Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Κάποιοι άνθρωποι καλύπτουν τα πρόσωπα τους με μάσκες.Κάποιοι άλλοι αφήνουν το πρόσωπο τους καθάριο νερό.
Η καθαρότητα είναι ορατή. Η μάσκα όμως είναι όχι.
Τι γίνεται σαν πέσουν οι μάσκες από τα πρόσωπα των ανθρώπων;
Το πρόσωπο εξακολουθεί να είναι το ίδιο,τα μάτια όμως δεν φέγγουν πια.
Εκεί διακρίνεις όλη την αλήθεια! Το ψέμα διαγράφεται μια έντονη κόκκινη γραμμή,η κακία παίρνει ένα χρώμα γκρι και το ΕΓΩ κραυγάζει μέσα από το χρώμα των ματιών.
Κάποτε ένας γέροντας μοναχός σε ένα μοναστήρι όταν τον ρώτησα γιατί οι άνθρωποι καλύπτουν τα πρόσωπα τους με μάσκες μου είπε:
«Tι τα θες παιδί μου και τα σκαλίζεις;
Οι μάσκες υπάρχουν και θα υπάρχουν…
Αλλιώς πως θα καλύψουν οι άνθρωποι την σάπια τους ψυχή;»
«Μα γέροντα μου δεν φοράνε όλοι μάσκα»,είπα.
«Όχι βέβαια,δεν φοράνε όλοι μόνο εκείνοι που δεν έχουν να δώσουν αγάπη στον συνάνθρωπο φοράνε και αυτό επειδή δεν μπορούν να αγαπήσουν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό».
Τότε θυμήθηκα κάτι στίχους που είχα διαβάσει κάποτε:
«Οι μάσκες έπεσαν,τα τείχη καταλήφθηκαν και τα πρόσωπα είναι γυμνά.
Το κάστρο δεν υπάρχει πια …
Μια διαρκής εγρήγορση των αισθήσεων υπάρχει ακόμα.
Ο πολεμιστής, ο άτρωτος ,ο δυνατός ,ο άφοβος είδε τα πρόσωπα τους.
Οι μάσκες αρχαίας τραγωδίας έσπασαν σαν πήλινα κανάτια,
στην δύναμη μιας πέτρας και οι σκιές φανήκανε στα μάτια των ανθρώπων.
Ο πολεμιστής δεν είναι άτρωτος πια.
Ο φόβος έρχεται από παλιά να του θυμίσει:
Άνθρωποι!
Δεν είναι οι μάσκες που τρομάζουν.
Δεν είναι οι μάσκες που σε αηδιάζουν.
Είναι η ψυχή του ανθρώπου που σε γδέρνει.
Είναι το βλέμμα του το σάπιο.
Ο πολεμιστής, ο μεγάλος, ο σπουδαίος τρομάζει.
Ο Λεωνίδας δεν κατέκτησε τις Θερμοπύλες του.
Ο Λεωνίδας δεν θα πεθάνει για μια ιδέα.
Ο σύγχρονος Λεωνίδας θα πεθάνει από απέχθεια».
