(20 Δεκεμβρίου)
Η ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
«Στήθι Εδραίος ως άτιμων τυπτόμενος.
Μεγάλου εστίν αθλητού το δέρεσθαι και νικάν.
Μάλιστα δε ένεκεν Θεού πάντα υπομένειν ημάς
Σει, ίνα και αυτός ημάς υπομείνη».
(Ιγνάτιος προς Πολύκαρπον)
Του Αρχιμανδρίτη ΙΓΝΑΤΙΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγου τ. Λυκειάρχου – Ακαδημαϊκού
Ημέρες χρονιάρες. Ημέρες της θείας Ενσαρκώσεων. Ημέρες αγάπης και νοσταλγίας και εκφράσεως των όμορφων αισθημάτων μας με δώρα και ευχές.
Ζούμε την Γέννηση του Χριστού ως κάτι ξεχωριστό στην καρδιά και στην ζωή μας. Συναντιόμαστε οι αμαρτωλοί με τους αγίους. Η γη με τον ουρανόν. Ζούμε Χριστόν. Ζούμε με τους Αγίους Του, όπως τον Μέγαν Άγιόν Του, τον πολύπαθον και πολυμάρτυρα Άγιον Ιγνάτιον τον Θεοφόρον, τον ταπεινόν Επίσκοπος Αντιοχείας, τον οποίον εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.
Ο Άγιος Ιγνάτιος είναι Εκείνος που δεν ζήλωσε την κοσμικήν δόξα και την φαρισαϊκή «αγιοφάνεια»!
Η ζωή του ήταν απλή, ταπεινή και φιλάνθρωπη.
Ήταν ομολογία Χριστού, και όχι φαρισαϊκή και δαιμονική επίδειξη και προβολή του Εαυτού του.
Εδραίος στην πίστη. Τον κτυπούσαν αλύπητα σαν τον άκμονα οι ανθρωπόμορφοι δαίμονες. Όμως, δεν εσαλεύθη. Ατσάλινη θέλησις να μην απομακρυνθεί ούτε πόντον από τον καλέσαντα αυτόν Χριστόν. Ποτέ δεν παραπονέθηκε. Ποτέ δεν πρόσβαλε. Ποτέ δεν πίκρανε κανένα. Μόνον τότε όρθωνε την φωνήν και το ανάστημά του, όταν ήθελε να υπερασπισθεί την εις Χριστόν πίστη του. Ουδέποτε ηθέλησε όλοι να τον αγαπούν. Δεν ήθελε να αρέσει, παρά μόνο στον Χριστόν, γιατί πράγματι έτσι πρέπει να κάνει όποιος τον αγαπά (Γαλάτ. 1,10). Αλλοίμονον αν έμοιαζε με εμάς, κληρικούς και λαϊκούς, που θέλομε να αρέσομε σε όλους, να βολευόμαστε και να προβαλόμαστε χωρίς να προβάλομε Χριστόν. Άλλωστε, τον Χριστόν δεν τον προβάλομε με τις μάταιες και προκλητικές εμφανίσεις μας, αλλά με την εν ταπεινώσει μαρτυρίαν μας και το μαρτύριόν μας.
Καλοπέρασις και μαρτύριον είναι δύο αντίθετα άκρα.
Το ένα απομακρύνει από τον Θεόν και την σωτηρίαν μας, και το άλλο μας οδηγεί στον Χριστόν και στην αιώνιαν μακαριότητα.
Αν τα στήθη μας δεν τα πυρώνει η φλόγα του μαρτυρίου. Αν δεν κτυπηθούμε «ως άκμων». Αν δεν ξεκολλήσομε από την αρχομανία, την καλοπέραση, τον συμβιβασμόν και την συμπόρευση με τους εχθρούς του Θεού, δεν πρόκειται να σωθούμε.
Αν πράγματι είμαστε Χριστιανοί. Αν πράγματι είμαστε ζηλωτές των αγίων, δεν πρέπει να αφήνομε από το μικρό μέχρι το μέγιστο να μας χωρίσει απ’ αυτούς. Γράφει σχετικά ο απόστολος Παύλος: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. 8,3)
Ο Άγιος Ιγνάτιος μένει εδραίος στην πίστη. Αυτό συμβουλεύει όλους μας. Αυτός είναι η ουσία και ο τύπος του Χριστιανού. Δεν θα υποκύψει. Θα διωχθεί. Θα συκοφαντηθεί. Θα καταλήξει στα δόντια των θηρίων στο Κολοσσαίον της Ρώμης. Όπως όλη, καθημερινά, η ζωή του ήταν μαρτύριον έτσι με το μαρτύριο παρέδωσε την μακαρία ψυχή του στον Χριστόν. Οι χριστιανοί της Ρώμης έκαναν εράνους μεταξύ τους για να εξαγοράσουν την θανατική ποινή του. Εκείνος, συγκινημένος και έχων πάνω από όλες τις αγάπες και τα χατήρια, την αγάπη του προς τον Χριστόν, με λόγια γλυκά αυτοποιείται αυτήν την συγκινητική χειρονομία τους και τους γράφει, αφήσετέ με να γίνω τροφή στα θηρία και, σαν σιτάρι, να αλεσθώ από τα δόντια τους.
Εμείς, δεν έχομε μ’ αυτά σχέση και θέλομε τους αγίους μας να είναι στις εικόνες και να τους κάνομε και κανένα πανηγύρι… Όμως η ζωή τους και το κήρυγμά τους μακριά από εμάς. Μην μας λέτε για μαρτυρία χριστιανική. Για ζωή χριστιανική και μαρτύριο Χριστού.
Μην μας μιλάτε για την φλόγα του Μαρττρίου. Εμείς έχομε άλλες φλόγες. Εμάς, μας αρέσει η γη, κι ας την κάναμε Κόλαση. Αφήστε τον Άγιον Ιγνάτιο και τους λοιπούς αγίους να μας καλούν να αρνηθούμε τον εαυτόν μας και τον κόσμον της αμαρτίας και της φθοράς και να κερδήσομε τον Χριστόν.
Αχ, Άγιε Ιγνάτιε, πώς καταντήσαμε! Πρέσβευε για την μετάνοια και σωτηρία μας.