Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Είναι αλήθεια ότι όποτε πλησιάζουν εκλογές, ή ακόμα και όποτε υπάρχει στον ορίζονται η πιθανότητα εκλογών – κυρίως όταν η πιθανότητα αυτή βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την βεβαιότητα – ο λαϊκισμός που εξαπολύεται στον πολιτικό ορίζοντα αυξάνεται δραματικά. Αποδέκτης ο άμοιρος ψηφοφόρος και, κυρίως, εκείνος ο αναποφάσιστος που στατιστικά και δημοσκοπικά επισύρει την αμέριστη προσοχή και το ενδιαφέρον των περισσότερων κομμάτων «εξουσίας» που σφάζονται στα πόδια του, τον τρομοκρατούν και τον καλοπιάνουν σε ίσες δόσεις, ώστε να τον δελεάσουν προεκλογικά και να του αποσπάσουν την ψήφο του.
Όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί (πλην του ΚΚΕ πιθανά που δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει την χώρα), άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, ολισθαίνουν προεκλογικά σε αυτό το παράπτωμα. Όταν όμως ο λαϊκισμός αυτός εκφράζεται, χρησιμοποιείται και εφαρμόζεται από την Δεξιά είναι επιπλέον πάντα συνταιριασμένος με τον εθνικισμό, τον παλαιοκομματισμό, την ξενοφοβία και την αχαλίνωτη κινδυνολογία. Τα κόμματα που μεταξύ τους οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και κατόπιν, μετά από μια σειρά τραγικών και ολέθριων για τη χώρα χειρισμών των κκ Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά, χρίστηκαν το 2012 εθνοσωτήρες της Ελλάδας μέσω ενός «ανίερου» κυβερνητικού συνασπισμού, τώρα, κάτω από την πίεση των επερχόμενων εκλογών που φοβούνται ότι θα χάσουν, έχουν επιδοθεί σε ένα σχεδόν παιδαριώδες ρεσιτάλ λαϊκισμού, παραπληροφόρησης, λογοκρισίας και εκφοβισμού.
Αυτό δεν είναι μόνο υποτιμητικό και προσβλητικό για την νοημοσύνη του εν λόγω αναποφάσιστου ψηφοφόρου – ειδικά στις μέρες της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κρίσης που η οργή και η δυσπιστία του κόσμου σε κάθε είδους υπόσχεση ή εξαγγελία της κυβέρνησης δεν έχει προηγούμενο – είναι και θλιβερό που δεν αντιλαμβάνονται πόσο περίτρανα οφθαλμοφανής είναι πλέον ο πανικός τους.
Για εξαγγελίες εξόδου από τα μνημόνια και την κρίση, φοροαπαλλαγές και άλλα τέτοια σχετικά ευτράπελα προσπαθεί απεγνωσμένα ο κ. Σαμαράς να αποσπάσει από τους ευρωπαίους δανειστές και επόπτες μας ένα φιλικό νεύμα συμπαράστασης, ένα απτό – έγγραφο ίσως – «μπράβο» για όλες του τις προσπάθειες αλλά ως τώρα όλο τρώει πόρτα. Ευρωπαϊκού τύπου μεν, με χαμόγελα και χειραψίες πάμπολλες, αλλά, ακόμα τουλάχιστον, πόρτα δε.
Απειλεί τους ευρωπαίους εταίρους με την βέβαιη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν του συμπαρασταθούν έτσι ώστε να κερδίσει τους Έλληνες ψηφοφόρους και να μπορέσει να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του αλλά εκείνοι δεν μοιάζει να συμφωνούν χωρίς δεύτερη σκέψη με τα τόσο αισιόδοξα μηνύματα που θέλει να απευθύνει στον λαό ώστε να τον εφησυχάσει ότι όλα τωρα είναι καλά και θετικά. Λέει στον ελληνικό λαό – και απαιτεί να γίνει πιστευτός – ότι η ανάπτυξη είναι εδώ, ότι βγήκαμε στις αγορές, ότι όλα βαίνουν καλώς ακόμα και αν εκείνος, ο λαός, δεν το νιώθει γιατί είναι άνεργος και απελπισμένος ή γιατί δεν ξέρει από που και πως θα πληρώσει την εφορία, τον ΕΝΦΙΑ, τη δόση του δανείου, τη δόση των ασφαλιστικών οφειλών του, τα φάρμακά του ή γιατί αναρωτιέται αν θα μπορέσει ποτέ να προσφέρει στα παιδιά του αυτά που θα ήθελε ή γιατί πια έχει θυμώσει με τα ψέματα και τις υπεκφυγές (λαϊκισμός… λαϊκισμός το ξέρω…).
Στην μάχη της επικοινωνίας αυτής της κυβερνητικής επιτυχίας και της εθνικής ανάτασης, κυρίως μετά τις ευρωεκλογές, έχει επιστρατευθεί όλος ο θίασος των «αστέρων» του λαϊκισμού ακροδεξιών και εθνικιστικών αποχρώσεων. Από την κυρία Βούλτεψη και τον κύριο Ντινόπουλο, μέχρι τους προσφιλείς «αντικειμενικούς» δημοσιογράφους των ΜΜΕ, όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, έχουν πέσει ψυχή τε και σώματι στον αγώνα ενάντια στο απόλυτο χάος που θα επικρατήσει αν αποχωρήσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (!!!) από την διακυβέρνηση της χώρας.
Δύο, όμως, πρόσωπα – και τα δύο προερχόμενα από τον «ακαδημαϊκό» χώρο (με την πάρα πολύ ευρεία έννοια του όρου) – θα πρέπει να έχουν κάνει τον κ.πρωθυπουργό ιδιαίτερα υπερήφανο. Το ένα είναι η κ. Άννα Παναγιωταρέα που αφού τράβηξε μια selfie αγκαλιά με την Καρυάτιδα της Αμφίπολης (ρίγη με διαπερνούν μόνο που το αναλογίζομαι αυτό) έσπευσε να της μετρήσει το δεύτερο δάκτυλο του ποδιού για να βεβαιωθεί ότι είναι μακρύτερο από το πρώτο ώστε να μπορέσει να ανακοινώσει, ως εκπρόσωπος τύπου της ανασκαφής, ότι η Καρυατις είναι καθαρόαιμη Ελληνίδα καθώς αυτό αποδεικνύεται από το μήκος των δακτύλων του ποδιού (!!!!!). Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την ελληνικότητα του ευρήματος με οποιονδήποτε τρόπο είναι ανθέλλην και εναντιώνεται έμμεσα στον κ. πρωθυπουργό που θέλει να χρησιμοποιήσει την ανασκαφή και τα σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα ως κάποια δική του προσωπική εθνική επιτυχία. Ανεξάρτητα από την αναμφισβήτητα σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη στην Αμφίπολη, ο επικοινωνιακός εθνικολαϊκισμός της άγρυπνης εκπροσώπου τύπου, αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ από τον κ. Σαμαρά.
Το δεύτερο πρόσωπο είναι, χωρία καμιά αμφιβολία, ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης που ως γνήσιος εθνικόφρων μας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου σε περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι την άλλη μέρα κιόλας όλοι θα αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις Τράπεζες, προκαλώντας προφανώς την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, και ότι εκείνος προσωπικά θα έβγαζε τα λεφτά του στο εξωτερικό άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ξέρω αν αυτή η απειλή είχε σκοπό να τρομάξει τους πιθανούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και να τους στείλει τρέχοντας στην Νέα Δημοκρατία ή αν αυτό επετεύχθη έστω και στο ελάχιστο, ξέρω όμως ότι μόνο και μόνο για την προσπάθεια λαϊκιστικής κινδυνολογίας πέρα και πάνω από τα όρια του καθήκοντος αξίζει και ο κ. Γεωργιάδης «μιαν εύσημον μνείαν» από τον πρωθυπουργό.
Τέλος, ως υστερόγραφο σχεδόν, ας μην θυμηθώ και την τρομαχτική απειλή του κ. Πάγκαλου προ μηνών όταν είχε δηλώσει ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει εκείνος θα φύγει από τη χώρα. Αυτόν, αντίθετα, θα πρέπει να το έχει μεγάλο άχτι ο κ. Σαμαράς. Θα αναλογίζεται πόσοι ψηφοφόροι του κυβερνητικού συνασπισμού μπορεί να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ με την μοναδική κρυφή ελπίδα και ευχή ότι μπορεί ο κ. Πάγκαλος να τηρήσει την υπόσχεση του και να μεταναστεύσει επιτέλους εις την Εσπερίαν…
tvxs.gr
