Η μέρα της κρίσης έφτασε πριν από από χρόνο,ένα πρωινό στο γραφείο του διευθυντή. Η μαγική φράση ακούστηκε όπως το μαχαίρι κόβει το μήλο. “Σταματάμε τη συνεργασία μας”.
Και ο πραγματικός Γολγοθάς ξεκινά στην ουρά ενός γκισέ του Ο.Α.Ε.Δ.
Βιογραφικά και κόντρα βιογραφικά παντού. Πόρτες που δεν ανοίγουν και η δεύτερη επαναλαμβανόμενη φράση από γνωστούς και φίλους, άμα ακούσω κάτι, θα σου πω.
Αλλά το χειρότερο δεν είχε έρθει ακόμα. Οικογενειακή κρίση. Άχρηστος, ανεπρόκοπος, δεν ψάχνεις κλπ. Καυγάδες μπροστά στα παιδιά και χαρακτηρισμοί από τον βολεμένο της οικογένειας. Την σύζυγο. Καμία στήριξη. Μόνο φθόνος. Στα καλά μαζί και στα δύσκολα χώρια. Για φίλους ούτε λόγος. Αφιερώθηκα στην οικογένεια εδώ και 10 χρόνια. Και τώρα κινδυνεύει να διαλυθεί αν δεν έχει γίνει ήδη. Μοναξιά. Ανεργία. Απελπισία. Θυμός.
Κρίση οικονομική και οικογενειακή. Ή μήπως όχι; Μήπως δείχνουμε το πραγματικό μας πρόσωπο στους οικείους στα δύσκολα;
Έχω κατεβάσει ρολά. Έχω πάψει να ελπίζω. Ντρέπομαι πλέον μπροστά στα παιδιά μου.
Στέλιος , 36 χρ. , Αττική
