Στις αρχές Σεπτέμβρη 500 άνθρωποι, προσφυγικές οικογένειες από την αποκλεισμένη στρατιωτικά Λωρίδα της Γάζας, από τον πόλεμο στη Συρία, από τη δικτατορία στην Αίγυπτο και από τον άγριο εμφύλιο στο Σουδάν πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Όταν οι πρόσφυγες αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς των διακινητών, το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν εμβολίστηκε από το σκάφος των διακινητών και ναυάγησε στα διεθνή ύδατα κοντά στη Μάλτα. Κάποιοι από τους δεκάδες επιζώντες μεταφέρθηκαν στην Κρήτη. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια –εγκλήματα κατά των προσφύγων στη Μεσόγειο.
Καθώς η προσφυγιά και η μετανάστευση παρανομοποιούνται τεχνητά από τα κράτη των αφεντικών η Μεσόγειος μετατρέπεται σε νεκροταφείο προσφύγων. Μια επικράτεια στην οποία αντί των περίφημων ανθρώπινων δικαιωμάτων βασιλεύει η υποτίμηση και η εκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, η άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, οι αναγκαστικές, παράνομες, «εν κρυπτώ», απελάσεις και επαναπροωθήσεις, τα βασανιστήρια και οι απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού.Πρόκειται για κρατικά εγκλήματα ενάντια στις στις κατ’ εξοχήν ανθρώπινες ζωές που έχουν ανάγκη προστασίας. Οι προσφυγικές ζωές που χάθηκαν μόνο το 2014 στη Μεσόγειο υπερβαίνουν τις 1100. Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 19.000 θάνατοι για τους οποίους ευθύνεται ο διακρατικός πόλεμος ενάντια στη μετανάστευση. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος. Στο ναυάγιο των 500 στη Μάλτα υπήρξαν επιζώντες, οι οποίοι αφηγήθηκαν το έγκλημα. Σε πολλά ναυάγια δεν μένει κανείς να πει την ιστορία.
Η ιστορία του μικρού προσφυγόπουλου, ενός κοριτσιού 17 μηνών, που γλύτωσε μετά από 3 μέρες στη θάλασσα στην αγκαλιά μιας γυναίκας από τη Συρία, συγκίνησε πολλούς ανθρώπους. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να σταματήσει το μεγάλο έγκλημα που βαραίνει την κοινωνία που ζούμε. Το ναυάγιο της Μάλτας είναι αποτέλεσμα των πολιτικών του κράτους και των μικρών και μεγάλων αφεντικών για «βίο αβίωτο» των μεταναστών (όπως «στοχευμένα» το διατύπωσε ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας πριν κάποιους μήνες). Το ελληνικό κράτος συμμετέχει πρόθυμα στον πόλεμο ενάντια στην μετανάστευση, αντιμετωπίζοντας με στρατιωτικούς και αστυνομικούς θεσμούς την προσφυγιά και τις οικογένειες των μεταναστών.
Είναι όμως και ευθύνη της κοινωνίας. Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας είδαν τη ζωή των μεταναστών και των μεταναστριών ως φτηνή εργασία, τους πρόσφυγες ως αναλώσιμες ζωές και παράπλευρες απώλειες στη γεωπολιτική διαδρομή του ελληνικού επεκτατισμού. Πολλοί από τους πρόσφυγες που χάθηκαν από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να βρουν άσυλο ή ένα καλύτερο μέλλον στην ευρώπη, διέφευγαν από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, στις οποίες ακόμα βρίσκεται ο ελληνικός στρατός στο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων που ονομάστηκαν «ανθρωπιστικές αποστολές» του ΝΑΤΟ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των απάνθρωπων πολιτικών έρχεται και από την κρατική αναλγησία γύρω από τη φιλοξενία των σύριων προσφύγων στα Χανιά. Παρά την ανεπάρκεια ή/και την άρνηση των υπουργείων και των τοπικών θεσμών της περιφέρειας και της πολιτικής προστασίας, το ελάχιστο της κάλυψης των αναγκών στέγασης και η απρόσμενη κοινωνική αλληλεγγύη στο θέμα των προσφύγων στα Χανιά θεωρήθηκε από την κυβέρνηση και τις κρατικές υπηρεσίες μετανάστευσης ως το «κακό παράδειγμα» γιατί «οι πρόσφυγες παίρνουν θάρρος», όπως δήλωσαν. Για αυτά τα καθάρματα του ελληνικού κράτους, η στοιχειώδης αλληλεγγύη είναι το κακό παράδειγμα. Το «καλό παράδειγμα» για τους ρατσιστές είναι οι ατιμώρητοι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών, τα αστυνομικά πογκρόμ των ιδιοκτητών εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών στη Λακωνία, το ατιμώρητο έγκλημα της δολοφονίας προσφύγων από το ελληνικό λιμενικό στο Φαρμακονήσι, οι ρατσιστικές διαπομπεύσεις των οροθετικών γυναικών από το Λοβέρδο για προεκλογικούς λόγους, η συνεργασία μπάτσων, δεξιού όχλου και χρυσής αυγής στις ρατσιστικές επιθέσεις. Και βέβαια η κρατική χρήση των υπέρογκων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για το χτίσιμο στρατοπέδων εγκλεισμού και βασανιστηρίων, (πάντα με τις σχετικές μίζες για το υπουργείο των μπάτσων) αντί για ανοιχτές υποδομές αλληλεγγύης και υποστήριξης μεταναστών και προσφύγων.
Ο ταξικός πόλεμος ενάντια στη μετανάστευση πάει παρέα με τον ευρύτερο γεωπολιτικού σχεδιασμό των αφεντικών. Το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους και του κεφαλαίου επεξεργάζεται τα ταξικά του συμφέροντα στο σκηνικό του θανάτου που στήνεται στους ανταγωνισμούς των αφεντικών – ανάμεσα στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τους στρατούς του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., της Ρωσίας, του Ιράν, του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας, της δικτατορίας της Αιγύπτου, και άλλων. Οι εστίες μακροχρόνιων πολέμων είναι εστίες κερδών για τις εθνικές βιομηχανίες όπλων μέσα από τις αποικιοκρατικές πολιτικές, την υπόθαλψη εμφυλίων, τους βομβαρδισμούς αμάχων και τις δολοφονίες προσφύγων στη Μεσόγειο, τη Γάζα, τη Συρία, την Ουκρανία. Παράλληλα οι εθνικισμοί, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός παρουσιάζονται ξανά ως νέες λύσεις, και οι υπήκοοι καλούνται να διαλέξουν ποια συμμαχία σφαγέων προτιμούν στις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Η ιστορία διδάσκει πως όποιος ανέχεται τον πόλεμο, το θάνατο και τη βαρβαρότητα για τον “άλλο”, στο τέλος θα τον βιώσει και ο ίδιος.
– Η τελευταία ελπίδα αυτής της κοινωνίας είναι όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.
– Να δώσουμε τέλος στην στρατιωτική και αστυνομική διαχείριση της προσφυγιάς και της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας.
– Να αντισταθούμε στις στρατιωτικές επεμβάσεις και την υπόθαλψη εμφυλίων
που γεννούν το θάνατο και τη φτώχεια.
– Να κλείσουμε τα στρατόπεδα εγκλεισμού και βασανιστηρίων μεταναστών και προσφύγων.
– Να υπερασπιστούμε τη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης ως αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα
– ‘Έμπρακτη αλληλεγγύη στους αγώνες για τα χαρτιά των μεταναστών.
– Άσυλο για όλους τους πρόσφυγες.
Μικροφωνική/ Συγκέντρωση στην Πλατεία Αγοράς, Τρίτη 14 Oκτωβρίου, στις 18: 30.
Κατάληψη RosaNera, Χανιά Οκτώβριος 2014
