Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, η πόλη στολίζεται με λαμπιόνια και οι δρόμοι γεμίζουν από ανθρώπους τους οποίους τους περιβάλλει ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας, γιατί;
Γιατί έχουν δίπλα τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα και θα περάσουν μία ακόμη χρονιά μαζί.
Πίσω όμως από τα πολυπόθητα Χριστούγεννα κρύβεται και μία δόση δυστυχίας, πολλή ή λίγη δεν ξέρω, γνωρίζω πάντως πως υπάρχει. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ζουν μονάχοι είτε από επιλογή, είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. Άνθρωποι που έμειναν άνεργοι και βρήκαν καταφύγιο στους παγωμένους δρόμους με μόνη τους παρέα τα αδέσποτα και τον εαυτό τους. Γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, τα Χριστούγεννα τους φαίνονται μία γλυκιά ανάμνηση του παρελθόντος και τώρα τίποτε άλλο παρά ξύσιμο της πληγής.
Φοιτητές που δεν έχουν χρήματα να γυρίσουν πίσω στους γονείς τους, περνάνε μόνοι τους τις γιορτές γιατί και οι φίλοι τους γύρισαν στον τόπο καταγωγής τους.
Αλλά είναι και εκείνα τα πλάσματα που δεν κατάφεραν να αγαπηθούν και να κρατήσουν ανθρώπους κοντά τους, κάποιοι από αυτούς έζησαν κάποτε έναν μεγάλο έρωτα, όμως τέλειωσε,όπως άλλωστε τελειώνουν όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή. Άλλοι συνήθισαν αυτό τον τρόπο ζωής, άλλοι πάλι όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά, οδηγεί στην τρέλα και στην παράνοια.
Αν κοιτάξουμε δίπλα μας θα συνειδητοποιήσουμε πως γνωρίζουμε και εμείς πολλούς τέτοιους ανθρώπους, στην δουλειά, στο σχολείο, στην πολυκατοικία… Είναι αυτοί που κάθονται μόνοι στο μπαρ, στην ίδια θέση, καπνίζουν και πίνουν το ίδιο ποτό κάθε βράδυ. Τους βλέπεις να περπατάνε τη νύχτα στους δρόμους κοιτώντας χαμηλά, πολλές φορές παραμιλώντας, κοιμούνται αργά, παρέα με την τηλεόραση, όχι γιατί έχουν κάτι σημαντικό να δουν αλλά επειδή θέλουν να αισθάνονται συντροφιά.
Είναι κοινωνικοί, όμως δεν έχουν ουσιαστικούς φίλους.
Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους αξίζει να τους αγαπάμε λίγο περισσότερο, όχι από οίκτο αλλά επειδή το αξίζουν και το έχουν ανάγκη!
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=xJiH-iFQwI4″]
