Ο παλιός κόσμος ζέχνει. Αναπτύσσει σιχαμερά μικρόβια, κάτω από ένα πάπλωμα φόβου, σιωπής, ανοχής. Στην εποχή των τεράτων, με τη βαμπιρική συμπεριφορά, μήπως ήρθε η στιγμή να πιάσουμε τα σκοινιά και να ρίξουμε την αυλαία; Μήπως ήρθε η στιγμή για μια -επιτέλους- φαντασμαγορική κατεδάφισή της;
Κι αυτό να συμβεί, αφού πρώτα κατανοήσουμε ότι η σεξουαλική παρενόχληση, η ενδοοικογενειακή βία, οι δολοφονίες γυναικών και άλλα απαράδεκτα φαινόμενα, που παραβιάζουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι η αιτία του φαινομένου της ανισοτιμίας στη σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία, είναι το αποτέλεσμα. Βέβαια, η ατομική ευθύνη των ενόχων υπάρχει και χρειάζεται να αποδοθεί από τη Δικαιοσύνη. Όλες όμως οι κυβερνήσεις διαχρονικά, ακόμη και νομικά, αφήνουν απροστάτευτες τις γυναίκες που είναι θύματα της πολύμορφης βίας κι εμείς δεν θέλουμε το ίχνος αυτού του κόσμου!
Σκεφτόμουν χθες, παρακολουθώντας την ταινία για τον Τζον Νας και την «Θεωρία των παιγνίων», ότι τις τελευταίες μέρες βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου, με τη δημοσιοποίηση στο δικό μας «#MeToo», πέντε – δέκα εφιαλτικών περιπτώσεων κακοποίησης και παρενόχλησης. Δεν είναι όμως ένας ή δύο ή τρεις οι βίαιοι ηθοποιοί, οι αγριεμένοι και βιτσιόζοι σκηνοθέτες, οι ανήθικοι συνθέτες, οι χυδαίοι παραγωγοί. Είναι εκατοντάδες τα θρασύδειλα και κακότροπα πλάσματα, όχι μόνο στα θέατρα, στα τηλεοπτικά κανάλια, στις εφημερίδες, στις μουσικές σκηνές, αλλά και στα εργοστάσια, στα εστιατόρια, στα σούπερ μάρκετς, στα γραφεία, στα Πανεπιστήμια, παντού.
Δεν χωράει το μυαλό του ανθρώπου αυτό που συμβαίνει στο χώρο της πολιτικής. Πόσο βρώμικα παιχνίδια παίζονται πίσω από ξαφνικές «προωθήσεις», πίσω από ξαφνικά «αδειάσματα», για ανόδους και καθόδους δηλαδή, άνευ κάποιου σοβαρού -για εμάς- λόγου.
Ήδη η Θεσσαλονίκη βράζει από τις καταγγελίες για θερμόαιμο πολιτικό, που η σεξουαλική παρενόχληση είναι συνώνυμη του ονόματός του.
Ήδη στο χώρο της μουσικής, άνθρωποι που έχουν υποστεί τα πάνδεινα από «ιερά τέρατα» του χώρου, είναι έτοιμα να μιλήσουν. Σε πολλά κινητά τραγουδιστών και μουσικών κυκλοφορούν αηδιαστικά βίντεο και μηνύματα, που αποδεικνύουν ξεκάθαρες προθέσεις και θρασύτατες απειλές κι εκβιασμούς σε αυτούς που δεν υποκύπτουν σε ορέξεις διάσημων συνθετών.
Ήδη στο χώρο της δημοσιογραφίας ετοιμάζονται να μιλήσουν κορίτσια (και αργότερα και αγόρια), ειδικά για εν ενεργεία τηλεοπτικό δημοσιογράφο, με σεσημασμένη δραστηριότητα παρενοχλήσεων και γενικά για γνωστά διευθυντικά στελέχη σε δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση. Αυτά που γνωρίζουν οι πολλοί και συζητούνται χαμηλόφωνα, μάλλον δεν θα μείνουν για πολύ ένα ακόμη βρώμικο κοινό μυστικό.
Ήδη η ΕΣΗΕΑ κάνει λόγο για πολλές καταγγελίες συναδέλφων για σεξουαλική παρενόχληση. Συγκεκριμένα λέει: «Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, με αφορμή τις καταγγελίες συναδέλφων για σεξουαλική παρενόχληση, οι οποίες έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, δηλώνει ότι είναι τουλάχιστον απαράδεκτο οι συναδέλφισσες, που έχουν υπάρξει θύματα, επιπλέον να λοιδορούνται ή να εκφράζονται απορίες και υπόνοιες για τον χρόνο των αποκαλύψεών τους. Οφείλουμε όλοι μας να σταθούμε δίπλα τους, να ενθαρρύνουμε κι άλλες να αποκαλύψουν τυχόν άλλα περιστατικά πιέσεων και ενεργειών εναντίον τους, ώστε να μάθουμε επιτέλους ότι η σιωπή είναι η μεγαλύτερη προστασία των θυτών κι αυτή η χρόνια κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική των γυναικών, πρέπει οριστικά να λάβει τέλος».
Σε αναμμένα κάρβουνα
Βέβαια και η άλλη πλευρά δεν μένει με σταυρωμένα χέρια. Οι «προστάτες» είναι σε εγρήγορση. Γνωστοί μεγαλοδικηγόροι, ισχυρά πρόσωπα με πολιτική, τηλεοπτική και οικονομική εξουσία, που διατηρούν στενές σχέσεις με «θύτες», αποπειρώνται κουκουλώματα κι εκφοβισμούς. Κάποιες πένες γράφουν ήδη χυδαίους υπαινιγμούς για τα θύματα (μέχρι και αιχμές αφέθηκαν για οικονομικές σκοπιμότητες πίσω από τις καταγγελίες), στο πλαίσιο της διατεταγμένης υπηρεσίας τους για την υποβάθμιση του θέματος.
Ενός θέματος απολύτως σοβαρού, μιας υπόθεσης βάρβαρης και επικίνδυνης. Υπενθυμίζω. Το 43% των γυναικών στην ΕΕ έχουν βιώσει κάποια μορφή ψυχολογικής βίας από τον σύντροφό τους από την ηλικία των 15 ετών. Το 12% των γυναικών στην ΕΕ έχει υποστεί κάποιο περιστατικό ή μορφή σεξουαλικής βίας από κάποιον ενήλικο πριν την ηλικία των 15, που αντιστοιχεί σε περίπου 21 εκατομμύρια γυναίκες. Το 5% των γυναικών στην ΕΕ έχει πέσει θύμα βιασμού από την ηλικία των 15. Δηλαδή 1 στις 20 γυναίκες.
Ανισότιμες και απροστάτευτες στη βία
Στις ιδιαίτερες συνθήκες της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων, που κλόνισαν κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής, σε συνθήκες που γενικεύτηκε ο φόβος, η ανασφάλεια για την υγεία και για την «επόμενη μέρα» στις εργασιακές σχέσεις, στο εισόδημα των εργαζομένων, φαίνεται ακόμα πιο καθαρά η αγριότητα της σύγχρονης κοινωνίας της εκμετάλλευσης. Πάνω σε αυτό το έδαφος οξύνθηκαν και οι καταδικαστέες και απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες και κυρίως η ενδοοικογενειακή βία. Σε όλα τα κράτη καταγράφηκε αύξηση των περιστατικών βίας σε βάρος των γυναικών κατά 25%.
Η Δικαιοσύνη όμως απονέμεται στο πλαίσιο των νόμων και των αξιών που κυριαρχούν στη σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην οποία οι νέες γυναίκες παραμένουν ανισότιμες και απροστάτευτες από την πολύμορφη βία. Με τις αλλαγές του Ποινικού Κώδικα (επί ΣΥΡΙΖΑ που διατηρήθηκαν από ΝΔ) απαλείφθηκε και η κατώτατη ποινή για τη σεξουαλική παρενόχληση εργαζόμενων γυναικών από εργοδότη, ενώ οι μαστροποί διώκονται μόνο για την «εμπορία ανθρώπων», εφόσον δηλαδή αποδειχθεί ότι υπάρχει κακοποίηση.
Για όλα τα παραπάνω, έβαλα τον συγκεκριμένο τίτλο σ’ αυτό το άρθρο.
Το άρθρο της Σεμίνας Διγενή αναδημοσιεύεται από το ethnos.gr.
