Του Ειρηναίου Μαράκη

Διαβάζω στο συγκινητικό σημείωμα του 2310net για τον Θάνο Μικρούτσικο  (να το διαβάσετε όλο) ότι:

“Θα υπάρξουν κι άλλοι ταλαντούχοι συνθέτες αλλά δεν θα μπορέσουν να εκφράσουν καλύτερα και συνεπέστερα τους πόνους και τους αγώνες του λαού με την τέχνη. Θα υπάρχουν κι άλλοι μουσικοί που θα γράψουν αριστουργήματα αλλά λίγοι θα το κάνουν με τέτοια πληρότητα. Θα υπάρξουν κι άλλοι που θα μελοποιήσουν ποίηση αλλά κανείς δεν πρόκειται να το κάνει σε τέτοιο βάθος, σε τέτοιο βαθμό κατανόησης”.

Επιτρέψτε μου να εκφράσω την ένσταση μου στο συγκεκριμένο σημείο. Κι αυτό γιατί χρειαζόμαστε, ίσως είναι κάτι παραπάνω από επείγον, να υπάρξουν κι άλλοι ταλαντούχοι συνθέτες που θα μπορέσουν να εκφράσουν καλύτερα και συνεπέστερα κι από τον ίδιο τον Θάνο Μικρούτσικο τους πόνους και τους αγώνες του λαού με την τέχνη, που θα γράψουν αριστουργήματα με ανάλογη κι ανώτερη πληρότητα, που θα μελοποιήσουν ποίηση σε τέτοιο και μεγαλύτερο βάθος, σε τέτοιο και περισσότερο βαθμό κατανόησης.

Προφανώς το έργο τους δεν θα είναι εύκολο καθώς θα έχουν να πατήσουν σε ώμους γιγάντων, ένας τέτοιος γίγαντας ήταν, είναι και θα είναι ο Θάνος μας. Αλίμονο μας εάν δεν συμβεί αυτό. Και ο σπόρος του Μικρούτσικου δεν θα ριζώσει κι εμείς θα μοιρολογούμε ανόητα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης… Αλλά αυτές, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι εύκολες διαδικασίες. Προσωπικά όμως, είμαι βέβαιος ότι θα γίνουν πραγματικότητα. Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνη και σεβασμός στα νέα παιδιά, στους νέους καλλιτέχνες που ζουν και δημιουργούν σ’ αυτό τον τόπο και κάτω από αντίξοες συνθήκες κι όχι υποτίμηση ή αφ’ υψηλού κριτική.