Πριν 10 χρόνια, στο δίλημμα «ανθρώπινη ζωή ή οικονομία», κάποιοι απάντησαν κυνικά «οικονομία», αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Και αγνοώντας βέβαια το βασικό: ότι δεν υπάρχει οικονομία χωρίς την κοινωνία και τους ανθρώπους.
Πριν δέκα χρόνια κάποιοι αποφάσισαν να βάλουν τη χώρα μας ξανά στο γύψο.
Ενοχοποιώντας τον ελληνικό λαό και συκοφαντώντας τους έλληνες πολίτες, παρουσιάζοντάς τους ως τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, που «ζούσαν πάνω απ’ τις δυνάμεις τους», επέβαλαν στους ώμους μας πολιτικές που κατέστρεψαν τη χώρα κι έφεραν δυστυχία στους ανθρώπους.
Οι κυβερνώντες, που διαβεβαίωναν τους πολίτες ότι «η οικονομία μας είναι ισχυρή», που παρότρυναν τον κόσμο να παίξει στο χρηματιστήριο τις οικονομίες του, που του έλεγαν να «μην ανησυχεί για τη διεθνή κρίση, γιατί οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν τοξικά ομόλογα» ανακοίνωσαν ξαφνικά ότι η χώρα είναι χρεοκοπημένη, ότι η οικονομία είναι τιτανικός κι ότι, για να σωθούμε, πρέπει να ξεπληρώσουμε το «Χρέος». Ένα χρέος για το οποίο κανείς υπεύθυνος δεν είχε ποτέ μιλήσει και που η κοινωνία δεν ενημερώθηκε πώς και από ποιον είχε δημιουργηθεί. Με μια φωνή, κυβερνώντες και διεθνείς εταίροι τους, με τη βοήθεια ελεγχόμενων εκπομπών και δημοσιευμάτων, επαναλάμβαναν ότι το «Χρέος» το δημιούργησαν οι πολίτες. Οι φαύλοι κυβερνώντες χωρίς ντροπή είπαν «μαζί τα φάγαμε». Και με μια φωνή, που επαναλαμβανόταν και πολλαπλασιαζόταν είπαν ότι «για να σωθούμε, πρέπει να κάνετε θυσίες», εννοώντας «για να μην πληρώσουμε εμείς, θα σας θυσιάσουμε».
Οι διεθνείς οργανισμοί ανέλαβαν να υπαγορεύσουν «πώς θα σωθούμε» και να υποδείξουν «μεταρρυθμίσεις», στην πραγματικότητα επιβεβλημένες πολιτικές, συνδεδεμένες με «δάνεια», που δόθηκαν στη χώρα για να ξεπληρώσει «χρέη» προς τους ίδιους. Χρέη, που έχει πια αποδειχθεί ότι δεν ήταν νόμιμα και δεν αφορούσαν χρήματα που ξοδεύτηκαν από τους πολίτες ή για τους πολίτες, αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένα με διαφθορά και διαπλοκή. Και δάνεια, που έχει αποδειχθεί ότι δεν πέρασαν καν από το δημόσιο ταμείο. Αυτές τις επιβεβλημένες πολιτικές τις βάφτισαν «Μνημόνια» και «μνημονιακές υποχρεώσεις» της χώρας. Που έπρεπε να υλοποιούνται από τις κυβερνήσεις εντός προθεσμίας, για να καταβάλλεται κάθε επόμενη δόση δανείου, που θα επέτρεπε την πληρωμή των δανειστών και θα απέτρεπε την χρεοκοπία. Στη διεθνή ορολογία μάλιστα, ονόμασαν με θράσος τα μνημόνια «σχέδια διάσωσης».
Σε εφαρμογή των μνημονίων, οι δομές της αποκεντρωμένης διοίκησης έκλεισαν, για «εξοικονόμηση». Η ελληνική Περιφέρεια έμεινε χωρίς νοσοκομεία, δικαστήρια, υποθηκοφυλακεία, εφορίες και ένα σωρό άλλες υπηρεσίες. Ο κόσμος της περιφέρειας έπρεπε ξαφνικά να διανύσει δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να αποκτήσει πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες και δομές. Η δημόσια υγεία αποδεκατίστηκε, με κλείσιμο δομών, απολύσεις προσωπικού και περικοπές μισθών. Η παιδεία υποβαθμίστηκε σοβαρά: έλλειψη βιβλίων, μαθήματα με φωτοτυπίες, σχολεία χωρίς θέρμανση, σχολεία χωρίς δασκάλους, παιδιά να λιποθυμούν στην τάξη απ’ την πείνα. Η δικαιοσύνη υπονομεύθηκε κι έγινε πανάκριβη κι απροσπέλαστη για τους απλούς πολίτες. Η αδικία κι η αρνησιδικία βασίλεψαν κι εξακολουθούν να βασιλεύουν. Οι δίκες για υποθέσεις διαφθοράς δεν έγιναν ποτέ ή έγιναν με καθυστέρηση δεκαετιών και οδήγησαν σε αποφάσεις προκλητικές. Η πολιτική προστασία αποψιλώθηκε: φτάσαμε να μην υπάρχουν τα απαιτούμενα αξιόμαχα ελικόπτερα και καναντέρ για την κατάσβεση πυρκαγιών, την ώρα που οι πυροσβέστες έδιναν μάχη με τις φλόγες με στολές και μέσα προστασίας 10ετίας. Η κοινωνική ασφάλιση διαλύθηκε και έμειναν ακάλυπτοι στη δύση του βίου τους άνθρωποι που είχαν ιδρώσει και ματώσει δουλεύοντας στη ζωή τους. Η ανεργία εκτινάχθηκε, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν, το βιοτικό επίπεδο καταποντίστηκε, η φτώχια εξαπλώθηκε. Το πετρέλαιο θέρμανσης έγινε είδος πολυτελείας, οι άνθρωποι άρχισαν να καίνε ό,τι έβρισκαν για να ζεσταθούν, με αυτοσχέδια τζάκια και μαγκάλια. Πολλοί συνάνθρωποί μας χάθηκαν, από αναθυμιάσεις και πυρκαγιές. Άνθρωποι έδωσαν τέλος στη ζωή τους από απελπισία. Ο πολίτης έγινε εχθρός, που το «κράτος» τον κυνήγησε ανελέητα: κόψιμο ρεύματος, κόψιμο νερού, κατασχέσεις και πλειστηριασμοί, ακόμη και της πρώτης κατοικίας, έγιναν καθημερινότητα. Την ίδια ώρα, ο κοινός μας πλούτος, αεροδρόμια, λιμάνια, αιγιαλοί, παραλίες, δημόσιες επιχειρήσεις νερού, ρεύματος, φυσικού αερίου και δημόσιοι οργανισμοί, κερδοφόροι και στρατηγικής σημασίας, δημόσια κτίρια και στοιχεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, βγήκαν στο σφυρί και κατέληξαν, αντί πινακίου φακής, στα χέρια αετονύχηδων, κολλητών και διαπλεκόμενων. Οι τράπεζες αιμοδοτήθηκαν με εκατοντάδες δις από ένα τσουνάμι φορολόγησης των πολιτών και περικοπών και οι διοικήσεις τους δεν καθαιρέθηκαν ούτε δικάστηκαν.
Η δημοκρατική και κοινοβουλευτική λειτουργία αφαιρέθηκε και απαγορεύτηκε η ψήφιση νόμων που δεν είχαν εγκριθεί από τους δανειστές.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ο λαός μας απέδειξε, με τον πιο περήφανο και περίτρανο τρόπο, το μεγαλείο του, με μια υποδειγματική κοινωνική συμπεριφορά για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Και κατάφερε να ματαιώσει μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία. Απέδειξε πόσο χυδαία συκοφαντήθηκε, μόνο και μόνο για να υποχρεωθεί να πληρώσει τα σπασμένα των φαύλων πολιτικών και κυβερνήσεων.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, αποδείχθηκε ότι όλα όσα επιβλήθηκαν «για να σωθούμε», ήταν μέτρα που υπονόμευσαν σοβαρά την δυνατότητα επιβίωσης της χώρας και του λαού και μας εξέθεσαν σε τεράστιους κινδύνους.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ξέρουν όλοι πως οι υπάλληλοι καθαριότητας, οι γιατροί και οι νοσηλευτές και οι δάσκαλοι δεν είναι περιττοί που «πρέπει να τους μειώσουμε».
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, μετά το #μένουμε_σπίτι και την ανάδειξη της στέγης ως πρωταρχικού μέσου προστασίας από την Πανδημία, ποιος θα τολμήσει να πει ότι «το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα είναι πρόβλημα» κι ότι «οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας είναι επιτρεπτοί»;
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, που έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην καταδυνάστευση του πληθυσμού, όπως και άλλων ευρωπαϊκών λαών, υπαγορεύοντας, μεταξύ άλλων, στους πρόθυμους κυβερνώντες την δραματική περικοπή των δαπανών για την υγεία και προκαλώντας κοινωνική καταστροφή εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως δανειστής. Εξακολουθεί να μην αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί. Και επιχειρεί να συμπεριφερθεί προς τους ευρωπαϊκούς λαούς συνολικά και πάλι με την λογική των Μνημονίων. Μόνο που αυτή τη φορά είναι πια ξεκάθαρο ότι δεν φταίνε οι λαοί και οι πολίτες. Καμμία συντονισμένη προπαγάνδα δεν μπορεί να ενοχοποιήσει τους λαούς και τους πολίτες για την Πανδημία, ούτε και για τις τεράστιες ελλείψεις των συστημάτων υγείας, που αποδείχθηκε ότι στο σύνολό τους είχαν αφεθεί εντελώς απροετοίμαστα να αντιμετωπίσουν την υπαρκτή πιθανότητα μιας πανδημίας.
Πριν 10 χρόνια, στο δίλημμα «ανθρώπινη ζωή ή οικονομία», κάποιοι απάντησαν κυνικά «οικονομία», αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Και αγνοώντας βέβαια το βασικό: ότι δεν υπάρχει οικονομία χωρίς την κοινωνία και τους ανθρώπους.
Τους τελευταίους μήνες, υπήρξαν κυβερνήσεις που απάντησαν με τον ίδιο τρόπο, με τραγικά αποτελέσματα για τους λαούς τους
Το 2020 δεν είναι 2010.
Η λογική και η πρακτική των Μνημονίων δεν πρόκειται πια να βρει έδαφος στις συνειδήσεις των πολιτών, μετά την εμπειρία της Πανδημίας, που ξεσκέπασε πόσο κοινωνικά επιζήμιες είναι οι περικοπές στο κοινωνικό κράτος δικαίου και στις βασικές λειτουργίες του δημοσίου τομέα, για την εξυπηρέτηση των πολιτών και του κοινωνικού συνόλου.
Η στάση «δανειστή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κανενός διεθνούς οργανισμού δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, από κανέναν λαό και από καμμιά κυβέρνηση. Ούτε οι συνταγές καταστροφής κάποιων γραφειοκρατών τεχνοκρατών, που δεν έχουν σχέση ούτε με επιστήμη ούτε με γνώση ούτε με σχέδιο ούτε με νοιάξιμο για τον άνθρωπο και την κοινωνία.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι πεντακάθαρο ότι το χρέος που επιβλήθηκε παράνομα στη χώρα μας πρέπει να διαγραφεί κι ότι οι υποχρεώσεις που συνδέθηκαν με την αποπληρωμή του, πρέπει οριστικά να αποσυρθούν. Ένα μέρος των υποχρεώσεων αυτών ανεστάλη ήδη λόγω της Πανδημίας-κι αυτό αποτελεί μια ηχηρή ομολογία ότι ούτε ήταν επιβεβλημένη η θεσμοθέτησή τους ούτε είναι λογική η συνέχισή τους.
Μετά από την εμπειρία της Πανδημίας, είναι πιο επιτακτική από ποτέ μια εθνική πολιτική πλήρους αποδέσμευσης της χώρας μας από τα Μνημόνια, πλήρους ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και επείγοντος σχεδιασμού της κοινωνικής ευημερίας, που είναι ο βασικός νομιμοποιητικός λόγος ύπαρξης τόσο των κρατών όσο και των διεθνών οργανισμών.
Σε εκείνους που ονειρεύονται να βάλουν κι άλλο γύψο στην όμορφη Ελλάδα μας, η Πλεύση Ελευθερίας απαντά: η σελίδα έχει οριστικά γυρίσει.
Και η εποχή μιας νέας διεκδίκησης της κοινωνικής ευημερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, με αλληλεγγύη, πρόνοια και δικαιοσύνη, έχει ανοίξει.