(μικρό πεζό με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από την Αιγυπτιακή Επανάσταση και τις αραβικές εξεργέσεις)
Allah Quakbar!
η φωνή που δονεί τις στέρεες παρατάξεις. Οι εξεργεμένοι της πλατείας Ταχρίρ, της Τυνησίας, της Λιβύης. Γρήγορες και επώδυνες στροφές σ’ έναν χορό που μαθαίνουν από την αρχή τα σύνολα των εργαζομένων. Χορός που φοβίζει τους κάθε λογής δικτάτορες και εκμεταλλευτές, ξυπνώντας τους χειρότερους εφιάλτες τους. Την συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης, τις μαζικές απεργίες, τα επαναστατικά συμβούλια, την αναγκαιότητα της ανατροπής.
Σαν χρησμός τ’ όνομα της, τραγούδι γίνεται στις παρέες, τρομαγμένοι το σιγοψυθιρίζουν οι αστοί –
η επιστροφή της Επανάστασης!
–
Από την αντίπερα όχθη, εγώ, κάθαρμα μικροαστός, δικός τους σε πνεύμα και κόκκαλα, να διεκδικώ κομμάτι της Ιστορίας πάνω σε πτώματα μαρτύρων. Θα με δεις τις κρύες νύχτες, χαμένο στο ημίφως, να σκάβω τα μνήματα για τα τιμαλφή της καρδιάς τους. Προσπαθώντας ανόητα να συμβιβάσω τα αταίριαστα! Σε μια κρίση, την κρίση τους!, που κι εγώ αναγκάζομαι για το μέχρι πρότινος αδιανόητο…
Πρώτος να σύρω τον χορό!
–
Δεν ταξίδεψα στην Αίγυπτο, ούτε γνώρισα του Καβάφη τις ηδονές. Αν όμως τολμήσεις μια επίσκεψη στο μονήρες σπίτι μου, δεν μπορείς παρά να ακούσεις την θεία φωνή της Ουμ Καλσούμ. Όταν βραδιάζει, τα παλιά τραγούδια της, τα τόσο πονεμένα, γίνονται συντροφιά μου.
Η φωνή της, ίδια η φωνή των εξεργεμένων της Ταχρίρ, αμμοθύελλα της Ερήμου που σαρώνει τα πάντα στο περασμά Της.
Ειρηναίος Μαράκης
kivdilh-antioxeia.blogspot.com/
