Αυτό είναι που λένε πολλοί που είναι απογοητευμένοι από την πολιτική. Ότι όλο και παραπάνω φαίνεται ότι ο χώρος της πολιτικής δεν τους χωρά. Ότι στην πραγματικότητα είναι το χόμπι λογής λογής προνομιούχων.
Κατ’ αρχάς αυτό φαίνεται να έχει μία βάση κοιτώντας την σύνθεση της βουλής.
Η πλειοψηφία των βουλευτών είναι απόφοιτοι καλών ΑΕΙ. 69 από τους 300 ήταν δικηγόροι, 33 ήταν γιατροί, 30 δημοσιογράφοι, 23 καθηγητές πανεπιστημίων. Απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά η εκπροσώπηση από ανθρώπους της εργατικής ή μικροαστικής τάξης. Απουσιάζουν οι άνθρωποι της βιοπάλης. Πώς λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να αισθανθούν και να καταλάβουν τα προβλήματα των ανθρώπων που αγωνίζονται καθημερινά για την επιβίωσή τους;
Πολλοί λένε ότι η πολιτική έχει μετατραπεί σε προνομιακό χώρο κυρίως για επαγγελματίες της πολιτικής, καριερίστες ή και τυχοδιώκτες, για ανθρώπους που είναι μέρος της ρουτίνας τους από τα φοιτητικά τους χρόνια η ενασχόληση και η συμμετοχή σε συνελεύσεις, για φοιτητές αλλά και δημόσιους υπάλληλους και συνταξιούχους που έχουν χρόνο και μια σχετική άνεση και για να φιλοσοφούν και για να ξοδεύουν τον χρόνο τους πάνω σε πολιτικές συζητήσεις χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα.
Για τους υπόλοιπους όμως, για τους ανθρώπους που ο χρόνος δεν περισσεύει και που τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν χρήζουν απαντήσεων και λύσεων και όχι συζητήσεων χωρίς διέξοδο εις το όνομα μίας δημοκρατικής διαδικασίας που συνήθως δε φαίνεται να καταλήγει πουθενά, η ενασχόληση με την πολιτική μοιάζει κάτι πολύ σπάταλο, ένας χώρος που εφόσον αναμειχθούν πιο εύκολα θα βγουν χαμένοι παρά κερδισμένοι, που δύσκολα θα ακουστούν γιατί δεν έχουν την εμπειρία της συνδιαλλαγής μέσα σε μηχανισμούς οι οποίοι δε φτιάχτηκαν για αυτούς και δεν έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν ως πραγματικά ισότιμοι.
Οι αντιλήψεις αυτές ισχυροποιήθηκαν μετά τη ματαίωση που βίωσαν πολλοί με την συνθηκολόγηση της κυβέρνησης της “πρώτης φοράς Αριστεράς”. Ο κόσμος κλείστηκε στον εαυτό του…
Οι αντιδράσεις κόπασαν, τα δίκτυα αλληλεγγύης κατάρρευσαν, οι κινηματικές δράσεις περιορίστηκαν όπως περιορίστηκε και η συμμετοχή και η διεκδίκηση μέσω συλλογικών αγώνων.
Η ματαίωση, η αποδοχή του αναπόφευκτου, περιόρισε τις όποιες αντιδράσεις προς τις κυβερνήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και μετά της Νέας Δημοκρατίας.
Η έλλειψη αντιδράσεων δεν αποτελούσε έκφραση μιας ευρύτερης αποδοχής και ανοχής προς τις πολιτικές που εφαρμόζονται αλλά έκανε εμφανή μια δεξιά στροφή των πολιτών.
Οι πολίτες, πείστηκαν ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει ο κόσμος έρχεται μέσα από τον μοναχικό ατομικό αγώνα. Αποτυπωνόταν στις καθημερινές κουβέντες των πολιτών μεταξύ τους όπου ήταν συνήθες το επιχείρημα:
“Τώρα καιρός να κοιτάξουμε και εμείς λίγο τους εαυτούς μας, να δούμε πώς θα επιβιώσουμε”.
Μόνοι τους πλέον, ενάντια σε όλους, σε ένα αναπόφευκτα εχθρικό περιβάλλον.
Η απλή αλήθεια είναι ότι η ιδεολογική κυριαρχία της Δεξιάς που αποτυπώνεται και σε διάφορες μετρήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ήρθε και ως φυσική συνέχεια μίας ιστορικής ήττας της Αριστεράς, όπως έγινε αποδεκτή ως αναπόφευκτη πραγματικότητα από την ίδια.
Αυτό που έγινε ξεκάθαρο είναι ότι η πολιτική ενεργοποίηση δε μπορεί να δώσει λύσεις στα πολλά προβλήματα των ανθρώπων που αγωνίζονται για την επιβίωση. Η πολιτική ενεργοποίηση φανερώθηκε ως μία πολυτέλεια γι’ αυτούς που μπορούσαν να την αντέξουν και σίγουρα όχι για τους ανθρώπους της βιοπαλης.
Τώρα, βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε εκλογές. Μία νέα γενιά βγαίνει μπροστά, η γενιά που μεγάλωσε μέσα στα μνημόνια και στην πανδημία. Η ψήφος της θα αποτυπώσει αν αυτή η συνειδητοποίηση παραμένει ηγεμονική ή αν έχει αρχίσει να δέχεται τα πρώτα πλήγματα.
Όμως υπάρχει ακόμα δρόμος για να ξεπεραστεί το πισωγύρισμα… μέχρι να γυρίσει ξανά αυτός ο τροχός…