Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
«Καρτερία γράφουν στα μπουκαλάκια οι ετικέτες. Δεν είναι καρτερία. Είναι μια συμφιλίωση εχθρική ανάμεσα ζωής, και αβίωτου.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ -Από τη συλλογή «ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ»
Τα μέτρα του πρώτου μνημονίου ήταν βίαια , και ανακόλουθα ως προς τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ «ότι λεφτά υπάρχουν». Είναι δυνατόν να υπόσχεσαι βελτίωση τη ζωής των εργαζομένων, ενώ γνώριζες την κατάσταση της οικονομίας; Στην Ελλάδα το δύο μεγάλα κόμματα έτσι συμπεριφέρονται για να κατακτήσουν την εξουσία ,όπου την εννοούν ως κομματικό λάφυρο. Άλλα λένε κι άλλα κάνουν αλλά , με τα ρουσφέτια και τα δάνεια ο λαός κουτσοβολευόταν. Έκανε βέβαια κι ο λαουτζίκος τις μικροπαρανομίες του, και η εξουσία για να κάνει τις μεγάλες αρπαχτές, έκανε πως δεν έβλεπε. Ώσπου ήρθε η ώρα της λυπητερής. Ήρθε το πρώτο μνημόνιο και ο κοσμάκης δεν μίλησε, κατάπιε τον θυμό του, και έδωσε στην κυβέρνηση μια ακόμη ευκαιρία. Βλέποντας όμως, ότι η κυβέρνηση υποτάχτηκε πλήρως στους ξένους τραπεζίτες και σια, αγανάκτησε και βγήκε να διαδηλώσει ειρηνικά στη πλατεία Συντάγματος. Ύστερα ήρθε το δεύτερο μνημόνιο όπου ονομάστηκε «μεσοπρόθεσμο». Γεμάτο φόρους επί των ίδιων υποζυγίων μισθωτών συνταξιούχων και μικροεπαγγελματιών αλλά και «φάστ τράκ» ξεπούλημα ζωτικών τομέων του δημοσίου, όπως το νερό και η ενέργεια. Παιδιά γίναμε χώρα του τρίτου κόσμου, μπανανία και βάλε. Την ώρα που ψηφιζόταν στην βουλή ερρίφθησαν χημικά και δακρυγόνα ,επί των πολιτών, δικαίων και αδίκων για να τους διαλύσουν, να ψηφισθεί από την μειοψηφία πια του 21% η περαιτέρω υποδούλωση της χώρας στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Πείτε μου σας παρακαλώ. Αυτή είναι δημοκρατία που ζούμε , επίφαση δημοκρατίας, ή δικτατορία της και, μιντιακής ολιγαρχίας.