Του Άκη Κοσώνα
‘Οταν ξεκινούσε η προεκλογική διαδικασία, ήδη νωρίς τον χειμώνα του 2011, κανείς δεν περίμενε ότι σε τέτοιο βαθμό θα ταυτιστούν οργανικά, ιδεολογικά και πολιτικά Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τόσο ανάμεσά τους όσο και στα μάτια της κοινής γνώμης. Στα μάτια των ανθρώπων που ψηφίζουν και αποφασίζουν για το πως και απο ποιούς θα κυβερνηθούν.
Τα δύο μεγάλα κόμματα που παραδοσιακά εξέφρασαν αντιπάλους πολιτικοϊδεολογικούς χώρους βρέθηκαν εκ των πραγμάτων σε μία παράταξη : Στόχοι, συνθήματα, πολιτικές, αντιλήψεις, πρακτικές και επιλογές έμοιαζαν και ήταν κοινές. Οι οπαδοί τους που έμαθαν να ζουν και να υπάρχουν στη βάση της διαφορετικότητας των κομμάτων (τους) άρα και των ιδίων, στην αρχή ενοχλήθηκαν, μετά δυσαρεστήθηκαν και εν τέλει έγιναν έξαλλοι. Και τα τιμώρησαν με τον τρόπο και την έκταση που γνωρίζουμε απο το βράδυ της 6ης Μαίου.
Όταν φθάσαμε στην προεκλογική περίοδο των εκλογών της 6ης Μαίου, είχε ήδη διαμορφωθεί ένα σκηνικό συστημικής πρότασης εξουσίας που περιελάμβανε τα δύο δύο μεγάλα και κατ΄επάγγελμα κυβερνητικά κόμματα, αλλά και το ριψοκίνδυνο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη που έδειξε να πάσχει απο ένα καταστροφικό μικρομεγαλισμό, τέτοιον που το οδήγησε σε κυβερνητική συμμετοχή άρα και σε συνενοχή όσων συνέβησαν και αποφασίστηκαν.
Τα δύο κόμματα εμφανίστηκαν στην πραγματικότητα ως μία παράταξη, και, το ποσοστό που αθροιστικά έλαβαν (32,03%) ήταν το -μέτριο- ποσοστό μίας μεγάλης παράταξης. Στη συγκεκριμένη καταγραφή τους έπαιξε καθοριστικά ρόλο η μάχη που έδωσαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης με κορυφαίο «το κανάλι των εκδοτών» για να τα διασώσουν εκλογικά είτε υμνώντας τα, είτε υπονομεύοντας επαγγελματικά όποιο άλλο κόμμα φαινόταν εκλογικά επικίνδυνο.
Η ταυτόχρονη υπεράσπιση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πράγμα μάλλον ασυνήθιστο, έβαλε σε υποψίες τον κόσμο και άρχισε να διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη η αίσθηση ότι είτε το ένα κόμμα επιλέξουν είτε το άλλο είναι ένα και το αυτό. Η αίσθηση αυτήενισχύθηκε απο τον διπολισμό ευρώ-δραχμή, μνημόνιο ή Ελλάδα του 1950, ευρωζώνη ή πείνα και δυστυχία στους δρόμους, ευρώ ή έλλειψη σε φάρμακα, πετρέλαιο, εισαγόμενα, πρώτες ύλες και την υπογράμμιση ότι όλα τα καλά (ευρώ, μνημόνιο, δανειακή σύμβαση, ευρωζώνη κ.λ.π.) εκφράζονται απο τα κόμματα που κυβέρνησαν και πρέπει να ξανακυβερνήσουν.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή είναι καταστροφική για τη χώρα, άρα απαγορευτική. Απο την ώρα που η γραμμή αυτή έγινε κυρίαρχη στα περισσότερα ΜΜΕ, ξεκίνησε και η ιδότυπη αντίσταση του εκλογικού σώματος σε αυτό που έμοιαζε να επιβάλλεται. Ήδη τα οικονομικά μέτρα, οι περικοπές, η ανεργία, οι ταπεινώσεις που δεχόταν η χώρα, η υποθήκευση των επιλογών μέσω υπογραφών και δεσμεύσεων, είχαν διαμορφώσει αντιμνημονιακό κλίμα και ο λαός είχε πάρει τις αποφάσεις του.
Η νέα διαπίστωση της ταύτισης των δύο μεγάλων κομμάτων και η στήριξή τους απο τα ΜΜΕ σαν να είναι ένας οργανισμός (κοινοπραξία ειδικών αλλά και ορατών συμφερόντων) ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Η απάντηση ήρθε σκληρή και σαφής.
Στις εκλογές της 6ης Μαίου δεν είχε τόση σημασία για το εκλογικό σώμα ποιός θα εκλεγεί. Αλλά ποιός δεν θα εκλεγεί, ποιός και πόσο θα καταψηφιστεί. Σήμερα, και λίγο πριν τις εκλογές της Κυριακής 17 Ιουνίου, δεν είναι γνωστό τι κυρίως έχει σημασία για το εκλογικό σώμα, τι προτάσσεται. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε με αρκετή ασφάλεια ότι η διαπίστωση της ταύτισης των δύο κομμάτων δεν έχει αλλάξει,όπως δεν έχει αλλάξει και η από κοινού στήριξή τους απο τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Μένει να φανεί αν η στάση και η επιλογή της 6ης Μαίου μεταβάλλεται σε ισχυρή τάση με χαρακτηριστικά θέσης που λέει ότι αυτά τα δύο κόμματα που οδήγησαν εδώ δεν μπορούν να οδηγήσουν αλλού. Είτε γιατί αν μπορούσαν θα το είχαν ήδη κάνει (είχαν πολλά χρόνια και ευκαιρίες στη διάθεσή τους) είτε διότι οδήγησαν συνειδητά εδώ οπότε εξέφρασαν ένα μοντέλο που απέτυχε, χρεωκόπησε και καταδικάστηκε. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε.