Κάτι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και όλο και πιο συχνά γύπες εμφανίζονται σε σημεία όπου συχνάζουν άνθρωποι.
Τελευταίο περιστατικό εμφάνισης ήταν σε επαρχιακό δρόμο της Κρήτης. Επισκέπτης του νησιού αποθανάτισε την εμφάνισή του σε δύο βίντεο..
Ο γύπας δε φαίνεται να βρίσκεται εκεί λόγω τροφής και μοιάζει ήρεμος δίχως να ενοχλείται από την παρουσία αμαξιού σε κοντινή απόσταση.
Ο γύπας φαίνεται εξαιρετικά ήρεμος και «κόβει» βόλτες στο δρόμο ενώ δεν δείχνει να ανησυχεί ιδιαίτερα για τους διερχόμενους οδηγούς.
Δείτε τα βίντεο:
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=vg_-BH_vg1Q”]
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=SM8YX9IDU44″]
Ο σπάνιος κρητικός γυπαετός
Ο κρητικός γυπαετός συναντάται σ΄ ολόκληρο το νησί, αποφεύγει όμως τις πεδιάδες και τις περιοχές όπου υπάρχουν καλλιέργειες κι αποτραβιέται στις ορεινές περιοχές.
Συγκεκριμένα στην Κρήτη ζουν 8-10 ζευγάρια κι όχι περισσότερα από 35 άτομα που αποτελούν το μοναδικό βιώσιμο πληθυσμό του είδους στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, αλλά και τον μεγαλύτερο νησιώτικο πληθυσμό γυπαετών στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Είναι ένα μεγάλο αρπακτικό πουλί με άνοιγμα φτερούγων γύρω στα 2,8 μέτρα, μήκος 1,10 μέτρα και βάρος που κυμαίνεται από 5 –7 κιλά(ανάλογα με το φύλο, αφού το θηλυκό είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από το αρσενικό).
Τα ενήλικα πουλιά αναγνωρίζονται εύκολα από τις μακριές μυτερές φτερούγες και την ρομβοειδή ουρά, ενώ το στήθος και η κοιλιά τους είναι συνήθως πορτοκαλί. Το χρώμα αυτό οφείλεται στο “μακιγιάρισμα” των φτερών του με οξείδια του σιδήρου που προσλαμβάνει καθώς τρίβεται σε ασβεστολιθικά πετρώματα. Όταν τα οξείδια αυτά λείπουν, το χρώμα του είναι “λερωμένο” ,άσπρο.
Στο κεφάλι κοντά στο ράμφος ο γυπαετός έχει μια μακριά τούφα με μαύρες τρίχες που μοιάζει με γένι, γνώρισμα που του προσδίδει και το επιστημονικό του όνομα Γυπαετός ο γενειοφόρος (gypaetus barbatus).
Οι γυπαετοί ζουν συνήθως σε ζευγάρια και φωλιάζουν στην καρδιά του χειμώνα (από μέσα Δεκεμβρίου μέχρι τέλη Ιανουαρίου), μέσα σε μικρές σπηλιές, σε απόκρημνα βράχια και βαθιά φαράγγια με πλαγιές μεγάλης κλίσης. Το θηλυκό γεννά δύο αυγά και το μοναδικό μικρό που επιζεί μένει στη φωλιά για τέσσερις περίπου μήνες.
Ο επιβλητικός αυτός γύπας είναι το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο που τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με κόκαλα νεκρών οπληφόρων ζώων μικρού ή μεσαίου μεγέθους (70-90% της διατροφής του).
Στην Κρήτη οι βοσκοί τον αποκαλούν “Κοκαλά”, καθώς από πολύ παλιά, τον βλέπουν να σπάει τα μεγαλύτερα κόκαλα με μια χαρακτηριστική τεχνική. Τα πετάει από μεγάλο ύψος σε απότομα μυτερά βράχια ακολουθώντας τα με μια σπειροειδή κάθοδο. Αυτή τη διαδικασία επαναλαμβάνει αρκετές φορές μέχρι να σπάσουν, ενώ στη συνέχεια τρώει τα κομμάτια ξεκινώντας από το μεδούλι. Αυτή η διατροφική του συνήθεια φαντάζει περίεργη, αλλά από τη στιγμή που έχει λυθεί το πρόβλημα της πέψης, τα κόκαλα αποτελούν μια πολύ θρεπτική τροφή για την οποία επιπλέον το πουλί έχει ελάχιστους ανταγωνιστές.
Χαρακτηριστική είναι επίσης η συνήθεια των ενηλίκων γυπαετών ν΄ αποθηκεύουν κόκαλα σε κοιλότητες και μικρές σπηλιές, ώστε να έχουν επάρκεια τροφής την περίοδο του χειμώνα. Όπου τα ορεινά βοσκοτόπια είναι καλυμμένα με χιόνια και τα κοπάδια των αιγοπροβάτων βρίσκονται στα πεδινά.
Ο γυπαετός αναζητά την τροφή του μόνος ή σε ζευγάρια και υπερασπίζεται τις “επικράτειές” του (δηλαδή περιοχές που το ζευγάρι τρέφεται και φωλιάζει), ενώ δύσκολα ανέχεται μέσα σ΄ αυτές τη παρουσία άλλων ενηλίκων ατόμων του ίδιου είδους.