Του Χρήστου Δεμέτη
Το “θέλω δυο αγόρια” του Στέφανου Κασσελάκη είναι ξεκάθαρα ανησυχητικό.
Κοινωνικά και πολιτικά.
Αφενός μόνος του παραδέχεται πως μέλημά του είναι η διαιώνιση των “χαρακτηριστικών” του ιδίου και του συντρόφου του σε δύο παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο. Μιλάμε για μια απόλυτα ναρκισσιστική διατύπωση που σε συνδυασμό με τη ρητορική του “δεν είμαι αμερικανάκι, είμαι κρητίκαρος”*, καταλήγει σε ένα μείγμα εντελώς τοξικό με στερεοτυπικές και σεξιστικές προεκτάσεις.
Πρακτικά ο Κασσελάκης μέσω των δηλώσεών του στον Σταύρο Θεοδωράκη παραδέχθηκε εκουσίως ή ακουσίως πως ζητά την αναπαραγωγή του εαυτού του, καθώς και του συντρόφου του. Όπως είπε: “Ο Τάιλερ και εγώ θέλουμε να αποκτήσουμε δυο αγόρια. Τον Απόλλωνα και τον Ηλία. Με παρένθετη μητέρα. Θα θέλαμε η προσωπικότητα του καθενός μας να μεταφερθεί στα παιδιά”.
A priori δηλαδή το όλο ζήτημα της γονεϊκότητας τίθεται εδώ με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί να τεθεί.
Από την άλλη, η ρητορική Κασσελάκη δεν μπορεί να βγάλει νομικό νόημα καθώς (ευτυχώς) στην Ελλάδα δεν γίνεται να “παραγγείλεις” μια παρένθετη μητέρα που να βγάζει μόνο… αγόρια. Όταν κάνεις παιδί, το κριτήριο δεν μπορεί να είναι η “διαλογή”, αλλά η άδολη αποδοχή και το αμέριστο δόσιμο. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία σε έναν υποψήφιο γονέα, καλύτερα να μη γίνει γονέας ποτέ. Μπορεί να διατύπωσε σωστά πως η αγάπη κάνει την οικογένεια, όπως και συμβαίνει στη δική του περίπτωση, ωστόσο η προβολή των ίδιων στοιχείων, δεν συνάδει λογικά.
Φυσικά και αν ένα straight ζευγάρι έλεγε πως θέλει δύο αγόρια από παρένθετη μητέρα, θα μιλούσαμε για την ίδια σεξιστική προσέγγιση ενάντια στο γυναικείο φύλο. Γιατί διεύρυνση των δικαιωμάτων δεν σημαίνει και περιορισμός της κριτικής.
Πέραν των παραπάνω, θα είχε μεγαλύτερη σημασία να βγει ανοιχτά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξει με επιχειρήματα τον αγώνα για την ισότιμη τεκνοθεσία από όλα τα ζευγάρια, αντί να στρέψει τον φακό στα “θέλω” του, επιχειρώντας να αναδείξει αφενός μια τοπικιστική “υπερηφάνεια” που πατάει σε παγιωμένα και αναχρονιστικά στερεότυπα ματσίλας (“κρητίκαρος”) και αφετέρου να αφήσει να εννοηθεί πως ενδεχομένως αγνοεί ή επιθυμεί να παρακάμψει τα ισχύοντα, στοχεύοντας στο να αποκτήσει το προσδοκώμενό του με κάθε τρόπο. Αρκέστηκε μονάχα να πει πως: “Είναι πολύ σημαντικό ότι άλλα ζευγάρια επιλέγουν την υιοθεσία και στα μάτια μου είναι εξίσου οικογένειες. Μιλάμε για ζωές του κόσμου. Πρέπει επιτέλους να το καταλάβει η κυβέρνηση”. Χωρίς περαιτέρω εμβάθυνση, χωρίς εξειδίκευση, αλλά μόνο με μισόλογα και μια εμφανή αμηχανία.
Προφανώς και τα παραπάνω δεν συνάδουν όχι με την Αριστερά, αλλά με καμία – αυτοπροσδιοριζόμενη ως – “προοδευτική” κατεύθυνση, και δεν είναι εύκολο να “συγχωρεθούν” ή να περάσουν έτσι.
Αν εντέλει ο κ. Κασσελάκης προσπάθησε να μας πει πως θα ονειρευόταν, σε περίπτωση που φέρει στον κόσμο δύο αγόρια, τότε αυτά να μην “κουβαλάνε” όλα τα πατριαρχικά στοιχεία της κοινωνίας μας, αλλά να έχουν μυαλά και μάτια ανοιχτά – και ότι ο ίδιος θα έκανε διαρκή αγώνα για αυτό, τότε σίγουρα μας το είπε με λάθος τρόπο (και σημειωτέον σε μια συνέντευξη που δεν ήταν live).
Κάνοντας backfire ως προς τα “ποιοτικά χαρακτηριστικά” που ο ίδιος αποπειράται να προβάλλει μέσα από τη δημόσια εικόνα του.
*Edit: Είναι άλλο να λες “είμαι υπερήφανος κρητικός και θέλω να αλλάξω τα στερεότυπα γύρω από την Κρήτη” και την κάθε Κρήτη, από το να λες “είμαι κρητίκαρος, δεν είμαι αμερικανάκι”. Προς αποφυγή παρερμηνειών.