Τον τελευταίο καιρό ένα κομμάτι των πολιτών των Χανίων εκφράζει την αγανάκτησή του για τον κίνδυνο να μετατραπεί το 2ο ΓΕΛ σε Πειραματικό Λύκειο. Οι κινητοποιήσεις έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο, ενώ τα ΜΜΕ έχουν ξεσηκωθεί για την αδικία που θα οδηγήσει σε μεγάλη ταλαιπωρία τους μαθητές και τους γονείς του 2ου ΓΕΛ. Οι καθηγητές τονίζουν επίσης τον κίνδυνο να χαθούν θέσεις εργασίας εκπαιδευτικών.
Όλα αυτά είναι σωστά, όμως το κτιριακό πρόβλημα στα Χανιά δεν ξεκίνησε με τον κίνδυνο μετατροπής του 2ου ΓΕΛ σε Πειραματικό.
Εδώ και πολλά χρόνια η ΕΛΜΕ Χανίων και ο ΣΕΠΕ με ανακοινώσεις επαναφέρουν διαρκώς το ζήτημα της έλλειψης σχολικής στέγης στα Χανιά στο προσκήνιο, όμως οι αρχές του νομού ελάχιστα πράγματα έχουν κάνει.
Βεβαίως, οι αρχές του νομού – ειδικά οι βουλευτές – δεν έχουν κάνει πολλά πράγματα για τον νομό εδώ και πολλά χρόνια. Ας πούμε, δεν έχουν κάνει κάτι το ιδιαίτερο για το νοσοκομείο της πόλης που αντιμετωπίζει πλέον σοβαρά λειτουργικά προβλήματα ενώ οι συνθήκες εργασίας χειροτερεύουν με αποτέλεσμα και τη χειροτέρευση των συνθηκών νοσηλείας αυτών που αναγκάζονται να βρεθούν για κάποιο λόγο στο νοσοκομείο.
Είναι πολλά που πάνε στραβά στον τόπο μας και οπωσδήποτε είναι θετικό πως έστω σε αυτή την περίπτωση φαίνεται ότι υπάρχει μία αφύπνιση και κινητοποίηση για πράγματα τα οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αφού είναι αυτονόητο ότι οι καλύτερες συνθήκες στα σχολεία δεν αφορούν απλά τους μαθητές και τους γονείς, αφορούν το μέλλον της χώρας.
Όμως δε μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε ότι πριν το 2ο ΓΕΛ υπήρχε στα Χανιά η περίπτωση ενός άλλου σχολείου που και εκεί οι μαθητές του ξεσπιτώθηκαν. Αυτό το σχολείο ήταν το 1ο Γυμνάσιο Χανίων, ένα σχολείο στο οποίο μεγάλο τμήμα των μαθητών του ήταν από φτωχές οικογένειες και από οικογένειες μεταναστών. Ήταν ένα σχολείο που είχε ακόμα μεγαλύτερης ανάγκης στήριξης. Αντ’ αυτού, κλείστηκε με πρόφαση τη φθίνουσα πορεία του και μετατράπηκε σε πειραματικό.
Τότε, οι αντιδράσεις δεν ήταν εξίσου έντονες, αν και το πρόβλημα δεν ήταν διαφορετικό. Τότε το πρόβλημα αφορούσε κυρίως παιδιά μεταναστών, τους γονείς και τους καθηγητές ενός σχολείου που είχε χαρακτηριστεί προβληματικό. Κάποιοι τότε, μιλούσαν για αναβάθμιση και μονόδρομο. Τώρα, καταλαβαίνουν οι Χανιώτες, ότι το πρόβλημα σχολικής στέγης αφορά όλους τους Χανιώτες. Τώρα συνειδητοποιούν ότι ο οποιοσδήποτε πειραματισμός με τη δημιουργία πειραματικών σχολείων θα είναι εις βάρος άλλων μαθητών αν δεν υπάρξει μία συνολική αναβάθμιση στην παιδεία.
Στα Χανιά που εδώ και 16 χρόνια δεν έχει χτιστεί ούτε μία σχολική αίθουσα, που πολλές δεκάδες τμήματα μαθητών γίνονται σε αίθουσες προκάτ, που οι διορισμοί είναι με το σταγονόμετρο, που έχουν ρημάξει συνολικά τα 54 σχολεία του νομού λόγω της υποχρηματοδότησης, το πρόβλημα δεν είναι η μετατροπή του 2ου ΓΕΛ σε Πειραματικό, το πρόβλημα είναι συνολικό.
Το πρόβλημα αφορά ένα πλέγμα πολιτικών που διαρκώς ευνοεί τον ιδιωτικό τομέα εις βάρος του δημόσιου, τους λίγους έναντι των πολλών, τους πλούσιους έναντι των φτωχών. Το πρόβλημα, όσο κακόηχο και αν ακούγεται στα αυτιά μερικών, είναι ταξικό.
Σε μία χώρα όπου οι οικονομικές ανισότητες γιγαντώνονται, η όποια ευημερία δημιουργείται αφορά λίγους. Μία ελίτ. Υπό αυτό το πλαίσιο και η δημιουργία Πειραματικού, αν και αρχικά ως ιδέα δεν είναι αρνητική, υπό τις συνθήκες που πραγματοποιείται, φαίνεται ότι αποτυπώνει αυτό το χάσμα που γιγαντώνονται, με σχολεία πολλών ταχυτήτων.
Το πρόβλημα, εν τέλει, δεν είναι απλά η έλλειψη κτιρίου για το Πειραματικό, αλλά ότι ακόμη και αν υπήρχε κτίριο για το Πειραματικό, η λειτουργία του θα ήταν προβληματική όσο υπάρχουν πολλά σχολεία που αντιμετωπίζουν τεράστια λειτουργικά προβλήματα.
Το πρόβλημα είναι το χάσμα που γιγαντώνεται. Και που δεν κρύβεται πίσω από καμία αριστεία ή από καμία αποσπασματική κατασκευή κάποιου κτιρίου.