Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.J.F.
Στη Βρετανία βάφουν κόκκινα τα σπίτια των μεταναστών, γεγονός που φέρνει στον νου την πολιτική του απαρτχάιντ. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail, φαίνεται πως η εταιρεία Jomast, που ανέλαβε τη στέγαση των προσφύγων, έβαψε κόκκινες τις πόρτες των συγκεκριμένων σπιτιών. Μάλιστα πρόσφυγες από τη Συρία και την Ανατολική Ευρώπη δηλώνουν πως δέχονται επιθέσεις.
Οι συμμορίες χαράζουν εθνικιστικά σύμβολα στις πόρτες τους, πετάνε μπουκάλια και αυγά στα παράθυρα, τους αποκαλούν βρώμικους και τους παρακινούν να φύγουν από τη χώρα. Ένας πρόσφυγας δήλωσε στους Times: «Μας έβαλαν πίσω από κόκκινες πόρτες. Όταν οι άνθρωποι τις βλέπουν, ξέρουν ότι εδώ μένουν πρόσφυγες που έχουν καταθέσει αιτήσεις ασύλου». Όσοι από τους γείτονες των θυμάτων δεν έχουν κόκκινες πόρτες, τα σπίτια τους δεν έχουν γίνει ποτέ στόχος τέτοιων επιθέσεων.
Ο υπουργός Μετανάστευσης James Brokenshire δήλωσε: «Υπάρχει μια πρακτική ορισμένων φορέων παροχής κοινωνικής στέγασης να βάφουν με ένα συγκεκριμένο χρώμα τις πόρτες για θέματα συντήρησης. Ο έλεγχος της υπόθεσης θα επικεντρωθεί στο θέμα που προέκυψε και στις καταγγελίες που έχουν γίνει».
Η κατάσταση που ζουν οι χιλιάδες πρόσφυγες που κατοικούν στα «σταμπαρισμένα» σπίτια συγκρίνεται με τη Γερμανία του 1930, όταν οι ναζί ανάγκαζαν τους Εβραίους να φορούν το κίτρινο αστέρι. Τα σπίτια με τις κόκκινες πόρτες που κατοικήθηκαν από πρόσφυγες στις πιο φτηνές περιοχές του Μίντλεσμπρο εύκολα μπορούν να γίνουν στόχος.
Η εταιρεία Jomast επιμένει πως αυτό δεν έγινε εκ προθέσεως και πως εάν χρειαστεί, θα αλλάξουν το χρώμα. Ωστόσο, από τις 168 κατοικίες της Jomast, οι 155 είχαν κόκκινες πόρτες. Δημοσιογράφος των αγγλικών Times χτύπησε 66 κόκκινες πόρτες. Από την έρευνα προέκυψε πως 62 από τα σπίτια που προσέγγισε, κατοικούνταν από αιτούντες ασύλου. Τα υπόλοιπα τέσσερα ανήκουν σε δύο πρώην αιτούντες και σε δύο Βρετανούς.
Όσοι ζητούν άσυλο στο Κάρντιφ, θα πρέπει να φορούν βραχιολάκια με έντονα χρώματα. Όπως λέμε «κίτρινα αστέρια». Δηλαδή ναζισμός.
Μετά την κατακραυγή της Βρετανίας για την τακτική της «κόκκινης πόρτας», που επέφερε στοχοποίηση και τακτικές επιθέσεις, οι νεοαφιχθέντες πρόσφυγες του Κάρντιφ της Ουαλίας που αιτούνται άσυλο, και φυσικά δεν μπορούν να πάρουν κάποιο επίδομα ή να εργαστούν όσο περιμένουν να γίνουν δεκτές -ή και όχι- οι αιτήσεις τους, υποχρεούνται να φορούν περικάρπια σε κόκκινο, ασημένιο ή μπλε χρώμα, προκειμένου να μπορούν να εξασφαλίσουν τρία γεύματα την ημέρα. Τα βραχιολάκια αυτά είναι έτσι φτιαγμένα ώστε αν τοποθετηθούν στο χέρι και μετά βγουν, να μην μπορούν να ξαναμπούν. Έτσι οι άνθρωποι αναγκάζονται να τα φορούν όλη την ημέρα και να γίνονται στόχος όπου κι αν πηγαίνουν.
«Τα φοράμε όπου κι αν πηγαίνουμε. Δεν νιώθουμε μέλη της κοινότητας, ούτε ευπρόσδεκτοι. Καμιά φορά, ακόμα κι όταν περιμένουμε στην ουρά για φαγητό, πολλοί φωνάζουν μέσα από τα αυτοκίνητα που μας προσπερνούν “Πρόσφυγες! Να πάτε σπίτια σας!”.
Όταν διαμαρτυρόμαστε για τα βραχιολάκια, κανείς δεν φαίνεται να μας ακούει», λέει στον Guardian ο Mogdad Abedeen, ο 24χρονος ακτιβιστής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το Σουδάν, που περιμένει κι αυτός την έγκριση της αίτησης του.
Η πρωτοβουλία ανήκει στην εταιρία Clearsprings Ready Homes, που συνεργάζεται με το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών για να προσφέρει υπηρεσίες στέγασης σε μετανάστες στο Κάρντιφ.
Η ανάγκη για μετανάστευση ανά τον πλανήτη, γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Οι συνθήκες επιβάλλουν μια πολυπολιτισμική κοινωνία που δεν χωρά κοινωνικούς, πολιτιστικούς, θρησκευτικούς και άλλους ρατσισμούς. Η εκπαίδευση που αντιλαμβάνεται ότι η ρίζα του κακού πρέπει να ξεριζωθεί από νωρίς, προκειμένου να προλάβουμε τις κοινωνίες του μίσους, θα κερδίσει και τη μάχη της συνύπαρξης τελικά.
Η Αυστραλία κερδίζει το στοίχημα με την πολυπολιτισμική εκπαίδευση. Στα σχολεία της Αυστραλίας, τα παιδιά μαθαίνουν από πού πηγάζει η τεράστια εθνοτική πολυμορφία της χώρας, με έναν πρωτότυπο τρόπο: ζουν μια μέρα ως Αβορίγινες (οι ιθαγενείς πληθυσμοί της Αυστραλίας και ο αρχαιότερος πολιτισμός εν ζωή στον κόσμο). Για τα σχολεία της χώρας υπάρχουν περίπου 100 προγράμματα, ειδικά για να διδάσκονται οι μαθητές να ζουν σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς αλλά αυτό το πρόγραμμα είναι το πιο δημοφιλές. Υπάρχει άλλωστε καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις το διαφορετικό από το να το ζήσεις, έστω και για μια ημέρα;
Στην Ευρώπη το Βέλγιο προπορεύεται σε τέτοιες πρωτοβουλίες με πολυπολιτισμικά προγράμματα να ξεκινούν ακόμα και από το νήπιο. Όπως στον βρεφονηπιακό σταθμό Tierlantuin στο Γκεντ, όπου κάθε μέρα 42 παιδιά και βρέφη από διαφορικά κοινωνικά υπόβαθρα παίζουν, μαθαίνουν και συνυπάρχουν. Και όσο πιο μικρός διδάσκεται ένας άνθρωπος τη συνύπαρξη με το διαφορετικό, τόσο πιο οικείο μοιάζει. Η εκπαίδευση όμως επεκτείνεται και στους γονείς καθώς είναι επίσης ευπρόσδεκτοι να συμμετέχουν σε ομαδικά παιχνίδια ή εργασίες. Εδώ τα παιδιά βλέπουν τις διαφορές ανάμεσα τους αλλά και στις οικογένειες: μια οικογένεια με δύο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες, μια μαύρη μητέρα και ένας λευκός πατέρας, κ.ο.κ. Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά που έχουν τέτοιες παραστάσεις, δείχνουν μεγάλη ανοχή. Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον, θα εξελιχθούν σε συνεργατικούς ανθρώπους και τότε, ιδανικά, ο μελλοντικός κόσμος θα έχει την ίδια ανοχή και αποδοχή με τα πιτσιρίκια του σήμερα.
Τα μεσάνυχτα στις 3 Ιανουαρίου, η Σουηδία επανέφερε τους ελέγχους ταυτότητας για όσους διασχίζουν τα σύνορα από τη γειτονική Δανία. Δώδεκα ώρες αργότερα, η κυβέρνηση της Δανίας ανακοίνωσε την επαναφορά των συνοριακών ελέγχων στα νότια σύνορα της με τη Γερμανία. Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί η συμβολική αξία και η πολιτική σημασία των μέτρων αυτών. Η μήκους πέντε μιλίων γέφυρα Oresund μεταξύ Δανίας και Σουηδίας ήταν μια φυσική εκδήλωση μιας Ευρώπης χωρίς σύνορα, όπου οι άνθρωποι από 26 διαφορετικές χώρες θα μπορούσαν να κινηθούν ελεύθερα. Τώρα οι ταξιδιώτες, πολλοί από αυτούς καθημερινά μετακινούμενοι για να εργαστούν, πρέπει να σταματήσουν, για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα, πριν συνεχίσουν στον δρόμο τους.
Η προσφυγική κρίση, όπως φαίνεται, έχει αλλάξει τα πρότυπα της αποδεκτής ευρωπαϊκής συμπεριφοράς. Σχεδόν πριν από πέντε χρόνια, κατά την έναρξη των αραβικών εξεγέρσεων, η Δανία «φλέρταρε» για λίγο με την ιδέα των συνοριακών ελέγχων, και αυτό που αντιμετώπισε ήταν η κατακραυγή από την υπόλοιπη Ευρώπη. Η κίνηση σηματοδοτούσε μια «πολύ ανησυχητική απειλή για την ουσία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», είπε ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Guy Verhofstadt. «Δεν μπορούμε να θέσουμε σε κίνδυνο εδώ και τώρα αυτό που έχουμε αναπτύξει επί δεκαετίες προς όφελος όλων των πολιτών της Ε.Ε.», είπε ο Γερμανός Γκίντο Βεστερβέλε, τότε υπουργός Εξωτερικών. Το μέτρο αυτό αποσύρθηκε την ίδια ημέρα που μια νέα κυβέρνηση στη Δανία ανέλαβε τα καθήκοντα της τον Οκτώβριο του 2011.