Του Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιου Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγου, τ. Λυκειάρχη
Μας αξίωσε ο Θεός να εορτάσουμε κι εφέτος τη Μεγάλη Εορτή της Παναγίας μας. Την αγάπη και τα θαύματά της.
Διαβάζουμε στον “Λειμώνα” του Ιωάννου του Μόσχου, το παρακάτω θαύμα της Παναγίας, όπως το διηγήθηκε ο αββάς Παλλάδιος με το οποίο αρχίζουμε το γραφτό μας αυτό αφιερωμένο σ’ Αυτήν”:
«Στην Αλεξάνδρεια κατοικούσε κάποιος πολύ καλός χριστιανός που και θεοφοβούμενος και ελεήμων ήτο. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό σε φτωχούς και μοναχούς. Ο άνθρωπος ήταν παντρεμένος και είχε μία γυναίκα πολύ ταπεινή, φρόνιμη που νήστευε τακτικά και είχαν ένα κοριτσάκι ως έξι χρονών. Κάποτε αυτός ο καλός χριστιανός χρειάσθηκε να ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη, γιατί ήταν εμπορευόμενος. Ξεκίνησε, λοιπόν, για το ταξίδι του αφήνοντας στο σπίτι τη γυναίκα και το παιδί του στη φύλαξη ενός υπηρέτη. Την ώρα που το πλοίο σήκωνε άγκυρα, η γυναίκα του, αποχαιρετώντας τον, του είπε: Στο καλό να πας αφέντη μου. Εμάς όμως που μας αφήνεις; Κι ο άνδρας αποκρίθηκε: Στην προστασία και τη βοήθεια της Δέσποινάς μας της Παναγίας.
Δεν πέρασε καιρός και μια μέρα που η γυναίκα ήταν απασχολημένη με το νοικοκυριό της, είχε κοντά της το κοριτσάκι της, ο υπηρέτης σπρωγμένος από τον σατανά, βουλήθηκε να σκοτώσει και αυτή και το παιδί, να αρπάξει ό,τι βρισκόταν στο σπίτι και να φύγει. Παίρνοντας, λοιπόν, ένα μαχαίρι από την κουζίνα τράβηξε προς την τραπεζαρία, όπου βρισκότανε η κυρά του. Μόλις όμως έφτασε στην ανοιχτή πόρτα, κάποιο αόρατο χέρι τον κράτησε γερά και δεν μπορούσε ούτε να προχωρήσει ούτε να στραφεί πίσω στην κουζίνα. Πέρασε έτσι μία ολόκληρη ώρα που παράδερνε κι αγωνιζόταν να προχωρήσει χωρίς να μπορεί. Και τότε άρχισε να φωνάζει την κυρά του και να της λέγει: Πλησίασε, σε παρακαλώ, ως εδώ. Κι εκείνη απορούσε πώς ενώ βρισκότανε στο μεσόθυρο δεν προχωρούσε προς αυτή. Φωτισμένη, λοιπόν, του απάντησε: Εσύ να έρθεις ως εδώ. Ο υπηρέτης τότε άρχισε να την εξορκίζει να πάει κοντά του. Κι αυτή του ξαναείπε πως δεν το ‘χει σκοπό να πάει προς αυτόν. Στείλε μου, τουλάχιστον, το παιδί, της κάνει με αγωνία εκείνος. Ούτε και αυτό θα το κάνω, του λέει. Αν θέλεις έλα ‘συ.
Τότε ο υπηρέτης με μαυρισμένη ψυχή, νιώθοντας τον τρόμο να του παγώνει τα σωθικά καθώς ήταν πιασμένος σε παγίδα, τράβηξε το μαχαίρι που κρατούσε κρυμμένο πάνω του και χτύπησε βαριά τον εαυτό του. Η κυρά του μόλις το ’δε πετάχτηκε πάνω και έβαλε τις φωνές. Μαζεύτηκαν οι γείτονες, οι άνθρωποι της αστυνομίας. Αυτός είχε λίγη ακόμα ζωή και εξομολογήθηκε το φοβερό του αμάρτημα. Κι εδόξασαν όλοι την Παναγία, τη Δέσποινα, που και πάλι φανέρωσε με το θαύμα της, τη χάρη και την αγάπη της στους ανθρώπους».
Πολλά τα θαύματα της Παναγίας στη ζωή του καθενός μας, ανάλογα με το μετράδι της Πίστεώς μας και πώς και πόσο τη ζούμε. Γιατί, αν τη ζούμε μόνο θεολογικά και υμνολογικά, αυτό δεν λέει τίποτε. Αν η σχέση μας μ’ αυτήν δεν ανανεώσει τη ζωή μας, δεν αναγεννήσει την ψυχή μας, δεν αρμονίσει τις σχέσεις μας με τον Θεό και τους συν-ανθρώπους μας, τότε οι τιμές και τα πανηγύρια προς αυτή δεν μας αγγίζουν, επομένως είμαστε ξένοι προς αυτήν.
Είδατε το χριστιανικό ζευγάρι που αναφέραμε. Είχε στενή και έμπρακτη σχέση προς την Παναγία. Οι ύμνοι, τα μεγαλυνάρια και τα “λαμπρά” πανηγύρια δεν είναι εκείνα που μας ενώνουν με την Παναγία αν εμείς δεν της δοθούμε ολοκληρωτικά. Με άκρα ταπείνωση. Με άκρα απλότητα. Με σπλάχνα οικτιρμών (Κολ. 3,12). Με τιμή και αντιγραφή -βίωμα- των αρετών της: την αγνότητα (σώματος, ψυχής, νου και καρδίας), τη σεμνότητα (ενδύσεως και συμπεριφοράς), την υπακοή στο θείο θέλημα. Μέσα σε έναν κόσμο ανάστατο, μέσα σε μία παγκόσμια ταραχή και ανασφάλεια, μέσα σε μία τρομοκρατούμενη ανθρωπότητα η Παναγία έρχεται να κάνει το θαύμα της. Όμως, οι μεγάλοι και οι κοσμοκράτορες και όλοι οι παρασυρμένοι από την αμαρτία, επιμένουν στο καταστροφικό τους έργο.