Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
Κοίταξε γύρο του…Ο ήλιος πάσχιζε να διαπεράσει τη μαβιά νεφοκουρτίνα την απλωμένη σε όλο το μήκος και όλο το πλάτος τ’ουρανού με τεντωμένες ηλιαχτίδες, μα εκείνες σαν δεν το μπόραγαν, γύρναγαν πίσω κι έστελναν τη θέρμη τους στο αχανές τ’απείρου …Κάτω στα χαμηλά, η γη τουρτούριζε…`Ηταν Γενάρης μήνας, καρδιά του χειμώνα….Μα ήταν φως!…Και κείνος, απορούσε…
Ήρθε η άνοιξη…Ο ήλιος έπαιζε κρυφτούλι με τα κομμάτια της νεφοκουρτίνας σκόρπια και άτακτα ριγμένα στον ουρανίσιο θόλο. Οι ζεσταμένες ηλιαχτίδες έφταναν ως τα χαμηλά και θέρμαιναν τον κόρφο της μάνας-γης που γλυκοξύπναγε από το χειμωνιάτικό της λήθαργο…Και ήταν φως!…Μα εκείνος, απορούσε…
Σειρά στο καλοκαίρι στου χρόνου την αυλαία…Ο ήλιος ανεμπόδιστα έστελνε τις πυρωμένες ηλιαχτίδες του στα χαμηλά…Καυτή κι αυτή η αύρα του θαλάσσιου μπάτη…Και ήταν φως, πλέριο φως, άπλετο φως!…Εκείνος, απορούσε…
Τα πρώτα φύλλα στα φυλλοβόλα, υπάκουα στο αιθυλένιο που βύζαιναν από τα στήθη της φυτομάνας άρχιζαν να κιτρινίζουν και να πέφτουν, σημάδι πως το χλωμό φθινόπωρο διάβηκε το κατώφλι του χρόνου. Σκόρπιες νεφοκουρτίνες έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανίσιο θόλο, κρυφτούλι πάλι του θεού ήλιου με δαύτες και με ηλιαχτίδες λεύτερες, χλωμές, λιγοστεμένες…Μα ήταν φως!…Κι κείνος, απορούσε…
…Και απορούσε!…`Ολες τις εποχές φως! «…δεν είναι δυνατόν…», αναλογίστηκε και ’ξακολούθησε: «…δεν είναι δυνατόν να έχει τόσο φως, και οι ανθρώποι να ροβολούν στα μονοπάτια με το λευκό μπαστούνι του τυφλού!..
Μα είναι πράγματι τυφλοί!…κι…εγώ είμαι τυφλός!…δεν εξηγείται διαφορετικά…
Και είμαστε στ’αληθινά τυφλοί γιατί δε βλέπουμε:
– Την ομορφιά που περιβάλλει πλέρια κι απλόχερα τη φύση που βρεθήκαμε και όμως τη ραπίζουμε καθημερνά θανατερά για κείνη, και για μας.
– Τον άνθρωπο που συνωστίζεται στο πλάι μας στις πόλεις, και κολλητά μας στα χωριά του κάμπου, του βουνού.
– Το μονοπάτι που βαδίζουμε, πως καθημερινά κονταίνει ανεπίστροφα κι άλλη φορά δεν πρόκειται να το διαβούμε.
– Πως είναι δολερό το μονοπάτι με τις χίλιες υποσχέσεις εις το δίστρατο, σαν είναι κείνο που – συνήθως – καθορίζει η Κακία και μένει αδιάβατη, χορταριασμένη της Αρετής η στράτα.
– Πως οικουμενικά κυριαρχεί η αδικία, σαν ζούμε σ’εποχή τυραννική, μα είναι από τα παλιά γνωστό πως: «τυραννίς, μήτηρ αδικίας».
– Πως δεν υπάρχει πια ο «λόγος της τιμής» μιας κ’η τιμή κατάντησε και δαύτη «είδος σε ανεπάρκεια» στη διφορούμενη την εποχή του Υδροχόου που μας ζώνει.
– Πως οι θεσμοί, αξίες, θέσεις και αξιώματα κατάντησαν από τους χρήστες τους να είναι «φτύστρες λαϊκές».
– Πως έπεσε λιμός καλής τροφής (“της εγκεφαλικής τροφής”) μιας κ’η τροφή εκείνη της γαστέρας δε σμίγει και δε συντροφιάζει τους ανθρώπους.
– Πως ξέβαψε και ξεθωριάζει απ’το χρόνο το σκούρο το μαντήλι στης Θέμιδας τα μάτια, και βλέπει (όχι σπάνια) αγγελικό το Βαραββά, φταίχτη το δυστυχή Γιάννη Αγιάννη.
– Πως πέρασε ο λόγος του Χριστού στο περιθώριο, από τους πλείστους, τους αυτόκλητους…”Αντιπροσώπους” του στη γη, σαν προσηλώσαν την ευσέβειά τους μονάχα στο χρυσό από τα δώρα των Τριών Μάγων στο Θεάνθρωπο. Αφήσανε στην εγκατάλειψη τα σμύρνα, το λιβάνι (για τους …«κουτούς» πιστούς), μιας και δεν έχουνε αξία στα σύγχρονα Χρηματιστήρια του δεύτερου αφέντη τους, του Μαμωνά….
…Σταμάτησε αποσταμένος!….Ένοιωσε μοναξιά αφόρητη στην έρημο του πολυάνθρωπου τοπίου…Αισθάνθηκε τα μάτια της ψυχής ν’ανοιγοκλείνουν στο θάμπωμα του ήλιου που πρόβαλε ελπιδοφόρος στο διάσελο της νόησης, μα δεν τον έβλεπαν οι οφθαλμοί, απλά στολίδια κάτωθε του μετώπου…
…Κίνησε να σιγομουρμουράει κάποιους στίχους, όπως το υποσυνείδητο τους υπαγόρευε στη νόηση, και κείνη τους απηύθυνε στο ήλιο της:
`Ηλιε ανάτειλε…
Δώσε φως ιλαρό στα μάτια της ψυχής
να δουν τη μάνα φύση στοργικά,
τον άνθρωπο τον αδελφό,
το μονοπάτι που προσμένει η Αρετή
Να εξοβελιστεί ο αιματόθρεφτος ο `Αρης,
ο Μαμωνάς, η Αδικία, η Κακία,
να δούνε την Αγάπη οδηγό…
`Ηλιε ανάτειλε…
