Ο 32χρονος Κοσίρο Σιμοόκα –ή Σίμο– και η 29χρονη σύζυγός του, Ρίκα, ζουν στη Νάρα, την αρχαιότερη πόλη της Ιαπωνίας. Ψυχολόγος που εργαζόταν στο Δημόσιο εκείνος, εργαζόμενη σε εταιρεία εξαγωγής υφασμάτων εκείνη. Η στρωμένη ζωή, κάποια στιγμή τους βρίσκει αντίθετους: «Παραιτηθήκαμε και ακολουθήσαμε το όνειρό μας: να γυρίσουμε τον κόσμο. Προϋπολογισμός μας, 20.000 ευρώ το άτομο –οι οικονομίες μας– για ενάμιση χρόνο περιπλάνησης», αναφέρουν.
Αναμφίβολα αδύνατον να τα δουν όλα. «Μας ενδιαφέρει η φύση, τα βουνά, η τοπική κουζίνα κάθε χώρας. Αρχικά, τραβήξαμε μία γραμμή στον χάρτη συνδέοντας περίπου 30-40 χώρες, αναζητώντας την ιδανική εποχή για τα βουνά κυρίως – κυνηγάμε πάντα την άνοιξη ή το καλοκαίρι». Ποιες χώρες περιλαμβάνει το οδοιπορικό τους; «Ξεκινήσαμε από Παραγουάη, συνεχίσαμε στις χώρες της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, λίγο στην Αφρική. Δέκατη όγδοη χώρα, η Ελλάδα. Θα φτάσουμε Φινλανδία, μέσω Βουλγαρίας. Μετά τις βόρειες χώρες, Ευρώπη για τρεις μήνες –όσο επιτρέπει η συνθήκη Σένγκεν– επιστρέφουμε Τουρκία και από εκεί, κεντρική Ασία, Ταϊλάνδη, Μιανμάρ, Δρόμο του Μεταξιού στην Κίνα και επιστροφή στην πατρίδα», λέει η Ρίκα.
Στο τελευταίο τους e-mail γράφουν: «Εχοντας ολοκληρώσει το τρέκινγκ στο Φαράγγι της Σαμαριάς και την Αγία Ρούμελη, βρισκόμαστε στα Σφακιά. Απολαμβάνουμε θαλασσινά με ρακί σε ένα εστιατόριο – είναι υπέροχα! Η διαδρομή στο φαράγγι, μοναδική. Η Ελλάδα είναι μία φανταστική χώρα με χιονισμένα βουνά, ασύγκριτες παραλίες, απίθανη κουζίνα, πολύ καυτό αλκοόλ (!) – και φυσικά, καταπληκτικούς ανθρώπους».
Για τη «γεύση» Ελλάδας, οι νέοι Ιάπωνες έχουν να πουν πολλά:
«Από τη Ρόδο και τη Σαντορίνη, στην Αθήνα. Αναζητήσαμε φιλοξενία σε ιστοσελίδες «κατ’ οίκον φιλοξενίας», για άμεση επαφή με τους ντόπιους. Εχοντας διαβάσει στο Ιντερνετ ότι εδώ είναι επικίνδυνα λόγω υψηλής ανεργίας -προσέχετε τα “πορτοφόλια σας!” έγραφαν-, φτάνοντας διαπιστώσαμε πως πρόκειται για πολύ ασφαλές μέρος».
Στον δρόμο για την Ακρόπολη, μία απρόσμενη επίσκεψη στη Βαρβάκειο: «Πάθαμε σοκ! Η μεγαλύτερη αγορά κρεάτων που έχουμε δει. Ολόκληρα τα ζώα να μας κοιτάνε κρεμασμένα, οι κρεοπώλες να μας κάνουν πλάκα και να ποζάρουν για φωτογραφίες…», λένε γελώντας. Σχετικά με την ανεργία και την κρίση, οι δύο νέοι αναφέρουν: «Ακούσαμε Ελληνες που θέλουν να φύγουν, επειδή δεν υπάρχουν δουλειές. Στην Ιαπωνία, εξαιτίας του υψηλού ποσοστού γήρανσης του πληθυσμού, είναι πολύ εύκολο για τους νέους να βρουν δουλειά. Σπάνια θα βρεις κάποιον που θέλει να δουλέψει στο εξωτερικό. Δυσκολίες, υπάρχουν. Μέσα στην τελευταία δεκαετία οι μισθοί συρρικνώθηκαν, με αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης, τον περιορισμό της ψυχαγωγίας. Φύσει απαισιόδοξος λαός οι Ιάπωνες, προτιμούν να αποταμιεύουν χρήματα για το μέλλον. Αντίθετα, στην Ελλάδα, μας έκανε εντύπωση, που βγήκαμε Τετάρτη βράδυ, για ένα ποτό και τα μαγαζιά ήταν γεμάτα. Σε καμία περίπτωση, δεν εισπράξαμε εικόνα οικονομικής κρίσης».
Αλλά και οι ώρες του φαγητού είναι εντελώς διαφορετικές: «Συνηθισμένο το μεταμεσονύκτιο φαγητό σε σας. Εμείς πάλι φροντίζουμε να έχουμε φάει μέχρι τις 21.00, ενώ οι έξοδοί μας δεν ξεπερνούν τα μεσάνυχτα, ώστε να μην αργήσουμε στη δουλειά την επομένη». Η περιπλάνηση των ταξιδιωτών στην Ελλάδα, πλούσια: από τα Μετέωρα, το Πάπιγκο και τη Δρακόλιμνη, στην Κρήτη.
Ο Ξένιος Ζευς τους αγκάλιασε στοργικά
Η Ρίκα και ο Σίμο, το νεαρό ζευγάρι από την Ιαπωνία, που κάνουν τον γύρο του κόσμου, δεν είχαν στο μυαλό τους να μείνουν στην Ελλάδα περισσότερο από δύο εβδομάδες. Τελικά, έμειναν σχεδόν ένα μήνα αφού παρασύρθηκαν από την «ελκυστική δίνη», όχι μόνο της μοναδικής φύσης, αλλά και της ελληνικής φιλοξενίας:
«Εχοντας διαβάσει για τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, όταν ήρθαμε, περιμέναμε τους Ελληνες περισσότερο … φιλόσοφους. Νομίζαμε ότι θα τους βρούμε να κάθονται σοβαροί, να σκέφτονται “τι είναι η ζωή”… Εδώ όμως είναι όλοι άνετοι, καλόκαρδοι, γεμάτοι ευγένεια και φιλόξενη διάθεση. Από τον νότο ώς τον βορρά, από τους νέους ή τους ηλικιωμένους, όλοι μας καλωσόρισαν με τρόπο που ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας – από τους μαθητές του δημοτικού σχολείου που μας ευχήθηκαν στον δρόμο “Καλή Διαμονή”, την κοπέλα που μας κέρασε μπίρες τρία μόλις λεπτά μετά τη γνωριμία μας και τους φοιτητές που μας πρόσφεραν σουβλάκια μέχρι τον ηλικιωμένο στα Ιωάννινα, ο οποίος μας σφύριξε καλώντας μας στο τραπέζι του για να μας κεράσει καφέ – κι ας μη μιλούσαμε κοινή γλώσσα. Ο Δημήτρης, ο φίλος μας, όχι μόνο μας φιλοξένησε αλλά μας έδωσε συμβουλές πώς να πάμε στα αγαπημένα του βουνά, ενώ φρόντισε μέσω γνωστού του σε άλλη πόλη, να κάνει την πεζοπορία μας πιο ασφαλή και ευχάριστη. Μα… πώς; απορήσαμε. “Από την αρχαιότητα, είναι παράδοση για εμάς τους Ελληνες να προσφέρουμε φιλοξενία στον ταξιδιώτη”. “Κουβαλάμε μέσα μας τον Δία, τον θεό της φιλοξενίας”, ακούσαμε. Αλλοι πάλι, μας είπαν: “Απλά, έτσι είμαστε εμείς οι Ελληνες”».
kathimerini.gr