Του Αλέξανδρου Κασιμάτη.
Ο Τόμσεν, ο Μαζούχ και ο Μόρς -οι υψηλόβαθμοι της τρόικας που παρακολουθούν την Ελλάδα και συντάσσουν τις εκθέσεις για τη χώρα μας- προφανώς είναι έξυπνοι άνθρωποι, μορφωμένοι και έχουν μεγάλη εμπειρία από προβληματικές οικονομίες. 
Λόγω του ρόλου τους και οι τρεις έχουν πλήρη εικόνα της ελληνικής οικονομίας και του κλίματος που επικρατεί. Ξέρουν πόσο επώδυνη είναι η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης που έχει τεθεί σε εφαρμογή και γνωρίζουν τι συμβαίνει σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου το ΑΕΠ έχει μειωθεί 18% από το 2008.
Οταν οι εκπρόσωποι της Τρόικας δίνουν στον έλληνα πρωθυπουργό ένα κατάλογο απαιτήσεων, όπου -μεταξύ άλλων- προαπαιτούμενο για την επόμενη δόση είναι η αύξηση των αντικειμενικών αξιών κατά 25%, οι άνθρωποι δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου. Απλώς κάνουν τη δουλειά τους και μάλιστα από την πλευρά τους την κάνουν πολύ καλά. Γιατί η δουλειά τους δεν είναι να σώσουν τους Ελληνες, αλλά να εξασφαλίσουν ότι οι δανειστές θα πάρουν πίσω τα χρήματα τους. Με την απειλή της διακοπής του ρεύματος το χαράτσι στα ακίνητα δούλεψε και τα δημόσια έσοδα βελτιώθηκαν, ασχέτως αν παραμένουν εκτός στόχου. Αυξάνουν λοιπόν σε εξοντωτικά επίπεδα τους φόρους στα ακίνητα, αναγκάζοντας τους έλληνες πολίτες είτε να χάσουν τα σπίτια τους, είτε να μεταφέρουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς στα ταμεία του Δημοσίου, ώστε να εξυπηρετείται το -αν πάνε καλά τα πράγματα- «κουρεμένο» χρέος.
Τόμσεν, Μαζούχ και Μόρς απαιτούν την επιβολή σκληρών μέτρων γιατί γνωρίζουν –όπως το γνωρίζει πολύ καλά και η ελληνική κυβέρνηση που αποφεύγει να το πει- ότι φέτος δεν πρόκειται να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα. Και αυτό σημαίνει ότι το σχέδιο διάσωσης για την Ελλάδα ουσιαστικά είναι στον αέρα. Για αυτό οι τρεις τεχνοκράτες δίνουν στην Ελληνική Κυβέρνηση έναν κατάλογο όπου μπλέκονται εξοντωτικά, παράλογα αλλά και λογικά μέτρα. Αυτοί, αδιαφορούν για τη δραματική κατάσταση στην οποία περιέρχονται οι έλληνες και ενδιαφέρονται μόνον για να διασφαλίσουν τα χρήματα των δανειστών. Η κυβέρνηση όμως έχει άλλο ρόλο και πρέπει να διασφαλίσει τη χώρα αλλά και την ευημερία των πολιτών. Τη βούληση την έχει. Αν δεν έχει τη δύναμη, τότε οι εκλογές είναι επιβεβλημένες. Αλλωστε η επιλογή μεταξύ πάμπτωχων στη ζώνη του ευρώ και βαθύπτωχων στη δραχμή τελικά ίσως δεν είναι και τόσο δύσκολη.