Ο Απόστολος Αρσάκης γεννήθηκε το έτος 1790 στο χωριό Χαταχόβα της Βορείου Ηπείρου. Καταγόταν από μια Βλάχικη οικογένεια η οποία σιγά – σιγά εγκαταστάθηκε στη Βλαχιά. Εκεί ο πατέρας του Κυριάκος ασχολήθηκε με το εμπόριο αποκτώντας σημαντική περιουσία. Στο Βουκουρέστι ο Απόστολος έλαβε μαθήματα γενικής παιδείας. Έπειτα σπούδασε στη Βιέννη φιλοσοφία έχοντας για δάσκαλο το Νεόφυτο Δούκα. Όταν αποφοίτησε έγραψε βουκολικό ειδύλλιο σε αρχαία δωρική διάλεκτο το οποίο αφιέρωσε στο Μέγα Ναπολέοντα επιχειρώντας με αυτό να συγκινήσει τον Αυτοκράτορα ώστε να βοηθήσει στην απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Τούρκους. Το 1810 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Χάλλης της Σαξονίας στην Ιατρική σχολή. Μέσα σε δυο χρόνια αναγορεύτηκε διδάκτωρ Ιατρικής και Χειρουργικής, γράφοντας επίσης και σπουδαία επιστημονικά έργα. Το 1814 παντρεύεται την Αναστασία κόρη του ιατρού Κων.Δάρβαρι όπου απέκτησε τρία παιδιά, τον Γεώργιο, την Ελένη και την Ολυμπία. Το 1833 η Αναστασία πέθανε και λίγα χρόνια σργότερα το 1835 ο γιος του αυτοκτόνησε γιατί ο Αρσάκης δε του επέτρεψε να παντρευτεί την κοπέλα που ερωτεύτηκε.
Το 1812 ηγεμόνας της Βλαχίας τοποθετείται από το σουλτάνο Μαχμούτ Β’, ο Ιωάννης Καρατζάς, εξαίρετος Φαναριώτης, ο οποίος κάλεσε τον Αρσάκη κοντά του για γραμματέα και προσωπικό ιατρό του. Γραμματέα γιατί γνώριζε άπταιστα γαλλικά, γερμανικά, ελληνικά, τουρκικά, αλβανικά, ρουμανικά και λατινικά. Και οι γλώσσες αυτές με αναγνωρισμένα πτυχία μεγάλου κύρους.
Το 1857 εξελέγη βουλευτής και χρημάτισε μέλος τετραμελούς επιτροπής για την ένωση της Βλαχίας και της Μολδαβίας όπερ και επετεύχθη με τη συνένωση των δύο, σ’ ένα κράτος την Ρουμανία.
Το 1861 διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών και τον Ιούνιο του 1862 γίνεται πρωθυπουργός αντικαθιστώντας τον δολοφονημένο BarbuCatargiu, για λίγες μέρες (24-6-1862). Το 1965 παραιτήθηκε από τα κυβερνητικά αξιώματα και για ένα χρόνο παρέμεινε απλός βοουλευτής.
Ο Αρσκάκης ήταν Έλληνας, αισθανόταν Έλληνας και σχεδόν πάντα έγραφε την ιδιότητά του στα Ελληνικά. Στην απογραφή του 1838 μάλιστα πολιτογραφήθηκε Έλληνας.
Ο Εθνικός ευεργέτης Αρσάκης, προσέφερε πολλά στην πατρίδα του. Ενίσχυσε την εκπαίδευση. Ήταν ο βασικός συνετελεστής της προόδου του Ιδρύματος Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας, με δικές του δαπάνες αποπερατώθηκε και το κτίριο στην οδό Πανεπιστημίου «Αρσάκειο» όπου στεγαζόταν. Σε οικόπεδό του στην πόλη ανήγειρε κτίριο που στέγασε το λύκειο θηλέων, το «Αρσάκειο». Συνέδραμε στον έρανο του Κων.Βέλλιου για την ανέγερση ναού στη νέα Πέλλα Λοκρίδος. Επίσης μέσα στο Αρσάκειο φρόντισε να κτιστεί ο ναός της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στη μνήμη της συζύγου του. Το 1845 στο χωριό Παραϊπάνι (Vedea) της Ρουμανίας ανήγειρε το ναό του Αγίου Παντελεήμονα στη μνήμη του γιού του. Δεν ξέχασε ούτε τη γενέτειρά του την Χοταχόβα και ανήγειρε και εκεί ένα σχολείο.
Γιατην προσφορά του στην μητέρα πατρίδα, η Βασίλισσα Αμαλία αποφάσισε και τον τίμησε με τον Σταυρό Ανωτέρων Ταξιαρχών του Τάγματος Αριστείας του Σωτήρος. Πέθανε το 1874 στις 16 Ιουλίου στο Βουκουρέστι, σε ηλικία 82 ετών.
Αναμφισβήτητος ο Αρσάκης ήταν ένας από τους σπουδαιότερους και ευφυέστατους «σύγχρονους» Έλληνες και οφείλουμε να τον τιμάμε για το έργο του. Ήταν ένας από τους ΄Ελληνες που έδιναν τα πάντα για τη πατρίδα τους. Μεγαλούργησαν έξω από τη χώρα. Πλούτισαν έξω από αυτήν, αλλά έδωσαν τα πάντα για να γίνει η μάνα χώρα τους, πάλι κράτος. Απ’ αυτήν πήραν μόνο το όνομα και λίγα ψίχουλα, αλλά της έδωσαν πολλά, πάρα πολλά, σε αντίθεση με πολλούς σημερινούς ‘Ελληνες που την έχουν κατασπαράξει σαν θεριά ανήμερα.
Μιχαήλ Γ. Κελαϊδής