Στις πλείστες των περιπτώσεων ο λαός λέει «ο νεκρός δεδικαίωται». Δίνει έτσι άφεση αμαρτιών σε κάποιον που πεθαίνει και που διήγε βίον ο οποίος δεν έκανε καλό σε πολύ κόσμο.
Η σωστή χρήση της φράσης είναι «ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας». Είναι από μια επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους. Η πραγματική και επίσημη από την Βιβλική Εταιρεία ερμηνεία αυτής της φράσης, είναι ότι ο νεκρός δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, ή αλλιώς η αμαρτία δεν έχει καμιά εξουσία πάνω του.
Ο νεκρός αδυνατεί να διαπράξει οποιαδήποτε ανομία. Οι καλές και κακές πράξεις λαμβάνουν χώρα στον κόσμο των ζωντανών. Οι νεκροί απαλλάσσονται δια παντός και ανεπιστρεπτί από αυτή τη δυνατότητα.
Δεν μιλούμε, λοιπόν, για άφεση αμαρτιών. Να πάρουμε μια γόμα και να σβήσουμε όσα έχει κάνει.
Κι όταν ο νεκρός -εν ζωή- προκάλεσε τεράστια ζημιά σε μια ολόκληρη χώρα, τότε είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν μπορεί να υπάρχει άφεση.
Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ο τέως εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια, απ’ όταν αποφάσισε ο ελληνικός λαός να τον στείλει εκεί που στέλνονται οι βασιλικές οικογένειες, δηλαδή στις μαύρες δέλτους της Ιστορίας και τα χρονοντούλαπά της, μας άφησε χρόνους και σίγουρα δεν θα λείψει σε πολλούς.
Δεν θα λείψει σε κανέναν πέραν της οικογένειάς του, και φυσιολογικά. Είναι λυπηρός πάντα ένας θάνατος. Ισως λείψει και σε ορισμένους αμετανόητους βασιλικούς μεγάλης ηλικίας που ακόμη και σήμερα θυμούνται και συγκινούνται με το σύνθημα «Ψωμί κι ελιά και Κώτσο Βασιλιά».
Όμως, επειδή οι νέοι στη χώρα μας, αν και πρέπει να γνωρίζουν Ιστορία, δεν ασχολούνται με αυτήν και εντυπωσιάζονται από τις βασιλικές οικογένειες ανά τον κόσμο, οφείλουν να ξέρουν για να κρίνουν αν στον εν λόγω νεκρό μπορούμε να τους συγχωρήσουμε τις αμαρτίες.
Αν πρέπει να του πούμε «καλό ταξίδι» ή «καλό κατευόδιο» ή «Θιος σχωρέστον» που λέει ο λαός στην περιφέρεια.
Γιατί η τέως βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, οι ξενόφερτοι Γλύξμπουργκ, ουδέποτε συνδέθηκαν με την πατρίδα μας, ουδέποτε υπηρέτησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς, ουδέποτε συνέβαλαν στην πρόοδο του τόπου μας.
Το αντίθετο μάλιστα. Συνωμότησαν σε κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, οδήγησαν την Ελλάδα σε μαύρες εποχές, προκάλεσαν εθνικούς διχασμούς και τραγωδίες.
Δεν θα ξεχάσουμε το μερίδιο της ευθύνης της οικογένειας αυτής στη Μικρασιατική Καταστροφή, που οδήγησε στον διωγμό της βασιλικής οικογένειας μέχρι το 1935.
Δεν θα ξεχάσουμε την εμπλοκή τους στη δικτατορία του Κονδύλη το 1935, την παλινόρθωση της βασιλείας στην Ελλάδα και στη συνέχεια τη δικτατορία του Μεταξά.
Ούτε πρέπει να ξεχάσουμε όλη τη δράση της βασιλικής οικογένειας στα χρόνια μετά την τραγωδία του Εμφυλίου Πολέμου.
Την Φρειδερίκη (ή Φρίκη επί το λαϊκότερον), μητέρα του εκλιπόντος Κωνσταντίνου, με τις ωμές παρεμβάσεις της στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Αλλά και τα καράβια των Ελληνόπουλων που δήθεν σώζονταν από την Ελλάδα και δίνονταν αναγκαστικά σε οικογένειες Αμερικανών και Αυστραλών με υιοθεσίες.
Δεν θα ξεχάσουμε τη σύγκρουση του Κωνσταντίνου με τον Γέρο της Δημοκρατίας, Γεώργιο Παπανδρέου, που σιγά – σιγά οδήγησε στην Αποστασία του 1965 και εν συνεχεία στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών.
Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του κατέλυσαν τη Δημοκρατία προλαβαίνοντας το βασιλικό πραξικόπημα. Αυτό που προετοίμαζε το βασιλικό ανδρείκελο που πήρε κοροϊδευτικά το όνομα «Κοκός», μετά το δημοψήφισμα που τον έδιωξε.
Μας είναι αδιάφορο αν ο Κωνσταντίνος ήταν ύπουλος, σκοτεινός ή απλά ανάξιος… άναξ. Γιατί πολλοί θα πουν ότι απλά δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος των ιστορικών γεγονότων που κλήθηκε να διαχειριστεί αλλά… ήταν καλή ψυχή.
Μπορεί να ήταν κι έτσι, αλλά και πάλι μας είναι αδιάφορο.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι προκάλεσε τεράστια ζημιά στην πατρίδα μας, ήταν εκ των πρωταγωνιστών της τραγωδίας της Χούντας και στη συνέχεια της εισβολής στην Κύπρο. Ηταν ένας άνθρωπος που ανέτρεψε έναν λαοφιλή πρωθυπουργό. Κι αυτός που θα έκανε πραξικόπημα, δηλαδή βασιλική Χούντα.
Και ήταν αυτός που έσκυψε το κεφάλι στους άθλιους Συνταγματάρχες αντί να βρει τα κότσια να κινητοποιήσει το λαό και να ρίξει τη Χούντα.
Ισως το μόνο καλό που έκανε ήταν ότι αποδέχθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974.
Όχι, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο που έζησε πλουσιοπάροχα στις πλάτες του ελληνικού λαού, με μια περιουσία που δεν τη δικαιούνταν και κάποιοι την υφάρπαξαν και τους την παρέδωσαν νύχτα.
Όχι, οι βασιλικές οικογένειες δεν είναι μόνο γκλαμουριά, άμαξες με άλογα, βασιλικούς γάμους και κηδείες όπως αυτές που βλέπουμε στη Βρετανία.
Είναι και μαύρα σκοτάδια, είναι βρόμικες δουλειές σε βάρος των λαών και της Δημοκρατίας. Και είναι σελίδες γραμμένες με μαύρο μελάνι που πρέπει όλοι να τις διαβάζουν και να κρίνουν.
Η Ελλάδα δεν κινδύνευσε τις επόμενες δεκαετίες ούτε κινδυνεύει από την τέως βασιλική οικογένεια.
Παύλος και Φρειδερίκη
Κι ακόμη και αν βλέπει όλους αυτούς τους ανήκοντες στην οικογένεια Γλύξμπουργκ να ζουν μια χαρά τη ζωή τους χωρίς να έχουν δουλέψει ποτέ, αδιαφορούν για τις πολιτικές τους θέσεις.
Η Δημοκρατία μας μπορεί να έχει προβλήματα, μπορεί να πρέπει να ωριμάσει, να ενισχυθεί, να προστατευθεί από πολιτικούς ανάξιους και βρόμικους, αλλά δεν έχει καμιά δουλειά με τη Βασιλεία.
Η Βασιλεία ας ανήκει σε άλλους λαούς, όχι σε εμάς.
Με το θάνατο του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε ένα τέλος εποχής. Αλλά εποχής μαύρης, κατασκότεινης που δε θέλουμε να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω.
Οσοι θέλουν να τον θυμούνται, ας τον θυμούνται ως Ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα. Μόνο γι’ αυτό και για τίποτε άλλο. Εκεί ήταν καλός, πουθενά αλλού…
Υ.Γ. Στους «Δύο ξένους» η «Ντένη Μαρκορά» είχε πει: «Όσοι κηδεύονται δημοσία δαπάνη, συνήθως έζησαν δημοσία δαπάνη».
Αυτό ισχύει για τους περισσότερους. Εκτός από εκείνους που τίμησαν με τη ζωή τους, την προσφορά τους και τη θυσία τους την πατρίδα.