Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής A.E.J./I.F.J.
Είναι πολλές νύχτες που τα όνειρα μας δραπετεύουν για να συναντήσουν άλλα όνειρα, άλλους ανθρώπους, άλλες εποχές. Ταξιδεύουν σε άλλους χρόνους, σε πέτρινα χρόνια, σε χαλεπούς καιρούς μαζί με τα δικά μας στοιχήματα, τις δικές μας αποτυχίες.
Είναι πολλές φορές που συναντούν διαφορετικούς ανθρώπους στο δρόμο, και είναι πολλοί αυτοί που έρχονται από το παρελθόν, έμαθαν να τους ξεχωρίζουν και να τους προσπερνούν. Μπορεί προσωρινά να χάνουν τον δρόμο τους, αλλά ποτέ δεν ξεχνούν τον προορισμό τους.
Μέτρησαν τα χρόνια τους και συνειδητοποιούν, ότι τους υπολείπονται λιγότερος χρόνος ζωής, από ότι έχουν ζήσει έως τώρα.
Τα δικά μας όνειρα, δεν έχουν πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νορμές, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, που δεν καταλήγουν πουθενά.
Τα όνειρά μας, δεν έχουν χρόνο για να ανέχονται παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχουν πια χρόνο να λογομαχούν με μετριότητες.
Τα όνειρά μας δεν θέλουν να βρίσκονται σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων, δεν χωρά στα δικά μας όνειρα, γιατί το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους, δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Σαφώς κι οι άνθρωποι είναι η ίδια η ιστορία και πολιτισμός μιας χώρας, όχι όμως ο καθένας ξεχωριστά αλλά όλοι μαζί.
…κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις…
Τα όνειρα όπως και τα τραγούδια μας παίρνουν κάτι από την ψυχή μας. μένουν ακίνητα και αρχίζουν και τραγουδούν: Σ’ αυτό τον τόπο όσοι αγαπούν τρώνε βρώμικο ψωμί… σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, βάλε στα ρούχα σου φωτιά…
Μια ζωή δέσμιοι, με ένα μάτσο κάλπικα «ιδεώδη» για να το συνειδητοποιήσουμε πια με άσπρα μαλλιά ότι δεν είχαμε κάποιο σκοπό στη ζωή μας.
Όλοι τρέχαμε για ένα αόριστο, για να καταλήξουμε όλοι ανεξαιρέτως σε ένα γαμημένο απολογισμό. Χορεύαμε ιδρωμένοι χωρίς σταματημό, τότε που παίρναμε μια μπύρα στο χέρι και τρέχαμε να βρούμε ένα μέρος με θέα για να μιλήσουμε για τα όνειρά μας, τους αλήτες που κάθε βράδυ μας αφήνουν μοναχούς.
Οι αστρολόγοι λένε πως ο μοναδικός αστερισμός που σχηματίζουν οι πλανήτες τη στιγμή της γέννησης του κάθε ανθρώπου είναι αυτό που καθορίζει την διαδρομή της ζωής του.
Αφήστε τα όνειρά σας να ταξιδεύουν. Μην τα ακουμπάτε γιατί αν ξυπνήσουν θα μας πνίξουν με το αίμα τους που χύθηκε δίκαια και συνετά, τους νεκρούς μην τους ξυπνάτε. Αφήστε τους, να μην ξέρουν. Μακάριοι και μοναχικοί ταξιδιώτες της μνήμης. Αυτοί που βρέθηκαν εξόριστοι από τη ζωή με ματωμένα ρούχα και τραγούδια είναι γιατί πόθησαν την ελευθερία και ήξεραν ότι εκείνη περνούσε πάντα από το αίμα.
Τα όνειρά μας όταν ταξιδεύουν, συναντούν ανθρώπους τσαλακωμένους που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν το είναι τους. Άνθρωποι με σημάδια στο σώμα τους, με χαρακιές στη ψυχή τους. Ανθρώπους που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ’ τη ζωή, αλλά παρ’ όλες τις δυσκολίες, τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα επιβίωσης.
Συναντούν ανθρώπους, που έχουν μείνει πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτού που βγαίνουν δυνατά μπροστά σε κάθε αγώνα, διαμαρτυρία, σύγκρουση και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.
Στο τέλος, στους ανθρώπους που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι, αντισυμβατικοί, που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν, ας αφήσουμε στα χέρια τους τα όνειρά μας…