Σκλάβος θεωρείται ο ελεύθερος πολίτης που η χώρα του έχει κατακτηθεί από ξένο κατακτητή. Και αποφασίζει ο ξένος κατακτητής και διοικεί ο ξένος κατακτητής.
Σκλάβος θεωρείται ο πολίτης που δεν ορίζει τον εαυτό του, που δεν ορίζει τις πράξεις του, τον μόχθο του, την περιουσία του, την εργασία του, τα εισοδήματά του, την ζωή του. Που δεν εφαρμόζεται εκεί που ζει το Σύνταγμα. Που δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτός, ό,τι ο μόχθος του παράγει. Όπου δουλεύει χωρίς ωράριο και ό,τι κερδίζει δεν το κερδίζει για να ζει αλλά για να πληρώνει και πάλι να μην φτάνουν και να χρωστά. Και να του παίρνουν την ιδιοκτησία του, την ιδιοκτησία των γονιών του, την ιδιοκτησία των παππούδων του. Και να μην μπορεί να βρει το δίκιο του.
Αυτός, ο άνθρωπος είναι σκλάβος. Η σκλαβιά μπορεί να προέλθει από ξένη εισβολή στη χώρα του. Πολεμική εισβολή. Αλλά εισβολή σε μια ανεξάρτητη χώρα δεν είναι μόνο η πολεμική με τα όπλα. Είναι και η οικονομική εισβολή κοινώς η λεηλασία μιας χώρας από άλλη χώρα με συνεργασία πάντα προδοτικής κυβέρνησης. Είναι αυτό που ζούμε. Είμαστε σκλάβοι. Αφού δεν ορίζομε τίποτα. Ούτε καν την σύνταξή μας.
Και αναρωτιέμαι: Γιατί να δουλεύομε, αφού μας τα παίρνουν όλα; Και αναρωτιέμαι: Γιατί δεν γίνεται μια απεργία γενική; Παντού! «Απ’ άκρη σ’ άκρη. Να σαρώσει τα σπαρτά. Τα σάπια πεθαμένα φύλλα» που λέει και ο ποιητής.
Μια απεργία συγχρόνως σε όλους τους κλάδους. Σε όλους τους τομείς σε όλα τα μαγαζιά. Να ξαπλώσομε όλοι στο δρόμο. Ξάπλα. Ακούνητοι, ακίνητοι, αμίλητοι. Σα πεθαμένοι!
Να σταματήσομε να δουλεύομε, να σταματήσομε να τους τα δίνομε, να σταματήσομε να πληρώνομε, να σταματήσομε να παράγομε. Δέκα μέρες – Δέκα πέντε μέρες , ένα μήνα, για πάντα! Για πάντα! Μέχρι να τους τελειώσομε! Ή να μας αποτελειώσουν!
Εκεί! Μια απεργία πείνας γενική! Όλοι! Έχομε τα κότσια; Δεν τα ‘χομε! Αφού δεχόμαστε τη σκλαβιά είμαστε «γεννημένοι σκλάβοι.
Κι όμως, μας εμπνέει ακόμα:
«Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια
σκλαβιά και φυλακή»
Ξυπνείστε ρεεεεε!!
Αγγελική Ανδρικίδου
