“Οι πολεμικοί ανταποκριτές πόσο ελεύθεροι είναι να λένε την αλήθεια;”
Αυτό το ερώτημα μας έθεσε φίλος αναγνώστης της εφημεριδας και συνέχισε:
Είναι θαραλλέοι άνθρωποι και μας δίνουν μια άμεση εικόνα από τον πόλεμο, όμως η εικόνα αυτή δε μπορεί παρά να είναι μονοδιάστατη. Ή θα είναι η εικόνα που θέλουν να δει ο κοσμος οι Ουκρανοί ή είναι η εικόνα που θέλουν να δει ο κόσμος οι Ρώσοι.
Φαντάζεστε, ας πούμε, ένα ανταποκριτή στο Κιέβο να ασκεί κριτική για τον τρόπο που αμύνονται οι Ουκρανικές δυνάμεις; Φαντάζεστε τι κινδύνους θα διατρέξει αν ασκεί και κριτική; Το ίδιο βεβαίως θα ίσχυε αν υπήρχαν ανταποκριτές από την πλευρά των επιτεθέμενων Ρώσων. Θα επέτρεπαν οι Ρώσοι στους ανταποκριτές που θα ήταν μαζί τους να δείξουν πλάνα του πόνου που προκαλούν; Θα επέτρεπαν να αναμεταδίδουν τις πιθανές αμφιβολίες για τον πόλεμο που μπορεί να εκφράζουν κάποιοι Ρώσοι στρατιώτες;
Αυτό που παρακολουθούμε είναι οπτικές του πολέμου. Εξαιρετικά περιορισμένες οπτικές.
Ίσως μία λύση θα ήταν να υπάρχουν πολεμικοί ανταποκριτές τόσο από την πλευρά των Ουκρανών όσο και από την πλευρά των Ρώσων, εν γνωσει μας πάντα ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει αλλά μια μερική αποτύπωση. Τότε μόνο, με μια πιο σφαιρική ενημέρωση – αυτή που επιτρέπεται μέσα σε εμπόλεμες ζώνες – οι πολίτες θα καταλαβαιναν καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει.
Γι’ αυτό ίσως και οι πολίτες επιβράβευσαν το Open Tv. Όχι επειδή πιστεύουν ότι ο ανταποκριτής από τη Ρωσία λέει τα πράγματα όπως είναι αλλά επειδή υπάρχε και η ενημέρωση με οπτική από τη Ρωσία. Αυτή η μερική ενημέρωση που επιτρέπουν οι συνθήκες ενός πολέμου.