Του Δημήτρη Μηλάκα
Τα γεγονότα: Μόνο τον τελευταίο χρόνο, είχαμε μια σειρά από τουρκικές ειδοποιήσεις (ΝΟΤΑΜ), οι οποίες δέσμευαν θαλάσσιες περιοχές εντός της Ελληνικής ΑΟΖ – ιδιαίτερα στην ευαίσθητη περιοχή των Δωδεκανήσων. Είχαμε επίσης, τον περασμένο Αύγουστο επεισόδιο στις νησίδες των Ιμίων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής ακτοφυλακής με αφορμή τη διάσωση λαθρομεταναστών, οι οποίοι είχαν οδηγηθεί εκεί για να προκαλέσουν προφανώς το επεισόδιο. Και τέλος, πριν μερικές μόλις μέρες, όπως αποκαλύπτει το έντυπο «Ποντίκι» είχαμε έγγραφο διάβημα του τουρκικού ΥΠΕΞ, σύμφωνα με το οποίο τα Ίμια είναι τουρκικό έδαφος!
Με όλα αυτά που συνοπτικά παρουσιάσαμε πιο πάνω- και μια σειρά άλλων επεισοδίων για τα οποία επί του παρόντος δεν έχει κάποιο νόημα η αναφορά τους- δεν ασχολείται το πολιτικό μας σύστημα, ειδικά τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, αυτά δηλαδή που κυβέρνησαν, κυβερνούν ή φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Ο λόγος είναι απλός:
– Η Ελλάδα είναι χώρα με περιορισμένη εθνική κυριαρχία. Οι κυβερνήσεις της με έγγραφη αίτησή τους (Επιστολή προς το ΔΝΤ την άνοιξη του 2010) και την υπογραφή τους (πρώτο, δεύτερο και τρίτο μνημόνιο), εκχώρησαν τις κρίσιμες αποφάσεις για τον τρόπο λειτουργίας και ύπαρξης του κράτους στους δανειστές. Και η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, προφανώς δεν περιορίζεται μόνο στη σφαίρα της οικονομίας
Τα αποτελέσματα αυτής της παράδοσης – και της διοίκησης της χώρας από τα τεχνικά κλιμάκια των θεσμών, δηλαδή τους υπαλλήλους των δανειστών – είναι ήδη εμφανέστατα στην σφαίρα της οικονομίας, την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό και μέχρι ποιο βάθος μπορούν να φτάσουν οι συνέπειες της εξέλιξης της χώρας σε χώρα-φόρου υποτελή των δανειστών της, ίσως μπορούμε να αρχίσουμε να το κατανοούμε με αφορμή την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.
Η ευκολία με την οποία οι δανειστές αποφάσισαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ανάχωμα και αποθήκη των προσφυγικών ροών, αλλά και η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση αποδέχεται τις μεθοδεύσεις άρσης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, προκειμένου – υποτίθεται – να φυλαχτούν τα σύνορά της από το ΝΑΤΟ περιγράφει το βάθος και το εύρος της αδυναμίας της χώρας.
Αυτήν ακριβώς την αδυναμία μεθοδικά εκμεταλλεύεται η Τουρκία, προκειμένου να υπογραμμίσει και να κατοχυρώσει τις σαφέστατες διεκδικήσεις της, οι οποίες έχουν καταγραφεί από τον Γενάρη του 1996 με την κρίση των Ιμίων: στο Αιγαίο, σύμφωνα με τις τουρκικές απόψεις οι οποίες στην πράξη υιοθετούνται και από τους συμμάχους και δανειστές της Ελλάδας, υπάρχουν νησιά, βραχονησίδες και νησίδες των οποίων το καθεστώς είναι αδιευκρίνιστο από τις συνθήκες. Μάλιστα, όπως υπενθύμισε με το έγγραφο διάβημά της η Τουρκία, κάποιες από αυτές τις νησίδες – στην προκειμένη περίπτωση τα Ίμια – είναι τουρκικό έδαφος!
Με όλα αυτά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα εξουσίας και κατά συνέπεια η ελληνική κοινωνία δεν ασχολείται παρά μόνο συγκυριακά. Όταν δηλαδή η επίδειξη δύναμης και η πρόκληση ξεπερνά τα όρια, όπως συμβαίνει με την τουρκική ειδοποίηση (NOTAM) ότι οι έρευνες στο Αιγαίο για τον εντοπισμό των τριών νεκρών χειριστών του ελληνικού ελικοπτέρου γίνονται σε χώρο τουρκικής ευθύνης.
Η αδιαφορία για τέτοιου είδους εξελίξεις, οι οποίες καθώς συσσωρεύονται με το πέρασμα του χρόνου δημιουργούν νέα δυσμενή δεδομένα για την ύπαρξη της χώρας έχει να κάνει με ιδεολογικού τύπου ψευδαισθήσεις. Κάποιοι, θεωρούν ότι η Ελλάδα προστατεύεται από τους δανειστές της. Κάποιοι άλλοι, κοσμοπολίτες της αριστεράς, θεωρούν ότι τα σύνορα και οι διαιρέσεις είναι παρωχημένες προσεγγίσεις μιας άλλης εποχής.
Όπως όμως, αποδεικνύεται, η πραγματικότητα είναι επίμονη και οδυνηρή για τους φαντασιόπληκτους: Τα σύνορα, όχι μόνο υπάρχουν, αλλά αμφισβητούνται στην πράξη. Η χώρα έχει υποχρεωθεί να αναθέσει τη φύλαξη αυτών των αμφισβητούμενων συνόρων της στο ΝΑΤΟ – το οποίο με την παρουσία του ουσιαστικά υιοθετεί αυτές τις αμφισβητήσεις.
ΥΓ 1: Όταν αυτοί που αποφασίζουν για το επίπεδο ετοιμότητας των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων είναι τα τεχνικά κλιμάκια (οι υπάλληλοι) των δανειστών τότε, η λογική λέει και η ιστορία διδάσκει πως τα χειρότερα έρχονται…
ΥΓ 2: Μεταξύ της κυρίαρχης πολιτικής αφασίας περί των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και της φασιστικής τζάμπα εθνικιστικής μαγκιάς υπάρχει μια ξεχασμένη κατάσταση που την περιγράφει μια κατασυκοφαντημένη λέξη: πατριωτισμός.