Λάβαμε αρκετές αντιδράσεις σχετικά με το άρθρο της εφημερίδας μας σχετικα με τη μήνυση ενάντια στους αμαξάδες επειδή τα άλογα στέκονταν στη βροχή. Κάποια από αυτά υπέρ των θέσεων που εκφράσαμε, άλλα κατά. Κοινή συνισταμένη αυτών που εκφράζονταν κατά ήταν ότι τα άλογα είναι δέσμια, είναι περίπου φυλακισμένα και αν τα άλογα ήταν ελεύθερα θα μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα κάτσουν στη βροχή ή αν θα έβρισκαν καταφύγιο.
Άραγε, η λύση που έχουν να προτείνουν αυτοί οι άνθρωποι, ποια είναι;
Να απελευθερωθούν από τους βάναυσους εκμεταλλευτές τους, τους αμαξάδες και να ζήσουν “ελεύθερα”; Είναι όλοι οι αμαξάδες “ένοχοι”;
Και πού να τα απελευθερώσουμε; Σε κάποιον αγρό;
Μας δίνεται η εντύπωση πως πολλοί που εκφράζουν θέση ενάντια στα αυτονόητα που επισημάναμε δεν είναι ενάντια στην ακραία εκμετάλλευση των αλόγων αλλά ενάντια στο ίδιο το επάγγελμα του αμαξά που το ταυτίζουν με την ακραία εκμετάλλευση των αλόγων.
Αν είναι έτσι, τότε, δυστυχώς, θα διαφωνήσουμε. Επιθυμούμε τα ζώα να τυγχάνουν σωστής μεταχείρισης, και να τηρούνται οι νόμοι, δεν είμαστε όμως ενάντια στο επάγγελμα των αμαξάδων. Η επίκκληση μίας αόριστης “ελευθερίας” των αλόγων, δεν είναι πρόταση.
Θα πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ σωστών επαγγελματιών και άλλων που εφαρμόζουν κακές πρακτικές και οι οποίοι θα πρέπει είτε να διορθώσουν τη συμπεριφορά τους προς τα ζώα ή να υποστούν τις συνέπειες που ορίζει ο νόμος.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση η τακτική των διαρκών μηνύσεων που ακολουθεί εδώ και καιρό ο Φιλοζωικός Σύλλογος, ο διαχωρισμός της κοινωνίας μέσα από μία στενή ματιά όπου είτε είσαι υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων ή κατά, “είτε είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας”, λες και δεν υπάρχουν αποχρώσεις αλλά όλα είναι μαύρο ή άσπρο, εις το όνομα της “αγάπης” γι’ αυτά, δεν βοηθά στο να πραγματοποιηθεί ο οποιοσδήποτε διάλογος. Δεν υπάρχει καμία σύνθεση παρά μόνο στρατόπεδα. Και δίχως σύνθεση, δεν υπάρχει πιθανότητα να βρεθούν λύσεις.
Υστερόγραφο: Τα τελευταία χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών μηνυμάτων για προβολή δωρεάν σποτ από το ΕΣΡ στους τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας αφορούν τα δικαιώματα των ζωών. Άραγε, δεν υπάρχουν άλλα κοινωνικά ζητήματα; Δεν υπάρχουν πλέον οργανώσεις να ασχολούνται και με τα προβλήματα των ανθρώπων; Είναι το μοναδικό ζήτημα που απασχολεί την ελλαδική κοινωνία και για το οποίο θα πρέπει να προβάλλονται μηνύματα τα δικαιώματα των ζώων; Μήπως το τόσο αυξημένο ενδιαφέρον για τα ζώα που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία σχετίζεται και με την απόσυρση ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας από τους κοινωνικούς αγώνες και την απογοήτευσή του από την πολιτική πραγματικότητα;
