Αλήθεια, μήπως αυτό το ένδοξο και εξόχως παραδειγματικό γεγονός πληγώνεται στις μέρες μας με την καταστροφική επέλαση των μνημονιακών μέτρων; Απελπίζεται παρατηρώντας την -στους αιώνες των αιώνων- πνιγηρή θηλιά του χρέους στην πατρίδα μας ; Στενάζει μήπως με το σκληρό κτύπημα έως ορίων αφανισμού ενός από τα στοιχειωδεστέρα κοινωνικά δικαιώματα για περίθαλψη; Υποφέρει από την όρθωση συνοριακών γραμμών στη μέση και ανώτερη εκπαίδευση, όπου διαβατήριο εισόδου θάχουν μονάχα οι γόνοι των πλούσιων και όχι τα <<θρασίμια>>;
Μόνο που ετούτα τα νέα ιδιότυπα μορφωτικά παραπετάσματα είναι πλέον ευλογημένα. Tράπεζα θεμάτων στα λύκεια, διαγραφές φοιτητών, ν+2, κλπ. Ματώνει σαν τα ρόπαλα των ΜΑΤ καταστέλλουν πορείες, αποκλεισμούς και καταλήψεις; Θυμώνει με τις απανωτές επιδιώξεις απαγχονισμού του πανεπιστημιακού άσυλου; Αγανακτεί με την κήρυξη από τους μη αδέκαστους δικαστές παράνομης κάθε απεργιακής διεκδίκησης; Αγκομαχεί βλέποντας την απολυταρχική επιστράτευση των καθηγητών, του προσωπικού της ΔΕΗ και εργαζόμενων του ΜΕΤΡΟ;
Φρίττει επειδή τείνει να ποινικοποιηθεί κάθε αγώνας και ευγενές όραμα; Εξαγριώνεται από την αποθράσυνση της κυβέρνησης να εισηγείται προκλητικά μέχρι και εθελοντική εργασία στο δημόσιο εκπαιδευτικών με αμοιβή τη μοριοδότηση (!!!) λες και οι ίδιοι δεν προσφέρουν τις ελεεινές υπηρεσίες τους με πλουσιοπάροχη αμοιβή; Προσβάλλεται βάναυσα από τη νεκρανάσταση των βρικολάκων λόγω του χρυσαυγίτικου φαινόμενου;
Η οποία αποτελεί μια απόπειρα από τη μεριά του συστήματος συνέχισης η` συνεπικουρίας της ίδιας ασκούμενης επίσημης πολιτικής που φασιστικοποιεί τη δημόσια ζωή με άλλα παρακρατικά μέσα, ώστε να τρομοκρατηθεί ο λαός και γονατίσει. Άσχετα φυσικά με την παραπλανητική προσπάθεια συνέτισης του υπάκουου και εκτρωματικού αυτού τέκνου του καπιταλισμού από τα διάφορα επιτελικά κέντρα εξουσίας, μιας και τελευταία παρεκτρέπονταν υπέρ του δέοντος. Θίγεται μήπως από τη μετατροπή της χώρας μας σε εξέδρα φονικών επιθέσεων των Αμερικανών σε αθώους γειτονικούς λαούς; Ίσως αποκαρδιώνεται διαπιστώνοντας πως τα δικά του κεντρικά συνθήματα και στόχοι περί ψωμιού, παιδείας, ελευθερίας και ανεξαρτησίας έχουν πλέον τεθεί υπό πλήρη αμφισβήτηση και κατάργηση;
Βέβαια και δεν πτοείται το νόημα του Πολυτεχνείου με όλα ετούτα τα τρομερά που συμβαίνουν σε βάρος του λαού. Τουναντίον, τότε απλά ξαναζωντανεύει και θεριεύει. Γιατί ακριβώς συμβολίζει με τον πιο τρανό τρόπο τη μετωπική αντιπαράθεση με το σύστημα. Εκφράζοντας έτσι τη ατρόμητη ρήξη με τις δυνάμεις, που ανέκαθεν θεωρούσαν τον εσωτερικό εχθρό σαν τον κορυφαίο κίνδυνο.
Αφού δεν απειλεί μέρος του ζωτικού τους χώρου και ρόλου όπως οποιαδήποτε ανταγωνίστρια αστική τάξη (η τουρκική δηλαδή) και ιμπεριαλιστής, αλλά απειλεί βασικές άμεσες επιλογές της και προοπτικά την ίδια της την υπόσταση. Ειδικά όταν κορυφώνεται και μέσω αυτών των διαδικασιών η ταξική συνείδηση και οργάνωση. Κονταροχτυπήθηκε εκείνη την περίοδο λοιπόν αιματηρά με την ίδια οντότητα (την άρχουσα τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες της) που πανικοβλημένη πέταξε άρον άρον τη ατσάλινη στρατιωτική πανοπλία της, για να ντυθεί βιαστικά το κουρελιασμένο χιτώνα της ψευδεπίγραφης αστικής δημοκρατίας.
Τα αγαθά της οποίας γεύεται πικρά ο λαός μας σήμερα. Φυσικά και δεν σκιάζεται η ιδέα του Πολυτεχνείου την παντοδυναμία του συστήματος. Οπωσδήποτε και δεν κυριεύεται μέσα στη σημερινή πανωλεθρία από απόγνωση. Αλλά αντίθετα εμπνέει και εμψυχώνει τον λαό να χαλυβδώσει τη διάθεση του για νικηφόρα αντίσταση. Να μην φοβάται τους εκλεγμένους <<συνταγματάρχες>> με πολιτική περιβολή. Αποδεικνύοντας αδιαμφισβήτητα πως δεν είναι ανίκητοι. Τελικά αυτοί οι μειοψηφικοί είναι εκείνοι, που πρέπει να τρέμουν την οργισμένη και ώριμη αντίδραση της καταπιεσμένης μάζας με καθοδηγητή τα ιδανικά και βιώματα του `74.
Τοιουτοτρόπως εξηγείται το απέραντο και τυφλό μίσος των εχθρών του λαού για τη διδαχή του Νοέμβρη. Μάταια επιχειρούν να τον ταριχεύσουν αποστεώνοντας τον σαν μια επετειακή γιορτή όμοια με τις πάμπολλες υπόλοιπες. Αγωνιώντας να τον πνίξουν οι εκλεπτυσμένοι απόγονοι των δημίων του `74 με σωρούς στεφανιών. Όμως αυτός δονείται με δυναμισμό στις μικρές και μεγάλες εστίες που ξεφυτρώνουν συνέχεια και πασχίζουν την ανατροπή των αντιλαϊκών σχεδιασμών. Γίνεται οξυγόνο στα πνευμόνια, παλμός στις καρδιές και πολύτιμη σκέψη στον νου της καθαρίστριας, του εργάτη των ναυπηγείων και της χαλυβουργίας, του απολυόμενου καθηγητή, του καταληψία μαθητή και φοιτητή , του ξεσπιτωμένου μικροϊδιοκτήτη, του άκληρου αγρότη.
Όποιος λαϊκός άνθρωπος ενστερνίζεται την άποψη πως υπερασπίζεται αποτελεσματικά τα δίκια του μονάχα με το σήκωμα της γροθιάς και όχι επενδύοντας τις ελπίδες του στο αποτέλεσμα της κάλπης, σφραγίζει αυτόματα μέσα του ένα μικρό Πολυτεχνείο. Και το τιμά, το σέβεται και ακολουθεί πιστά τη τροχιά του έμπρακτα.
Δυστυχώς όμως η σπουδαιότερη υπονόμευση του φάρου του Νοέμβρη δεν προέρχεται από τα προηγούμενα δεδομένα, αλλά ύπουλα από τις γραμμές των αριστεροκάπηλων εκφραστών και υποστηρικτών της λαϊκής υπόθεσης. Των ίδιων δυνάμεων που με παντοίους μεθόδους οδήγησαν ολάκερο τον λαό μας να δέχεται το αλύπητο σφυροκόπημα του σε βαριά κρίση και βαθειά υποτέλεια ταξικού του αντίπαλου.
Με αποτέλεσμα προσωρινά να βουλιάζει στην απογοήτευση και ηττοπάθεια, παρόλη την πολλάκις εκδηλωμένη επιθυμία και δράση του να απαντήσει αποφασιστικά στην επίθεση που δέχεται. Ναι, τις πύλες των σύγχρονων μικρών Πολυτεχνείων δεν γκρέμισαν κυρίως τα τεθωρακισμένα της κεφαλαιοκρατίας, μα η οξειδωτική διάβρωση του ρεφορμισμού.
Ναι, τα αριστεροκάπηλα και πεμπτοφαλαγγίτικα κόμματα ευθύνονται ασυγχώρητα για την αποσάθρωση του κινήματος με την αποθέωση της εκλογολατρείας και συνδιαχειριστικής λογικής τους. Ναι, υιοθέτησαν απόλυτα αντίθετη διαδρομή, από αυτήν που χάραξαν οι εργατοφοιτητικοί αγωνιστές το `74.
Ναι, τα φίλια πυρά αποδείχτηκαν τα πιο παραλυτικά και εξοντωτικά. Κρίσιμες και καταλυτικές καμπές της πρόσφατης αναμέτρησης στο πεδίο της ταξικής πάλης – όπως υπήρξαν το μεγαλειώδες κίνημα των πλατειών και η σημαντικότατη απεργία των καθηγητών τον προπέρσινο Μάη- ναυάγησαν και αποτέλεσαν εμβληματικές μορφές συνθηκολόγησης με το αντιμαχόμενο στρατόπεδο των ηγεσιών και μόνο και καθόλου της ετοιμοπόλεμης βάσης.
Αλλά ήταν τόσο δυνατό το μάγμα που ανέβλυσε εκείνες τις μέρες του ξεσηκωμού από τα σπλάγχνα του μαχητικού και αχειραγώγητου πλήθους, που έκανε στάχτη κάθε μετριοπαθή και συμβιβαστική τακτική των ρεφορμιστών. Δεν αψήφησε μονάχα τον φόβο της αιματηρής σύγκρουσης με το αδίστακτο και αμερικανόπνευστο καθεστώς , μα υπερφαλάγγισε και τις φωνές για υποχώρηση και αναμονή των τάσεων φιλελευθεροποίησης της δικτατορίας.
Περιφρονώντας συνάμα τη χυδαία κατασυκοφάντηση των εξεγερμένων, που αρχικά χαρακτηρίστηκαν ξεδιάντροπα από τους λασπολόγους ρεφορμιστές σαν πράκτορες του Ρουφογάλη και των Αμερικανών και εμπόδιο του εκδημοκρατισμού (το πασίγνωστο φύλλο 8 της Πανσπουδαστικής που δεν φταίμε εμείς για την συχνή του επίκληση, αλλά οι εκείνοι που το συνέταξαν). Πριν υποχρεωθούν τελικά αυτοί οι λοιδοροί να συρθούν εξευτελισμένοι πίσω από τις εξελίξεις σαν ουραγοί και όχι ως πρωτοπόροι.
Επιβάλλεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε κάθε εργοστάσιο , σε όλες τις σχολές και σχολειά, παντού στις πόλεις και γειτονιές να μεταλαμπαδευτούν και ζωηρέψουν οι αξίες και πρακτικές του Πολυτεχνείου. Όσοι κάνουν πομπώδεις, δακρύβρεκτες και φαρισαϊκές αναφορές στο όνομα του, αλλά στην ουσία φαλκιδεύουν τις διακηρύξεις του δεν το τιμούν. Το θάβουν. Και μαζί του την ελπίδα του λαού και την ανάγκη πάλης για ανεξαρτησία και ευημερία .
Η παραχάραξη και ο νεκροθάλαμος της εξέγερσης του Νοέμβρη είναι οι διάδρομοι της βουλής και οι θεωρίες που εγκλωβίζουν την ενατένιση μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση, πείνα, ανεργία, καταστολή, φασισμό, πόλεμο και υποδούλωση στους ξένους εντός των άθικτων τειχών του σε αποσύνθεση παλιού συστήματος(λαϊκή εξουσία, μεταβατικά προγράμματα). Αντίθετα ζωντανεύει και θριαμβεύει στους δρόμους της αντίστασης και διεκδίκησης κατατροπώνοντας και φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους . Αυτές οι μορφές των <<Πολυτεχνείων>> αποδείχτηκε λαμπρά, έχουν και παραέχουν την δύναμη να το πετύχουν.
Ο σκοπός αυτός είναι το καθήκον μας.
Καπετανάκης Μανώλης
μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων