Με αφορμή το θάνατο του νέου στο τρόλει της Αθήνας, που πήδηξε από το όχημα για να αποφύγει τον έλεγχο εισιτηρίων… Ένα κείμενο γραμμένο πριν ενάμιση χρόνο και παρέμεινε ανέκδοτο ως σήμερα!
Της Νέλλης Ψαρρού
Χτες στο Μετρό μπήκαν ελεγκτές. «Πώπω, πώς βαριέμαι τώρα!» μονολόγησα σκεφτόμενη τη συνέχεια. «Το εισιτήριό σας», μου λένε. «Δεν έχω εισιτήριο», απαντώ στον έναν ενώ ο άλλος έκοβε ήδη πρόστιμο σε κάποιον που δικαιολογούνταν παρακλητικά. Μου ζήτησαν τα χαρτιά μου και τους είπα ότι δεν έχω και ότι δεν κυκλοφορώ στην πόλη μου με τα στοιχεία μου, και πως και να είχα δεν θα τους τα έδινα . «Παρανομείτε όμως το ξέρετε;», μου είπε υποτονικά, για να εισπράξει πληρωμένη απάντηση: «Εγώ παρανομώ; Δεν πληρώνω εισιτήριο με 40% αύξηση στο κόμιστρο ενώ εγώ είμαι άνεργη ή στην καλύτερη περίπτωση θα είχα μόλις υποστεί 30% μείωση στο μισθό μου. Σε καμία περίπτωση δεν δέχομαι να πληρώσω». «Θα κατέβετε μαζί μας στο Σύνταγμα;» με ρωτά και πάλι ευγενικά, σαν να φοβάται ότι θα αρνηθώ. «Ναι, εκεί κατεβαίνω», είπα! Κατεβήκαμε στο Σύνταγμα, μαζί με 4-5 άλλους από το βαγόνι μου που δεν είχαν εισιτήριο και έπαιρναν ήσυχα-ήσυχα το πρόστιμό τους. Στο μεταξύ τους εξηγώ ευγενέστατα ότι θα έπρεπε να συμπαραστέκονται στον κόσμο, να μην χρεώνουν πρόστιμα, να συνεχίσουν τις απεργίες που είχαν ξεκινήσει κλπ. Είπα επίσης ότι αρνούμαι να πληρώσω, ότι δεν αναγνωρίζω μια τέτοια αύξηση και ότι ακόμη και όταν μου προσφέρουν χτυπημένο εισιτήριο στην είσοδο δεν το παίρνω διότι δεν είμαι “τζαμπατζού” ούτε απλώς άφραγκη, αλλά θεωρώ ότι κανείς δεν πρέπει να πληρώσει υπό τις παρούσες συνθήκες. Ο ένας εισπράκτορας έχει κατεβάσει το κεφάλι και δεν με κοιτά στα μάτια καθόλου, ενώ ο άλλος μου λέει ότι έχει παιδιά και δεν μπορεί άλλο να αντισταθεί, απλά και μόνο για να του υπενθυμίσω ότι σε ένα χρόνο θα είναι ούτως ή άλλως άνεργος, οπότε καλύτερα να αντισταθεί και να απολυθεί, ενδεχομένως, από τώρα αλλά με το κεφάλι ψηλά. Συμφωνεί με εκείνη τη συγκατάβαση που ξέρω ακριβώς τι σημαίνει: «έχεις δίκιο», και μετά θα συνεχίσει υποτακτικά τη δουλειά του για να πάει ήσυχα-ήσυχα το βράδυ στα παιδιά του, στα οποία τίποτα δεν θα έχει να προσφέρει αφού η θλίψη θα σκιάζει το πρόσωπό του. Τελικά όταν μου ζήτησαν να τους ακολουθήσω στα κεντρικά γραφεία, στο Σύνταγμα, για να πάρουν τα στοιχεία μου οι αστυνομικοί, τους είπα «πολύ ευχαρίστως». Καθώς τους ακολουθούσα –αυτοί ιδιαίτερα περίλυποι ενώ εγώ αδιάφορη με ελαφρώς χαρούμενη διάθεση πλέον, τους είπα: «Ωραία, αυτή θα είναι η πρώτη υπόθεση ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που θα πάει στα δικαστήρια, μιας και δεν πρόκειται να πληρώσω κανένα πρόστιμο. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι». Ευθύς αμέσως ο ένας μου είπε «Εντάξει κυρία, μπορείτε να φύγετε. Αλλά πάντως αυτό να ξέρετε δεν είναι δίκαιο». «Εννοείτε γι’ αυτούς που πήραν το πρόστιμο; Έχετε δίκιο», συμφώνησα, «διότι στην πραγματικότητα δεν έπρεπε να δεχτούν να πληρώσουν ούτε αυτοί. Αν δεν αρνηθούμε να συμμορφωθούμε όλοι, θα μας φάνε λάχανο. Κι εσείς, συνεχίστε τις απεργίες. Να’ στε καλά»! Ήταν προφανές ότι δεν θα ρίσκαραν μια “τρελή” που θα πήγαινε την υπόθεση στο δικαστήριο, προφανές από την σχεδόν αυτόματη αντίδρασή τους στην ειλικρινή προειδοποίησή μου.
Ένα ολόκληρο βαγόνι πλήρωσε το εισιτήριο κανονικά, οι πέντε που δεν πλήρωσαν πήραν το προστιμάκι τους για το σπίτι, και μία επιβάτης που αντιστάθηκε ενεργά ούτε πλήρωσε ούτε υποτάχθηκε στη γελοιότητα. Φαντάζεται κανείς πώς θα ήταν τα πράγματα αν το μισό βαγόνι αντιδρούσε καθημερινά όπως η μία; Από την άλλη, αντιλαμβάνεστε πόσο πολύ αφήνουν εκτεθειμένους όσους αντιστέκονται οι μη αντιδρώντες; Θα σας πω. Στην περίπτωση της ΔΕΗ, για παράδειγμα, αν πολλοί δεν πληρώσουν, δεν μπορούν να τους κόψουν το ρεύμα. Αν όλοι πληρώσουν και ένας αντισταθεί, τότε σε αυτόν θα κόψουν το ρεύμα. Με άλλα λόγια, όσοι υποκύπτουν δεν κάνουν κακό μόνο στους ίδιους και στο μέλλον των παιδιών τους, αλλά υπονομεύουν και τον αγώνα όσων λίγων μείνουν να αντιδρούν.
Φοβάστε ότι θα απολυθείτε; Κακώς. Θυμάστε πριν αρκετούς μήνες [Νοέμβριος 2010] που ο ΣΚΑΙ ζήτησε 10% μείωση μισθών με την απειλή της απόλυσης, και οι καλοί και υπάκουοι εργαζόμενοι υπέγραψαν επικαλούμενοι την «κακή συνδικαλιστική ηγεσία» και τα παιδιά τους; Φίλος μου που δεν υπέγραψε, και μάλιστα έβρισε τον οικονομικό διευθυντή, φέτος υπέγραψε νέα σύμβαση με το κανάλι, την οποία μάλιστα διαπραγματεύτηκε με τους όρους του. Δεν τον απέλυσαν, κι ας ήταν ένας από τους δέκα ανάμεσα σε 400 περίπου εργαζόμενους που αντιστάθηκαν. Και αυτός χαμογελάει, έχει ψηλά το κεφάλι. Δεν είναι σαν τους μίζερους, σκυμμένους και αγέλαστους υποτακτικούς.
Φαντάζεστε οι μισοί, ή και όλοι, οι εργαζόμενοι τότε να είχαν πει όχι;
Αλλά δεν πειράζει. Όσοι αντιστεκόμαστε ξέρουμε ότι θα μας «κρεμάσετε» στην πρώτη ευκαιρία. Δεν μας πτοείτε – αν και προσπαθούμε ειλικρινά να σας φέρουμε κοντά μας, για να επιτύχει ο αγώνας μας. Εμείς αγωνιζόμαστε γιατί θέλουμε να κοιτάμε ψηλά, να γελάμε, να συμπράττουμε και να συνεργαζόμαστε. Να δείχνουμε αλληλεγγύη. Εμείς αγωνιζόμαστε επειδή μάθαμε να σεβόμαστε το μέλλον των παιδιών σας.
Ο δρόμος είναι ένας και το ξέρετε όλοι καλά. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ. Πολιτική ανυπακοή τώρα, μήπως και αλλάξει η παρωδία που ζούμε ως λαός από τη σύσταση του «ελεύθερου ελληνικού κράτους»!
ΥΓ: τώρα που δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές, η κυβέρνηση έχει δώσει οδηγία στους οδηγούς λεωφορείων της πρωτεύουσας να βάζουν τους επιβάτες από μπροστά για να ελέγχουν τα εισιτήρια. Επίσης, ενέτεινε τους ελέγχους, ακόμη και μες το καλοκαίρι, για να μην διαφύγει κανείς “λαθρεπιβάτης” ή “τζαμπατζής” όπως αποκαλεί τους πολίτες που αδυνατούν πλέον να πληρώσουν. Ξέρει πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, η στάση αυτή ζωής, έχει εξασθενίσει. Και επιτίθεται σφόδρα. Μέχρι τελικής πτώσης. Κυριολεκτικά, όπως μας δείχνει ο θάνατος του ανθρώπου που προσπάθησε να ξεφύγει από τον έλεγχο εισιτηρίων. Που πολύ καλά έκανε. Πόσο καλύτερα όμως να είχε διαλέξει τον δρόμο της πολιτικής ανυπακοής. Αυτός και οι συνεπιβάτες του που τώρα διαμαρτύρονται για την απαράδεκτη στάση ελεγκτή και οδηγού…