ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ομολογώ ότι δεν μου άρεσαν οι ταινίες του Αγγελόπουλου. 
Μπορεί να ήταν ποιοτικές, έργα τέχνης.Μπορεί να είχα φάει στη μάπα τις ταινίες του συρμού και είχα απωλέσει το καλλιτεχνικό μου αισθητήριο. Μπορεί το πνευματικό μου επίπεδο να μη μπορούσε να κατανοήσει την αισθητική και τον τρόπο γραφής του Αγγελόπουλου. Όπως δεν μου αρέσουν και οι περισσότερες ταινίες του εξίσου σπουδαίου σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου. Όπως δεν μου άρεσε και ” η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας” του διάσημου σκηνοθέτη ΛΟΥΪ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ που είδα πριν τρία χρόνια σε επανάληψη. Μια ταινία που δεν έχει συγκεκριμένο σενάριο με αρχή μέση και τέλος με αφήνει αδιάφορο. Η ταινία μοιάζει και είναι, ένα μυθιστόρημα προσαρμοσμένο σε εικόνες. Όπως σένα μυθιστόρημα αν διαβάσεις μονάχα λέξεις και προτάσειςχωρίς ειρμό και πλοκή όσο όμορφες κι αν είναι στο τέλος θα δυσαρεστηθείς έτσι είναι και οι ταινίες. Κάποιος κριτικός έγραψε ότι “ο Αγγελόπουλος σ`έβαζε να σκεφθείς.” Φυσικά . Διότι μπορούσες να κρατάς τετράδιο και στυλό μαζί σου κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας και να γράψεις εσύ την δική σου ιστορία. Διότι οι δικές του ιστορίες ήταν taboula raza. {άγραφο χαρτί}.