός στυλοβάτης είναι η ομάδα Τσίπρα.
Το νέο, όπως η δύναμη και το να είσαι κυρία, κατά Θάτσερ, δεν κομπορρημονεί ότι είναι νέο, δεν το λέει καν: το αποδεικνύει καθημερινά και το αναγνωρίζουν οι γύρω του πέραν πάσης αμφιβολίας.
Το νέο δεν εξάγεται διά της εις άτοπον απαγωγής: αν οι άλλοι είναι το παλαιό, εσύ δεν είσαι αναγκαστικά το νέο, πολύ περισσότερο όταν εν τοις πράγμασι συγκυβερνάς με αυτούς.
Το νέο είναι η αταλάντευτη υποστήριξη της δημοκρατίας, όχι το να υπηρετείς πραξικοπήματα και πραξικοπηματίες, όχι η Βουλή- κουρελού, όχι η αποστασία από τη λαϊκή ετυμηγορία προς όφελος της ξένης πατρωνίας και μιας κλειστής ομάδας στελεχών και επιχειρηματιών.
Το νέο είναι να έχεις σταθερές αξίες και να μην περιμένεις ούτε λεπτό προκειμένου να ξεκινήσεις να τις υλοποιείς, όχι να εξαγγέλλεις διαρκώς μια δήθεν σύγκρουση με τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας, που ποτέ δε λαμβάνει χώρα, προκειμένου να διαπραγματεύεσαι με τους ιδιοκτήτες τους, ούτε οι σκηνοθετημένες κόντρες με την Τρέμη.
Το “νέο” είναι οι Καμίλο Σιενφουέγκος, οι Λουμούμπα, οι Τσε, οι Κάστρο, οι κομμουνάροι, οι “Βελουχιώτηδες”, οι αγωνιστές των οδοφραγμάτων του Μάη, της Νομικής, του Πολυτεχνείου, του Γκεζί Παρκ, του Κομπάνι, της Γάζας και της Δ. Όχθης, οι Αραφάτ και χιλιάδες, εκατομμύρια άλλοι που μπροστά σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους δεν πρόδωσαν την εντολή των λαών τους.
Το νέο είναι οι Αλιέντε αυτού του κόσμου. Από την 11η Σεπτεμβρίου του 1973 η φωνή του ταξιδεύει ακόμα γιατί στάθηκε απέναντι στους πραξικοπηματίες και το πλήρωσε με τη ζωή του. Όταν τέτοιες φωνές ακούγονται, η καπηλεία του νέου και ο μανιχαϊσμός που βασίζεται σε αυτήν γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικός. Θα ξεμπερδέψουμε με το παλιό όταν- ανάμεσα σε άλλα- ξεμπερδέψουμε με όσους περιφέρουν τη βιολογική τους νεότητα σα διαβατήριο εξουσίας και καριέρας.
* Θέμης Τζήμας, υπ. βουλευτής ΛΑΕ Α’ Θεσσαλονίκης