Του Μανώλη Καπετανάκη *
Μία σημαντική κανονικότητα της κοινωνικοοικονομικής (και καπιταλιστικής) ζωής, η οποία δεν υπόκειται στην παραμικρή αναστολή, είναι ο αδιατάραχτος εμπλουτισμός της μαύρης λίστας των εργατικών «ατυχημάτων».
Έτσι λοιπόν στις 9/7/20 ένας τριαντατριάχρονος εργολαβικός εργάτης του ΔΕΔΔΗΕ τραυματίστηκε πολύ βαριά στο χωριό Ροδάκινο Ρεθύμνου. Συγκεκριμένα ένας ξύλινος στύλος συνωμοτώντας με δυνατό άνεμο παραβίασε τα «αυστηρά και υποδειγματικά» μέτρα προστασίας των εργαζόμενων προξενώντας του σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και πολλαπλά τραύματα. Νοσηλεύεται μέχρι σήμερα σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική δίνοντας αυτή τη φορά τη μάχη όχι για ένα ξεροκόμματο ψωμιού, αλλά για την ίδια του την ζωή.
Αυτή ακριβώς τη χαμοζωή που για ορισμένους βιοπαλαιστές σακατεύεται και για άλλους πιο «άτυχους» χάνεται κιόλας. Με σταθερή μάλιστα ετήσια αύξηση κοντά 10% των κατ` ευφημισμό προβαλλόμενων σαν ατυχήματα για τον κόσμο του καθημερινού μόχθου στους δίσεκτους καιρούς των μνημονίων. Σε «αρμονική» πάντοτε σύμπλευση με την εκτόξευση βέβαια στα ύψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Η ευημερία των αριθμών της σχετικής στατιστικής όσο τραγική αποδεικνύεται, άλλο τόσο εξοργιστική καταντά. Μας ενημερώνουν φερειπείν οι υπηρεσίες των κρατούντων (ΕΛΣΤΑΤ- Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) πως στην περίοδο 2015-2017 παρατηρήθηκε αύξηση των εν λόγω περιστατικών κατά 29,7%. Με αποτέλεσμα την καταγραφή το 2017 7.357 κρουσμάτων και 47 νεκρών. Όμως η αιματηρή και ανθρωποφάγα πραγματικότητα διαψεύδει την επίσημη και πλαστογραφημένη αποτίμηση του φαινόμενου της εγκληματικής αδιαφορίας των εργοδοτών για την υγεία και ασφάλεια των κύριων συντελεστών του πλουτισμού τους. Ανεβάζοντας τα ανά δωδεκάμηνο αδήλωτα συμβάντα (από τα «επιπόλαια» μέχρι τα μοιραία) σε 35.000 και με σχεδόν 120 θύματα.
Τόσα, αλλά και ακόμη περισσότερα. Αρκεί η εφαρμογή «περιττών και δαπανηρών» κανόνων ασφάλειας στο εργασιακό περιβάλλον να μη αντιστρατεύεται την ανίερη επιχειρηματικότητα τους. Να μην υποσκάπτει την κυριολεκτικά επί πτωμάτων οικονομική ανάπτυξη των λίγων και ελεεινών.
Οι παραπάνω άλλωστε αριθμητικές διαπιστώσεις επαληθεύονται εξ αλλοδαπής και συντονίζονται με το απανταχού της γης καθεστώς εκμετάλλευσης. Εφόσον σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνή Οργανισμού Εργασίας (δηλαδή της παγκόσμιας και εξίσου ξεπουλημένης στον αντίπαλο ΓΣΕΕ) στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημειώνεται κάθε 4,5 δευτερόλεπτα σε χώρο δουλειάς ένα «ατύχημα» και ξεψυχά ανά 3,5 λεπτά ένας αναλώσιμος μεροκαματιάρης. Ενώ σε πλανητική κλίμακα η ημερήσια ανθρωποθυσία (είτε άμεση ή οφειλόμενη σε επαγγελματικές ασθένειες) στον βωμό του κέρδους ένεκα της δολοφονικής αναλγησίας που διακρίνει την ιδιωτική πρωτοβουλία ανέρχεται σε 6.300 άτομα. Μονάχα!!
Κάποτε πριν αρκετά χρόνια και τη τωρινή κύφωση του εργατικού κινήματος αγανακτισμένοι διαδηλωτές αυθόρμητα, μαζικά και μαχητικά μετέφεραν διαμαρτυρόμενοι τις σωρούς των σκοτωμένων συναδέλφων τους στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη μέσα στο γραφείο του αρμόδιου υπουργού και ηθικού συναυτουργού. Σήμερα ο προσκυνημένος συνδικαλισμός ψελλίζοντας για το γεγονός στο Ροδάκινο αξίωσε με σεμνότητα τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Οι όποιοι υπεύθυνοι ατάραχα, περιπαιχτικά και δίχως καν να ιδρώσει το αφτί τους, πιθανόν να μη μπήκαν μήτε στον κόπο να αναγνώσουν τα αιτήματα.
Μετά από λίγες μέρες η αιμοδοσία της εργατικής τάξης ανανεώθηκε με τους δυο Ιρανούς στο Παλαιό Φάληρο, όταν το «ανεύθυνο» συρματόσχοινο κόπηκε και η θεσμικά ένοχη «κακιά στιγμή» δεν σεβάστηκε το κατ` αυτούς μη πολύτιμο και περιφρονητέο φορτίο του.
Η αστυνομία (αυτή που με ρόπαλα ανοίγει στους δρόμους τα κεφάλια όσων διαδηλώνουν διεκδικώντας το δικαίωμα να γυρνούν σπίτι σώοι, αβλαβείς και όχι με λίγα ψίχουλα στο χέρι) και οι κρατικές υπηρεσίες επιλήφθηκαν «αδέκαστα» ξανά του θέματος. Για να απαλείψουν οπωσδήποτε στους φταίχτες την όποια τιμωρία.
Στρατηγική εδώ και δεκαετίες επιδίωξη της κεφαλαιοκρατίας είναι η διαφοροποίηση της προϊστορικής δουλείας από τη σύγχρονη δουλειά να περιορίζεται αποκλειστικά στον προσχηματικό τονισμό της λέξης. Ούρια συγκυρία και αφορμή για κλιμάκωση της επίθεσης αποτελεί η εξελισσόμενη πανδημία.
Όμως αφεντικά και κυβέρνηση θα αναγκαστούν σε αναδίπλωση δημιουργώντας ένα υποφερτό πλαίσιο εργασίας μόνο σαν δεχτούν την απαραίτητη πίεση από τον καθ` ύλη αρμόδιο. Ώστε να τηρούνται ωράρια, δίνονται ένσημα, απεντατικοποιούν, αποκαθιστούν τη μονιμότητα και ορθώνεται ένα δίκτυ προστασίας των απασχολούμενων.
Ο εξαναγκασμός φυσικά του κυρίαρχου κηφηναριού σε υποχώρηση θα προέλθει από αυτούς (ο αρμόδιος) που θέλουν και μπορούν να το πετύχουν με την πάλη τους. Οργανωμένα και αποφασιστικά. Ενάντια στον καταιγισμό των νομικών απαγορεύσεων και στην αποκτηνωμένη κατάπνιξη των κινητοποιήσεων.
Η εργατιά δεν ζητιανεύει το σέβας στην αξία και υπόσταση (ή ασφάλεια) της. Εφόσον ανάμεσα στους ταξικούς αντίμαχους υφίσταται αξερίζωτη ανεμπιστοσύνη, φόβος, μίσος, εχθρότητα. Το ζύγι της μεταξύ τους δύναμης, καθημερινής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης καθορίζει το εύρος της ευημερίας ή το βάθος της εξαθλίωσης των από κάτω.
Μέσα από μικρές αγωνιστικές δρασκελιές, πιο βροντερούς ξεσηκωμούς και κοσμογονικές εκ βάθρων ανατροπές κρίνεται η μοίρα όσων κατακλέβεται συστηματικά ο ιδρώτας και ενίοτε σε γιαπιά, φάμπρικες, δρόμους και άδικα πολεμικά θέατρα (για τα θέρετρα των αστών) στερείται ακόμη και η ζωή τους.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων
