Είναι σαφές το νόημα των εθνικών εκλογών. Ο ελληνικός λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, έχει απορρίψει τα δύο κόμματα εξουσίας. Από το 1974 και μετά. Έχει θυμώσει μ’ αυτά. 
Με τις αλλοπρόσαλλες επιλογές τους. Έχει αγανακτήσει εξαιτίας τους. Και για τη διαφθορά, που δηλητηρίασε την πολιτική και δημόσια ζωή. Έχει πληγωθεί. Ανετράπη βίαια το επίπεδο ζωής και ή ποιότητα, που στηρίζεται σε αυτό. Νοιώθει ότι έχει προδοθεί. Τα ιδανικά και τα λάβαρα της μεταπολίτευσης καταπατήθηκαν από εκείνους, που τα είχαν σηκώσει ψηλά. Γιατί όχι και να μην έχει βαρεθεί και κουρασθεί; 38 χρόνια παραείναι πολλά! Αρκετοί έχουν προσδώσει ένα πιο απλό, όχι απόλυτα ακριβές, περιεχόμενο στη λαϊκή ψήφο. Είναι αντιμνημονιακή!
Από την άλλη, είναι ελάχιστοι εκείνοι, που αμφισβητούν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Καθαρά και με συνέπεια; Μόνο το Κ.Κ.Ε. Οι περιοδικές κραυγές και καταγγελίες αφορούν αυτό που υπολαμβάνει η λαϊκή ψυχή ως πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν αφορούν τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν αφορούν το Ευρώ. Και, φυσικά, δεν αφορούν ό,τι συνιστά μονομερή παροχή των ευρωπαίων εταίρων προς τη χώρα μας. Που είναι πολλές, πλούσιες και χορταστικές!
Η Ενωμένη Ευρώπη δεν ταυτίζεται μόνο με τις παροχές. Μας διασφαλίζει ένα διεθνές πλαίσιο ισχυρής πολιτικής παρουσίας, ουσιαστικής, βαθειάς και πολύπλευρης αλληλεγγύης, και αποτελεσματικής προστασίας. Άλλωστε, τα πλεονεκτήματα, οικονομικά, κοινωνικά και ιστορικά, που προσφέρει η θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη, αναγνωρίζονται, άμεσα και έμμεσα, από τα μέλη της, με την οικειοθελή και ενεργό συμμετοχή τους σε αυτήν. Τα ίδια πλεονεκτήματα αναγνωρίζονται και από μια άλλη σειρά κρατών, που αδημονούν να καταστούν μέλη της ή να εξασφαλίσουν μία προνομιακή μαζί της σχέση.
Έχουμε, λοιπόν, ένα αδιέξοδο. Είναι νωρίς να εκτιμήσουμε αν είναι προσωρινό ή οριστικό. Διότι οι δύο συμπεριφορές και τα δύο αντίστοιχα μέρη λογικά δεν συναντώνται. Η Ενωμένη Ευρώπη έχει κανόνες με συνέπειες και κυρώσεις. Άλλοι απ’ αυτούς είναι αυστηροί, δεν επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και έχουν εξοπλισθεί με ένα πλέγμα ρητρών και διαδικασιών, που εξασφαλίζουν την ολική εφαρμογή των κανόνων. Άλλοι διατηρούν ένα καθοδηγητικό και συντονιστικό χαρακτήρα. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα δικαιώματα και τις παροχές για τους εαυτούς μας και να «χαρίσουμε» στα άλλα μέλη τις υποχρεώσεις μας. Δεν μπορούμε να πάρουμε στα χέρια μας τα δανεικά, να τα χρησιμοποιήσουμε εμείς όπως θέλουμε, να μας έχουν σβήσει το 53% των χρεών μας και να απεμπολήσουμε, με μονομερή μας δήλωση, οποιαδήποτε άλλη δέσμευση έχουμε εκούσια αποδεχθεί. Η διεθνής κοινότητα και νομιμότητα δεν είναι ζούγκλα, ούτε άγραφο, για πέταμα, χαρτί. Η Ελλάδα υπόκειται στο διεθνές δίκαιο (χωρίς αυτό δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία!), στους διεθνείς οργανισμούς, που συμμετέχει (με τη διαχρονική μας θέληση!), στα διεθνή δικαστήρια, που επιλύουν διαφορές και επιβάλλουν κυρώσεις. Και τιμωρούν! Δεν είναι κουτσαβάκι για να φοράει, όπως θέλει, το πανωφόρι της διεθνούς συνεργασίας.
«Η Δημοκρατία δεν έχει και δεν γνωρίζει αδιέξοδα»! Έτσι συνηθίζουν να ισχυρίζονται αρκετοί. Λάθος! Τραγικό, μάλιστα. Στα κοιμητήρια της Ιστορίας υπάρχουν πολλές επιτύμβιες πλάκες και έχουν εναποτεθεί πολλά φέρετρα δημοκρατικών καθεστώτων, που κατέρρευσαν μέσα στα οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά και ηθικά αδιέξοδά τους.
Η διαδικασία των διερευνητικών εντολών ανέδειξε πολλές από τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος μας. Ίσως να είναι και αβαθείς οι ρίζες και η θεμέλιος λίθος του. Τελικά, τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της πολιτικής συμπεριφοράς του λαού μας, μόνο ο ίδιος μπορεί να υπερβεί και να άρει.
Αντώνης Ν. Βγόντζας