Του αρχιμανδρίτου Ιγνατίου Θ. Χατζηνικολάου Θεολόγου – τ. Λυκειάρχου
Εορτή της Μάνας: Μεγάλη εορτή. Μεγάλο το χρέος προς αυτήν. Αυτό το ανεξάντλητο χρέος κινεί το χέρι μου και την καρδιά μου και γράφω τις γραμμές αυτές. Τακτικά πρέπει να θυμόμαστε το χρέος στην μεγάλη καρδιά της μάνας. Και, γράφοντας σήμερα γι’ αυτήν επικοινωνώ με όλες τις μανάδες του κόσμου και ξεχωριστά στις μανάδες της πατρίδας μου και ιδιαίτερα του νησιού μας.
Κανένας ποιητής και κανένας ζωγράφος ή λογοτέχνης δεν μπόρεσε, και δεν θα μπορέσει, να περιγράψει το βάθος και το μεγαλείο της μητρικής αγάπης. Άλλωστε, τα μεγάλα συναισθήματα και οι μεγάλοι συγκλονισμοί δεν περιγράφονται.
Ποιος θα μπορούσε να εκφράσει τη χαρά της μάνας που το πρωτοπιάνει στα χέρια της, που ακούει το πρώτο κελάδημα του μέσα από τα’ αγγελικά δάκρυά του. Που αγκαλιάζει την ίδια την ζωή που βγήκε μεσ’ από τα σπλάχνα της, όλη την πλάση. Αχ, και τι να πουν τόσα ορφανά που την στερήθηκαν πριν ακόμα χορτάσουν την αγκαλιά της και τα φιλιά της! Ένα κενό, που τίποτε δεν αντικαθιστά. Η μάνα είναι μοναδική και αναντικατάστατη.
Κάθε φορά που αντικρίζομε την μάνα είναι σαν να αγκαλιάζομε την ολοκληρωμένη αγάπη, την δροσερή στοργή. Την τροφοδότρα της ζωής. Το μοίρασμα και την αγωνία. Την προσδοκία και την ελπίδα. Το δάκρυ και το γέλιο. Την κούραση και ανάπαυση. Το ξενύχτι και το χτυποκάρδι, συναισθήματα με τα οποία τραφήκαμε από τις μανάδες μας και με τα οποία ξεκινήσαμε τα βήματά μας στην γη. Κάποιο, της μάνας μας, χέρι μας βοήθησε, να στρατουλίζουμε, να ορθοπατούμε και να πορευόμαστε. Η μάνα μας ήταν η πρώτη δασκάλα μας, το πρώτο σχολείο της ζωής μας, της ζωής όλου του κόσμου
Η μάνα μας ήταν ο θείος σπορέας, που στο παρθένο περιβόλι της παιδικής ψυχής μας έσπειρε ότι όμορφο και αληθινό. Αργότερα όσο μεγαλώναμε, μπαίνανε σ’ αυτό το περιβόλι άλλα αφεντικά για να διαφεντεύσουν τον ανεκτίμητο θησαυρό της μητρικής σποράς. Πολλές φορές την πικράναμε, εκείνη που πάντα σκυφτή πάνω στον παιδικό αγρό όργωνε μέσα ιερό εργαστήρι, το ίδιο το χωράφι του Θεού, την άμπελον την αληθινή, με το να αφήσομε να το κουρσέψουν εχθροί και άρπαγες. Δεν είναι λίγες οι φορές που την αντικαταστήσαμε με άλλα σκιρτήματα, με άλλα αφεντικά, τις περισσότερες φορές ζημιογόνα.
Δυστυχώς, και είναι συνηθισμένο, μόλις «καταλάβομε» τον κόσμο και ότι κάτι ή κάποιος είμαστε αρνούμαστε την μάνα. Όμως, εκείνη περιμένει. Αυτή η ανταρσία μας, για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, την πληγώνει. Σφουγγίζει τα, τις περισσότερες φορές, αθέατα δάκρυά της, ενώ ο πόνος της αυλακώνει την καρδιά της. Τα χέρια της, αυτά που νανούρισαν και χάιδεψαν το παιδί της, που το πλύναν και το φρόντισαν , τώρα τρέμουν από την λαίλαπα που την βρήκαν. Και ακόμα περιμένει . Δεν στέρεψε η ελπίδα. Και θυμάται. Και μένει άγρυπνη στο κατώφλι της άγιας προσμονής Περιμένει την Άνοιξη. Την ίδια την ζωή. Η μητρική αγάπη είναι η ζωή, κι όταν παύσει η αγάπη αυτή παύει και η ζωή. Χωρίς το χώμα της γης δεν φυτρώνουν τα λουλούδια, και χωρίς την μητρική αγάπη κι αγκαλιά δεν υπάρχει άνθησις ζωής. Η μάνα δεν γεννά μονάχα ένα παιδί, γεννά την ίδια τη ζωή. Γεννά την ανθρωπότητα.
Και δικαίως η ανθρωπότης, στην γιορτή της μητέρας, αποτίει φόρον τιμής. Θα θέλαμε όμως πέρα από τις φιλολογίες, την ποίηση, τα δώρα και τα τραγούδια για την μάνα, δίκαιη αφιέρωσις, να προχωρούσαμε πιο πέρα. Δεν είναι επίτευγμα και κατόρθωμα (!) το ότι η γυναίκα χειραφετήθηκε. Το ότι βγήκε από το σπίτι της «την άγια λειτουργία του νοικοκυριού» (Ρ. Ρολλάν). Δεν είναι «πολιτισμός» και «εξέλιξις» στην μάνα που έγινε σκλάβα μιας παράλογης απαιτήσεως που θέλει την γυναίκα ανέστη και ά – παιδη.
Μάνα της Εποχής μας: ο πολιτισμός και οι σύγχρονες «απαιτήσεις’, τα σύγχρονα ρεύματα» σιγά σιγά σου αφαιρούν τον στέφανον του μεγαλείου σου. Αγωνίσου να φυλαχθεί απ’ αυτά. Αγωνίσου να μείνεις η μάνα των αγίων μορφών της εκκλησίας και του έθνους μας. Η ακονία γυναίκα. Η αιωνία τροφός της αγάπης και της ζωής. Κράτησε ψηλά την ιερότητα της γυναίκας. Της βρυσομάνας και ψυχοτρόφας στελεχών και μελών της κοινωνίας, μιας κοινωνίας, ιδίως σημερινής , που οι αξίες και οι ιερότητες τα σύμβολα και ιερά ισοπεδώθηκαν, ειρωνεύτηκαν και μπήκαν στη απαξίωση. Η μεγαλύτερη τιμή και τα δώρα, στη εορτή σου, είναι να κρατήσουν ψηλά με κάθε τιμή και ευγνωμοσύνη.
