Στα κτηνώδη γεωστρατηγικά παιχνίδια επιβολής και εξουσίας που καταστρώνουν παγκοσμίως οι υπερδυνάμεις, άλλοτε με τη στρατιωτική τους πυγμή και άλλοτε μέσω της οικονομικής τους δύναμης, τα μοναδικά και μόνιμα θύματα τους είναι οι κοινωνίες και το περιβάλλον του πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Από τα μέσα Φεβρουαρίου με μπροστάρη την κυβέρνηση των Η.Π.Α. και την πλήρη συγκατάθεση και βοήθεια της Ρωσικής κυβέρνησης, έχει ξεκινήσει με άκρα μυστικότητα μια επιχείρηση μεταφοράς και καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κρήτης, Μάλτας και Σικελίας. Το όλο σχέδιο έχει καταστρωθεί και επιβλέπεται από το ΝΑΤΟ, ενώ η Ε.Ε. (και η πτωχευμένη Ελλάδα φυσικά) συμμετέχει στη χρηματοδότηση της επιχείρησης, γεγονός το οποίο δεν έγινε ευρέως γνωστό, από τότε που δημοσιοποιήθηκε η εν λόγω καταστροφή των χημικών.
Το ελληνικό κράτος ως μια ακόμα ιμπεριαλιστική μηχανή συμμετέχει στη νατοϊκή συμμορία, πραγματοποιεί κοινές ασκήσεις με άλλα τρομο-κράτη, εισβάλει ή παρέχει το έδαφός του μέσω των Νατοϊκών βάσεων, σε αφρικάνικες χώρες και αλλού (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Κόσσοβο, κλπ), και όλα αυτά για τα συμφέροντα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και της πλανητικής αυτοκρατορίας του χρήματος. Η γεωπολιτική θέση του ελλαδικού χώρου φέρνει τη χώρα στο προσκήνιο των γεωστρατηγικών εξελίξεων και κάθε ελληνική κυβέρνηση δε χάνει την ευκαιρία να το εκμεταλλευτεί (οικονομική επέκταση στα βαλκάνια, λαθρεμπόριο καυσίμων, κατασκευαστικές εταιρείες σε λεηλατημένες χώρες). Το άλλοθι τους, για να νομιμοποιηθούν στα μάτια του κόσμου, είναι η μόνιμη εθνικιστική ρητορεία για τους εξωτερικούς εχθρούς του έθνους, που “καραδοκούν” και οι “υποχρεώσεις της χώρας προς τους συμμάχους της”. Έτσι ακόμα και σε μια περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος βλέπουμε τον εξοπλιστικό προϋπολογισμό του κράτους να διογκώνεται αντιστρόφως ανάλογα με τη λεηλασία που επιχειρείται σε μισθούς, συντάξεις, και δημόσιες δομές (υγεία, παιδεία, κτλ)
Τόνοι χημικών όπλων κάνουν ήδη βόλτες στη μεσόγειο (μια θάλασσα με μικρό ποσοστό ανανέωσης υδάτων) με ένα σαπιοκάραβο (36 ετών, χωρίς στεγανά, με μονό κύτος) πραγματοποιώντας μια μέθοδο καταστροφής που δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ ξανά εν πλω σε μεγάλη κλίμακα. Οι κυρίαρχοι μας λένε ότι η πειραματική μέθοδος της υδρόλυσης χημικών νευροπαραλυτικών αερίων είναι απολύτως ασφαλής, χωρίς όμως να δίνουν καμία απόδειξη για αυτό, ενώ καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι κράτη όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Νορβηγία, το Βέλγιο και η Αλβανία, τα οποία διαθέτουν εγκαταστάσεις για τη διαχείριση τέτοιων επικίνδυνων αποβλήτων, έχουν ήδη αρνηθεί την καταστροφή των χημικών όπλων εντός των συνόρων τους, επικαλούμενες «έλλειψη υποδομών». Όσο για τους εμπόρους του θανάτου, τις υπερδυνάμεις που κατασκευάζουν και πουλούν σε χώρες-παρίες τα χημικά όπλα, ούτε λόγος να τα πάρουν και να τα καταστρέψουν στις εγκαταστάσεις στις οποίες τα παρήγαγαν οι ίδιες.
Διεθνείς συμβάσεις καταπατούνται από τις ίδιες τις κυβερνήσεις, που υποκριτικά υπογράφουν την απαγόρευση της παραγωγής χημικών όπλων, ενώ την ίδια στιγμή τα προμηθεύουν σε “εμπόλεμες ζώνες”. Πέρα από τα γεωπολιτικά παιχνίδια της ανθρωποσφαγής στη Συρία (για την οποία υπάρχει πλήρης αδιαφορία) και την άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, τα χημικά όπλα ακόμα και όταν καταστρέφονται, συνιστούν απειλή και λόγω της ασυνειδησίας των στρατιωτικών και πολιτικών υπεύθυνων. Η διαδικασία της καταστροφής των χημικών στην καρδιά της Μεσογείου ενέχει σοβαρό κίνδυνο να οδηγήσει στην απελευθέρωση τόνων τοξικών αποβλήτων, αποτελώντας μία σημαντική απειλή για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.
Η μέθοδος και ο εξοπλισμός που θα χρησιμοποιηθεί είναι η FieldDeployableHydrolysisSystem, η οποία έχει αναπτυχθεί μόνο κατά το τελευταίο έτος, και χρησιμοποιεί μία πληθώρα χημικών παραγόντων για την εξουδετέρωση των όπλων. Παράγει μεγάλες ποσότητες υγρών τοξικών αποβλήτων, γνωστές ως εκροές. Η μέθοδος και ο εξοπλισμός που εγκαθίστανται στο πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ MVCapeRay έχουν δοκιμαστεί μόνο μία φορά εν πλω, και για την εξουδετέρωση μίας μικρής ποσότητας χημικών όπλων. Αυτό ξεπερνάται κατά πολύ από το μέγεθος του συριακού οπλοστασίου προς καταστροφή, το οποίο είναι πάνω από 700 τόνους όπλων. Επειτα, το MVCapeRay είχε σχεδιαστεί αρχικά για τη μεταφορά τροφίμων και εξοπλισμού, πριν από 36 χρόνια, δεν είναι στεγανό, και χτισμένο με ένα μόνο κύτος, γεγονός που το καθιστά ακατάλληλο για μία τέτοια επιχείρηση υψηλού κινδύνου λόγω αυξημένης πιθανότητας ατυχήματος. Οι συνέπειες από την ενδεχόμενη απόρριψη (ακούσια ή εσκεμμένη) από στερεά ή υγρά απόβλητα που παράγονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας είναι απρόβλεπτες, ιδιαίτερα λόγω του κινδύνου διασποράς μέσα στη Μεσογειακή λεκάνη, μέσω των ισχυρών θαλάσσιων ρευμάτων της.
Η επιλογή του τόπου δεν έγινε τυχαία. Το γεγονός ότι πολλές χώρες της Μεσογείου αντιμετωπίζουν σήμερα σοβαρή οικονομική κρίση και πολιτική αστάθεια, κάμπτει την αντίδραση και την εγρήγορση των κοινωνιών. Ο OPCW, υπεύθυνος οργανισμός για τη διεργασία, εκμεταλλεύεται αυτές τις συνθήκες και θέτει τον κίνδυνο της μετατροπής της Μεσογείου σε μία περιοχή απόρριψης επικίνδυνων αποβλήτων.
Τα ερωτήματα που ανακύπτουν λοιπόν είναι πολύ σοβαρά: Δε γνωρίζει κανείς (συμπεριλαμβανομένου και του στρατού των ΗΠΑ), εάν τα χημικά περιέχουν προσμίξεις και άρα αν υδρολύονται. Δε γνωρίζουμε, αν η διαδικασία της υδρόλυσης δουλεύει εν πλω με τα μηχανήματα να κουνιούνται και σε άλλο επίπεδο ύψους και άρα πίεσης από τα χημικά. Ακόμα και αν η υδρόλυση δουλέψει εν πλω, δεν υπάρχει μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε περίπτωση ατυχήματος (τί επιπτώσεις θα έχει ένα ατύχημα). Ενδιαφέρον είναι πως το Αμερικανικό (συντηρητικό) περιοδικό AmericanThinker ρωτά σε άρθρο του την κυβέρνηση των ΗΠΑ, γιατί αναλαμβάνει να κάνει στη Μεσόγειο κάτι, που στην ίδια της τη χώρα θα ήταν παράνομο, και φτάνει στο σημείο να αναρωτηθεί, αν αυτά τα τοξικά, θα δοθούν σε κάποια “βρώμικη” εταιρεία, που θα τα εξαφανίσει χωρίς πολλές ερωτήσεις.
Αυτά σε διεθνές επίπεδο. Σε τοπικό επίπεδο παρακολουθούμε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας από άρχοντες (δημάρχους,περιφερειάρχες), κόμματα και επιχειρηματίες, οι οποίοι (όλως τυχαίως πριν ξεκινήσει η τουριστική σεζόν και εν όψη εκλογών) “ευαισθητοποιήθηκαν” για το περιβάλλον. Τόσα χρόνια βέβαια αδιαφορούν για την καταστροφή που έχει προκληθεί στο νησί από την τουριστική βιομηχανία, τις βιομηχανικές ΑΠΕ και όχι μόνο. Ενώ πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι μέσα στο καλοκαίρι θα προκηρυχθούν οι διαγωνισμοί για έρευνες πετρελαίου στο Ιόνιο και τη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης και εφόσον οι ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές και οικονομικά συμφέρουσες για τις πολυεθνικές εταιρίες, που θα τα διαχειριστούν, θα κατασκευαστούν εξέδρες άντλησης με συνέπεια ολόκληρη η θαλάσσια, και μη περιοχή, να απειλείται από μεγάλη και εξαιρετικά δύσκολα αναστρέψιμη ρύπανση, τόσο από ένα πιθανό ατύχημα, όπως στον Κόλπο του Μεξικού, όσο και από τα λογής δεξαμενόπλοια που θα μεταφέρουν το αργό πετρέλαιο.
Επίσης, χαρακτηριστικό της υποκρισίας των τοπικών αρχόντων είναι πως κανένας από δαύτους δε μιλά ποτέ για τη νατοϊκή βάση της Σούδας, στην οποία σταθμεύουν πυρηνοκίνητα πολεμικά πλοία και υποβρύχια, αλλά και φρεγάτες με χημικά όπλα. Όλοι αυτοί οι τοπικοί παραγοντίσκοι που τώρα δήθεν νοιάζονται για τα χημικά όπλα δεν αναφέρονται ποτέ στο θάνατο που σκορπάνε τα νατοϊκά πλοία και τα αεροπλάνα, που επιχειρούν από την Σούδα. Ούτε για τις νατοϊκές ασκήσεις στη Μεσόγειο που καταστρέφουν την υποθαλάσσια ζωή και ξεβράζουν νεκρά θαλάσσια είδη (όπως πρόσφατα στις ακτές της Ιεράπετρας, όπου ξεβράστηκαν και πέθαναν φάλαινες ζιφιοί, για το λόγο ότι τους “τρέλαναν” τα σόναρ των πολεμικών πλοίων) και τοξικά απόβλητα. Ποσώς μάλλον για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που εξαναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες, λόγω των ληστρικών πολέμων των κυρίαρχων. Πολλοί από αυτούς δε, αφού γλυτώσουν (προσωρινά) από τις βόμβες και τις σφαίρες του πολέμου, βρίσκουν τον θάνατο από τα κύματα του Αιγαίου μέσα στα σαπιοκάραβα των σύγχρονων ανθρωποεμπόρων. Και γιατί να νοιαστούν; Αφού τα ντόπια αφεντικά στην Κρήτη αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σα φτηνούς εργάτες και παράλληλα πλουτίζουν από τις εξόδους των στρατιωτών, αλλά και από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της βάσης. Είναι λοιπόν οι ίδιοι άνθρωποι, που από τη μία χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας και από την άλλη τρίβουν σα μαυραγορίτες τα χέρια τους για την επικείμενη εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, καθώς φαντάζονται τους εαυτούς τους κάτι ανάμεσα σε σεΐχηδες του Περσικού κόλπου και πετρελαιάδες του Τέξας.
Ο πόλεμος είναι η ατμομηχανή του καπιταλισμού και της κυριαρχίας των κρατών. Γύρω από αυτόν συγκεντρώνονται και διακινούνται τα μεγαλύτερα κονδύλια, παράγονται υπέρογκα κέρδη και «αναπνέει» ο καπιταλισμός και η εκμετάλλευση. Οι κυβερνήσεις, ως πολιτικό προσωπικό των πολεμοκάπηλων, τροφοδοτούν την πολεμική βιομηχανία λόγω των τεράστιων κερδών, αλλά κυρίως γιατί τα κόστη (κοινωνικό, περιβαλλοντικό) δεν τα πληρώνουν, όσοι καρπώνονται τα κέρδη, αλλά οι λαοί του κόσμου. Τα μεγάλα περιβαλλοντικά εγκλήματα δείχνουν το μέλλον ενός πλανήτη γεμάτου «γκρίζες ζώνες». Περιοχές όπου θα είναι αδύνατο να υπάρξει ζωή. Χρέος μας είναι να σταματήσουμε την καπιταλιστική μηχανή καταστροφής και να υποστηρίξουμε τον προσφυγικό πληθυσμό που αναζητά άσυλο, να απαντήσουμε ταξικά, μαχητικά, ανθρώπινα ενάντια στον πόλεμο των αφεντικών.
Ο Αγώνας εναντίον των πολέμων τους, δεν μπορεί παρά να είναι μόνο
ενάντια στην παγκόσμια κυριαρχία των λίγων που τους προκαλεί.
Κανένας πόλεμος μεταξύ των “εθνών” – καμιά ειρήνη μεταξύ των τάξεων!
Για ένα κόσμο δίχως στρατούς, κράτη και σύνορα
SineDominis,
Αναρχική Συλλογικότητα
από την Κατάληψη Ευαγγελισμού