Με τις πρόσφατες κυβερνητικές επιλογές και υποκλίσεις στους γερμανούς κατακτητές ζούμε τον πλήρη εξευτελισμό του ελληνικού λαού και του κράτους μας. Αυτή τη στιγμή εκποιείται και ρευστοποιείται το σύνολο της χώρας (υποδομές, φυσικός πλούτος, υπηρεσίες, κοινωνικά αγαθά, εργασιακά δικαιώματα, πολιτικά κεκτημένα κτλ.), μέσα σε έναν παραλογισμό συνταγματικής εκτροπής της κατ’ όνομα κυβερνητικής τριαρχίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Η μαζική φυγή του ανθρώπινου δυναμικού και των κεφαλαίων από την Ελλάδα έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη φυσική και οικονομική της ερημοποίηση.
Τελευταίο κερασάκι σε αυτό το ανελέητο ξεπούλημα είναι η υποδούλωση ολόκληρων Δήμων της χώρας στους υπερχρεωμένους γερμανικούς Δήμους (ξέχωρα της πρόθεσης της κατ’ όνομα κυβέρνησης για θέσπιση ΕΟΖ σε ολόκληρες Περιφέρειες). Στόχος της νέας γερμανικής Κατοχής είναι οι γερμανικοί Δήμοι να είναι σε θέση να εμφανίσουν εμπράγματες εγγυήσεις προς τους δικούς τους δανειστές, ώστε να δανειοδοτηθούν εκ νέου από το τραπεζικό σύστημα. Την προηγούμενη Παρασκευή 9/11/2012 ο κ. Μπουτάρης, δήμαρχος Θεσσαλονίκης, βρέθηκε σε σχετική εκδήλωση στην Κολωνία της Γερμανίας… «Άξιος» Δήμαρχε! Το κόσμημα της Μακεδονίας να μετατραπεί από «Έλληνες» του είδους σας, σε ένα Γερμανοτουρκιστάν του τζόγου των αρπαχτικών!
Όμως η πραγματική δύναμη βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού κυρίαρχου λαού. Και όχι στο κομμάτι του λαού εκείνου που πριν κάποιους μήνες έδωσε νωχελικά και υπνωτισμένα για μια ακόμα φορά τη δυνατότητα στο κατεστημένο Σύστημα να οδηγήσει εκεί που θέλει τις τύχες της ζωής μας. Τη δυνατότητα αυτή την έδωσαν στο σύστημα, σχεδόν 7 στους 10 πολίτες καθώς, οι μισοί εξ αυτών δεν προσήλθαν καν να ψηφίσουν, λες και δεν τους αφορά η εξόντωση που συντελείται γύρω τους (ή στρουθοκαμηλίζουν κοροϊδεύοντας πρώτα απ’ όλα τους εαυτούς τους ότι δεν τους αφορά), ενώ οι υπόλοιποι συναίνεσαν με την ψήφο τους στα φαιδρά εκβιαστικά διλήμματά τους.
Μία είναι η μοναδική λύση, ενώ μία είναι και η μοναδική καταστροφή του ελληνικού κράτους. Ο πιο σίγουρος και πλέον αποδεδειγμένα λυσσαλέα καταστροφικός δρόμος, είναι ο προτεινόμενος και εφαρμοσμένος τα τελευταία 2,5 χρόνια δρόμος της Τρόικα και του γερμανικού νεο-εθνικισμού. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται πια είναι άξιος της μοίρας του. Και ο μοναδικός δρόμος – πακέτο για μια ελπιδοφόρα έναρξη αναγέννησης και προοπτικής του ελληνικού λαού από τις στάχτες του είναι ο δρόμος που λεει ξεκάθαρα και δυνατά: μονομερής διαγραφή του χρέους, υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, κρατικοποίηση της ιδιωτικής Τράπεζας της Ελλάδος, θεσμοθέτηση της ΑΟΖ στον ελληνικό ζωτικό θαλάσσιο χώρο, σεισάχθεια των ιδιωτικών χρεών (το πρώτο βήμα για την επανεκκίνηση της οικονομίας που τόσο υποτίθεται αγωνίζεται να επιτύχει, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας κ. Σαμαράς, αν βέβαια έχει ακούσει τίποτα για αρχαία Ελλάδα και Σόλωνα στα αμερικανικά κολέγια που φοίτησε μαζί με τον «καλεστή» του ΔΝΤ, Γεώργιο Παπανδρέου).
Για να ανοίξει όμως ο δρόμος για όλα τα παραπάνω χρειάζονται δύο πράγματα. Το πρώτο και βασικότερο είναι να αφυπνιστεί ο ελληνικός λαός, να αντιληφθεί τον «λάκκο των λεόντων» μέσα στον οποίο αργά-αργά τον έσπρωξαν και να σηκώσει κεφάλι. Να ξαναβάλει στη ζωή του την πίστη και το θάρρος που έχει απολέσει εδώ και καιρό. Να συμμετάσχει σε συλλογικές δράσεις που χτυπούν το ξεχαρβαλωμένο Σύστημα στην ρίζα του, δράσεις που εναντιώνονται ευθέως στις πολιτικές αφαίμαξης του μόχθου των εργαζομένων. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με ομαδικές αγωγές ενάντια στις παράνομες χρεώσεις του εκκαθαριστικού και των άλλων χαρατσιών, είτε με πιο μακρόπνοες συλλογικές κινήσεις που είναι η μέριμνα της διατροφικής επάρκειας, της δημιουργίας δικτύου ανεξάρτητης ενημέρωσης, μακριά από τα σε διατεταγμένη υπηρεσία παραπληροφόρησης «παπαγαλάκια» – δημοσιογράφους, καθώς και της συνολικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής Πολιτείας, με κεντρικό γνώμονα το συμφέρον του ελληνικού λαού και του ελληνικού χώρου.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αφήσουμε επιτέλους τους καναπέδες και να κλείσουμε τα τρομολάγνα ΜΜΕ και κυρίως τα εθνικής εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια. Να οργανώσουμε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, ώστε να καταλάβουν επιτέλους ότι η ζωή μας, μας ανήκει και την προσαρμόζουμε στα δικά μας ανθρώπινα μέτρα και όχι στα δικά τους «μέτρα εξόντωσης». Αν δεν συνειδητοποιήσουμε το ιστορικό βάρος των ημερών μας, ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα, για μας και τα παιδιά μας. Τα εγγόνια μας δε πρέπει να ανησυχούν, είτε γιατί δε θα γεννηθούν ποτέ λόγω ανέχειας, είτε γιατί θα ακούν από ιστορίες των γονιών τους μονάχα για την άλλοτε ελεύθερη πατρίδα τους, εκεί σε μια γωνιά του χάρτη, καθώς αυτά θα ζουν σε ξένη χώρα…
Με εκτίμηση,
Ηλίας Κοπανάκης
