Πάνε 3 μέρες που ο Ευάγγελος Βενιζέλος ουσιαστικά αναγνώρισε με την επίσκεψη του στην Ουκρανία και τη συνομιλία του με τον «πρόεδρο» της Αλεξάντρ Τουρτσίνοφ μια μη εκλεγμένη Ουκρανική κυβέρνηση που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μεταβατική. Στην χειρότερη ως πραξικοπηματική.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πρόεδρος ενός κόμματος που οδεύει προς την ανυπαρξία, εκμεταλλευόμενος την θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης μιας χώρας που έχει τη συμβολική πλέον ευρωπαϊκή προεδρία, συνεχίζει να επιδιώκει τη δική του ατζέντα που όπως γράφαμε ήδη από το 2011 (διαβάστε το προφητικότατο κείμενο του 2011) δεν είναι άλλη από το να τοποθετηθεί ως χρήσιμος παράγοντας στο στερέωμα της διεθνούς ελιτ, να γίνει Παπανδρέου στη θέση των Παπανδρέου όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά κυριότερα στο εξωτερικό καθώς αυτό είναι το μόνο που ο ίδιος θεωρεί ότι μπορεί να μεριμνήσει για την προσωπική πολιτική του επιβίωση.
Ο Βενιζέλος λοιπόν συνεχίζει τις πλειοδοσίες της μειοδοσίας. Αφού προθυμοποιήθηκε να μας εμπλέξει σε πόλεμο με τη Συρία, μια παραδοσιακή φιλική προς την Ελλάδα χώρα, αφού η ελληνική ελίτ έχει θάψει το θέμα της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Βενιζέλος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μιας χώρας που οι ευρωπαϊκές εγγυήσεις κυριολεκτικά έπνιξαν, τώρα προκαλεί παρέχοντας ευρωπαϊκές εγγυήσεις εκ μέρους της ευρωπαϊκής ένωσης σε μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση υποκινούμενων και υποκινητών, βάζοντας μας βαθύτερα στο μάτι του γεωπολιτικού κυκλώνα και κάνοντας την Ελλάδα των καλών έστω επιφανειακά σχέσεων με τη Ρωσία διακηρυγμένο εχθρό της Ρωσίας, σε μια περίοδο μάλιστα που η Κύπρος μπορεί να αντλήσει στήριξη μόνο από τη Ρωσία.
Για αυτό ακριβώς και η Τρόικα φρόντισε να πλήξει ρωσικά συμφέροντα κατά τη διάρκεια της κυπριακής κρίσης για να ψυχρανθούν οι σχέσεις Μόσχας-Λεμεσού, (όπως άλλωστε και έγινε) ώστε να βρεθεί η Κύπρος έρμαιο των προθέσεων Βρετανών, Αμερικανών, Γάλλων Ισραηλινών και Τούρκων (όπως άλλωστε και ήδη συμβαίνει)
Το δόγμα της πολυμέτωπης διπλωματίας που είναι το μοναδικό που μπορεί να παρέχει στην Ελλάδα μια σχετική αυτονομία, έχει όχι μόνο εγκαταλειφθεί αλλά και αντιστραφεί πλήρως.
Η επίσημη Ελλάδα είναι πλέον ένα ψυχρό εργαλείο Αμερικάνων και Γερμανών.
Φυσικά ο Βενιζέλος, ο υπερφιλόδοξος χοντρομπαλάς που νομίζει ότι η διεθνής διπλωματία είναι η πλειοδοσία στις μονομερείς παραχωρήσεις ξεχνάει μερικές πολύ σημαντικές πραγματικότητες. Η Κριμαία θεωρείται όχι μόνο σύνορο για τους Ρώσους. Θεωρείται ζωτικό όργανο μιας ανεξάρτητης Ρωσίας.
Το μόνο χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στη Ρωσία θα ήταν εισβολή του ΝΑΤΟ στη Μόσχα.
Και αυτό δεν είναι κάποιο εφτασφράγιστο μυστικό. Όλοι στην οικογένεια των σοβαρών αναλυτών γνωρίζουν ότι η παρέμβαση των Ρώσων στην Κριμαία δεν είναι επεκτατική κίνηση αλλά αμυντική. Ακόμη και το Stratfor, το εγκυρότερο αμερικάνικο ίδρυμα αναλύσεων αναγνωρίζει δημοσίως την ανάμειξη της Ρωσίας στην Κριμαία ως αμυντική κίνηση. Αν οι Ρώσοι είναι λοιπόν αμυνόμενοι, ποιοι είναι οι επιτιθέμενοι;
Αλλά ας παρακάμψουμε το προφανές της απάντησης.
Ας πάμε σε αυτό που έχει ακόμη μεγαλύτερη ίσως σημασία: Το ποιος θα είναι ο νικητής αυτής της διπλωματικής προς το παρόν αναμέτρησης των υψηλότατων στοιχημάτων.
Το ζύγι των υπαρχουσών συνθηκών γέρνει έντονα προς την πλευρά της Ρωσίας.
Η Ουκρανία θα αποτελέσει τη δεύτερη διαδοχική διπλωματική ήττα των δυτικών. Επιτρέψτε μου να διορθώσω. Αν η Συρία ήταν ήττα, η Ουκρανία θα είναι διπλωματική συντριβή.
Η άμεση στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στην περιοχή θα οδηγούσε μετά βεβαιότητας σε Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο σε μια περίοδο μάλιστα που ο ρωσικός στρατός έχει αναβαθμιστεί ενώ η πολυδιάσπαση και η κούραση των αμερικανικών στρατευμάτων είναι δεδομένη και οι επιδιώξεις της Κίνας σε μια τέτοια εξέλιξη παραμένουν άγνωστες.
Είναι πιθανότερο λοιπόν να περιοριστούμε σε διπλωματικό πόλεμο.
Ποιος όμως θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο;
Η Ρωσία έχει έναν ισχυρότατο πρόεδρο. Σε αντίθεση οι ΗΠΑ έχουν ένα ασθενέστατο πρόεδρο η αδυναμία του οποίου φυσικά οφείλεται όχι σε έλλειψη προσόντων αλλά στην εξασθένιση των ΗΠΑ και στην εξασθένιση της επίσημης αμερικανικής πολιτικής έναντι των διαφόρων αμερικανικών ινστιτούτων που για δεκαετίες δημιουργούν γεωπολιτικές αναταράξεις, ιδρύματα όπως το NED και το USAID, ιδρύματα τα οποία έχουν τη δύναμη και την χρηματοδότηση να διαφοροποιούνται από την επίσημη «προεδρική» πολιτική όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα (κάποια πραγματάκια για το NED και το USAID διαβάστε).
Ο πρόεδρος Ομπάμα είναι υποχρεωμένος να επιλέξει εχθρούς πλέον. Μπορεί να υποταχθεί σε αυτή τη σκιώδη κυβέρνηση των ΗΠΑ και να σκληρύνει τη γλώσσα του απέναντι στον Πούτιν, κλιμακώνοντας και πολώνοντας ακόμη περισσότερο το κλίμα και αφήνοντας τον εαυτό του να γίνει το απόλυτο ανδρείκελο των γερακιών ή να προσπαθήσει να περιορίσει τα αμερικανικά γεράκια και τις ύαινες αφήνοντας τον εαυτό του εκτιθέμενο στην ισχύ του Πούτιν. Έχει δηλαδή να διαλέξει από ποιον εχθρό θα ηττηθεί με ενδεχόμενο η χειρότερη επιλογή που θα κάνει να έχει ως αποτέλεσμα να ηττηθεί ταυτόχρονα και από τον εσωτερικό και από τον εξωτερικό «εχθρό».
Ενδεικτική της αμερικανικής αλληλοϋπονόμευσης είναι πως η διαβεβαίωση της CIA πως η Ρωσία δεν θα επέμβει στην Ουκρανία, μια μάλλον σκόπιμη παραπλάνηση της CIA εις βάρους του Ομπάμα προκειμένου η CIA και τα «αδερφά» της ινστιτούτα αφενός να συνεχίζουν να έχει το πράσινο φως για την υπονόμευση της Ουκρανίας και αφετέρου να φέρουν τον Ομπάμα προ τετελεσμένων γεγονότων οδηγώντας τον μέσω του εξευτελισμού και της ήττας του από τον Πούτιν σε αναβίωση του ψυχρού πολέμου, ίσως και ακόμη πιο μακριά.
Η άλλη στρατηγική που μπορεί να ακολουθήσουν οι Αμερικάνοι είναι η συνέχιση και επέκταση της αντιρωσικής υπονόμευσης και η δημιουργία τρομοκρατικού άξονα που θα περιλαμβάνει τους Ουκρανούς νεοναζί αλλά σημαντικότερα τους μουσουλμάνους Τατάρους και τους Οσέτιους και Τσετσένους ισλαμιστές-αυτονομιστές σε μια λογική που θα αποτελεί μια προσπάθεια αναβίωσης της πολέμου φθοράς στο Αφγανιστάν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ένα νέο τύπου Βιετνάμ για τους Ρώσους με όρους ασύμμετρων απειλών όμως.
Αυτό δεν είναι εφικτό. Αφ ενός γιατί η Κριμαία είναι στρατιωτικό προπύργιο των Ρώσων και όχι ένα άγνωστο και δύσκολο επιχειρησιακά τοπίο. Αφ ετέρου γιατί οι ισλαμιστές μισθοφόροι ή/και φανατικοί έχουν απομονωθεί στη Συρία (για αυτό επιμέναμε για τη σημασία της Συρίας), απαγορευτεί στην Αίγυπτο, εξασθενίσει στο Μάλι από τις γαλλογερμανικές επεμβάσεις ενώ η Τουρκία βρίσκεται σε βαθύτατα ενδοισλαμιστική κρίση και δεν μπορεί να διευκολύνει ισλαμιστές εξτρεμιστές με την ευκολία που το έκανε στο παρελθόν.
Ένας άλλος παράγοντας που καθιστά ανέφικτο ένα τέτοιο σενάριο είναι τα εξωφρενικά ιστορικά προηγούμενα που έχουν δημιουργήσει οι Αμερικάνοι με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που νομιμοποιούν τους Ρώσους να εξοντώσουν τέτοιες απειλές άμα τη εμφανίση τους ή ακόμα και προληπτικά.
Αυτό που κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα για τους Αμερικάνους είναι το πολύ ύποπτο χτύπημα στο Μαραθώνιο της Βοστόνης το 2013 από υποτιθέμενα Τσετσένους σε μια περίεργη συγκυρία στενής αμερικανορωσικής προσέγγισης (κάποια σχόλια για το θέμα), χτύπημα το οποίο έβαλε και τους Τσετσένους στην λίστα της αντιαμερικανικής τρομοκρατίας.
Οι αμερικάνοι μπορεί να γαυγίζουν αλλά δεν είναι σε καμιά θέση να δαγκώσουν. Εκτός και αν πάνε τα πράγματα στα άκρα, κάτι που επιδιώκουν οι θεότρελοι πολεμοκάπηλοι νεοσυντηριτικοί ούτως ή άλλως.
Αλλά ας πάμε στην ευρωπαϊκή πτέρυγα της Δύσης. Παρότι η Γερμανία πάλι διαφοροποιήθηκε στις μεθόδους της από τις ΗΠΑ επιδιώκοντας τον δικό της Ουκρανό πρόεδρο όπως διαφοροποιήθηκε κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης και από την αμερικανική οικονομική πολιτική παίζοντας πάντα όμως στο ίδιο γήπεδο με τους αμερικάνους η Γερμανία παραμένει ουσιαστικά αδύναμη.
Η αγωνία της να μην εξαρτηθεί από τη Ρωσία την έχει κάνει να αγνοεί το πόσο εξαρτημένη είναι από την αμερικανική στρατιωτική ηγεμονία.
Η αδύναμη Ευρώπη, η γερμανική Ευρώπη, η Ευρώπη της κρίσης ασκεί πολιτική τόσο οικονομική όσο και διπλωματική που την ωθεί στη διάλυση της ή έστω στην υποβάθμισή της σε όλα τα επίπεδα.
Το περισσότερο που μπορεί να πετύχει η Γερμανία με αυτήν την τραγελαφική υποκίνηση της Ουκρανικής κρίσης είναι να κλείσουν οι Ρώσοι για λίγο τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου και να βυθίσουν προσωρινά σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης σε ενεργειακό κώμα.
Σε αυτήν την περίπτωση ολόκληρο το βιομηχανικό κατεστημένο που στην περίπτωση της Γερμανίας είναι ισχυρότερο του χρηματοπιστωτικού, θα την πέσει σύσσωμο στην Μέρκελ. Η σιδερά καγκελάριος θα γίνει ένα κινηματογραφικό ρολάκι και οι Γερμανοί θα βρίσκονται ήδη σε αναζήτηση διάδοχης κατάστασης με μια καγκελάριο που θα είναι ουσιαστικά μαριονέτα.
Με άλλα λόγια, τόσο η ουκρανική κρίση θέτει ζητήματα επιβίωσης τόσο της αμερικανικής όσο και της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας ενώ ενδυναμώνει το γόητρο και την θέση της ρωσικής ηγεσίας.
Και αυτό είναι όλο.
Η ανεκδιήγητη ελληνική κυβέρνηση φροντίζει αντί να ασκεί διπλωματία για την επιβίωση του ελληνισμού Ελλάδας και Κύπρου να γίνεται το κόκκινο πανί για τους νικητές της Ουκρανικής Κρίσης, τους Ρώσους.
Έχουν ήδη δώσει στους αμερικάνους και τους αζερμπαϊτζανούς τον ενεργειακό αγωγό ΤΑΡ μέσα στα πλαίσια του αμερικανικού σχεδιασμού της υποβάθμισης της Ρωσικής ενεργειακής επιρροής (λίγα για τον TAP – τώρα μπορούν να βγουν απολύτως ασφαλή συμπεράσματα για το ποιος και πως έριξε την κυβέρνηση Καραμανλή, όχι πως μας ήταν άγνωστο από τα πρώτα κιόλας χτυπήματα κάτω από τη ζώνη εις βάρος της) και συνεχίζουν να αντιπροσωπεύουν επάξια τα αμερικανογερμανικά συμφέροντα στην Ουκρανία.
Πότε ο Χοντρός και πότε ο Λιγνός δίνουν γη και ύδωρ στους καταπιεστές μας.
Ο Χοντρός το χόντρυνε ακόμη περισσότερο το παιχνίδι: Θα δώσει λέει τεχνογνωσία στους Ουκρανούς για την οικονομική κρίση τους. Λες και δεν την είχαν από την εποχή της Τιμοσένκο.
Την τεχνογνωσία του πώς να σκοτώνουν τα χρυσαφικά και τα ασημικά τους για να πάρουν τη δόση τους σαν πρεζόνια από τους δανειστές.
Την τεχνογνωσία του πως να καταστρέφουν την κοινωνία και να κερδίζουν χρόνο διακυβέρνησης με μια αδιάκοπη προπαγάνδα εξόφθαλμων και αναίσχυντων ψευδών για να μπορούν να ολοκληρώσουν την καταστροφή. Πώς να καταστρέφουν σαν να ταν κοινοί δολιοφθορείς όλες τις υποδομές του κοινωνικού κράτους που αποκτήθηκαν με αίμα και ιδρώτα γενεών. Πώς να παραχαράζουν το παρελθόν, να καταστρέφουν το παρόν και να υποθηκεύουν απόλυτα το μέλλον.
Αυτό το know how το μάθαμε και εμείς, το ζούμε στο πετσί μας. Απλά ήλθε ο καιρός να σας μάθουμε το when. To when θα ξεφορτωθούμε τα γαμημένα παράσιτα που παριστάνουν το ελληνικό κράτος και την ελληνική κυβέρνηση.
Αυτοί που τόσα χρόνια μας παρουσιάζονται ως πραγματιστές, έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, είναι εξόχως εξωπραγραματιστές. Οι εξελίξεις το αποδεικνύουν: Διαλύουν την Ελλάδα στο όνομα της Ελλάδας, την Ευρώπη στο όνομα της Ευρώπης, την παγκόσμια οικονομία στο όνομα των αγορών και την παγκόσμια ισορροπία στο όνομα της ειρήνης.
Στο διάλο να πανε οι πραγματιστές της δυστοπίας.
Πέτρος Αργυρίου