Του Δημήτρη Μηλάκα
Ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης είναι γνωστό πως θεωρείται (και είναι) ειδήμων στο Δίκαιο της θάλασσας. Γνωστές είναι επίσης και οι απόψεις του περί της ανάγκης ενός συμβιβασμού με την Τουρκία στη βάση μειζόνων ελληνικών παραχωρήσεων. Αυτές τις απόψεις είχε και όταν διορίστηκε (1996) μετά την κρίση των Ιμίων από τον Σημίτη υφυπουργός εξωτερικών και όταν τοποθετήθηκε από τον υπουργό εξωτερικών Νίκο Κοτζιά (2017) πρόεδρος του επιστημονικού συμβουλίου του ΥΠΕΞ. Αυτές ακριβώς τις απόψεις (ότι το Καστελόριζο είναι μακριά) επανέλαβε ο καθηγητής και στη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Κρήτη tv και στον συνάδελφο Γιώργο Σαχίνη.
Προφανώς εν γνώσει του, ο ειδήμων του Δικαίου της θάλασσας καθηγητής Χρήστος Ροζάκης αποδέχεται το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, διατυπώνοντας δημόσια όσα υπογείως πράττουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ειδικά από την κρίση των Ιμίων και έπειτα. Ο επιφανής καθηγητής γνωρίζει και ομολογεί αυτά που οι ελληνικές κυβερνήσεις πράττουν αλλά αδυνατούν να παραδεχτούν δημόσια: οι ελληνοτουρκικές διαφορές έχουν ξεφύγει από το πλαίσιο που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν στη βάση του διεθνούς δικαίου. Κι αυτό γιατί, η Τουρκία επιμένει στη διμερή πολιτική διευθέτηση. Αυτήν την επιμονή της η Τουρκία την έχει οικοδομήσει ενισχύοντας τις στρατιωτικές της δυνάμεις με τρόπο που μπορούν να υποστηρίξουν τις επιδιώξεις της χώρας. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας εγκαταλείφτηκαν στο εξοπλιστικό πάρτι των μιζών των κυβερνήσεων Σημίτη και των ασύλληπτων περικοπών την περίοδο των μνημονίων. Το αποτέλεσμα είναι προφανές και συνάγεται από την καθημερινή δραστηριότητα των Τούρκων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η τουρκική έξαρση διεκδικήσεων συνδέεται άμεσα με την εξουθένωση της αποτρεπτικής ισχύος της Ελλάδας. Γι αυτήν την κατάσταση, η οποία οδηγεί στην υιοθέτηση των πολιτικών κατευνασμού και μόνο προς την Τουρκία η ευθύνες είναι τεράστιες και βαραίνουν όλους όσοι κυβέρνησαν.
Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο όπου οι επιλογές των πολιτικών του κατευνασμού της Τουρκίας συνεπάγονται τεράστιο πολιτικό κόστος, σαν αυτό που ξεστόμισε ο καθηγητής Ροζάκης στην πρόσφατη συνέντευξή του. Η (όποια) ελληνική κυβέρνηση καλείται από την Τουρκία να αποδεχτεί ότι
· Το Καστελόριζο είναι μακριά
· Τα νησιά (ακόμη και η Κρήτη και η Ρόδος) δεν έχουν δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα πέρα από τα 6 μίλια χωρικά ύδατά τους
· Υπάρχουν νησιά νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο με αδιευκρίνιστη κυριαρχία
· Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα παράνομα κατέχονται από την Ελλάδα, καθώς έχει παραβιαστεί ο όρος της αποστρατιωτικοποίησής τους όπως πρόβλεπαν οι Συνθήκες παραχώρησής τους.
Το ποιοτικό σημείο αλλαγής της τουρκικής επιχειρηματολογίας αυτήν την περίοδο, είναι ότι συνοδεύονται από στρατιωτικές κινήσεις (πχ πτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά, όπως η Λέσβος και η Χίος, για να μην αναφερθούμε στα μικρότερα)…Είναι προφανές ότι αυτή η τουρκική επίδειξη δύναμης, συνδέεται άμεσα με την αδυναμία (ή την υπονόμευση εκ των έσω) της αποτρεπτικής δύναμης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.
Αντιμέτωπο με αυτήν την πραγματικότητα το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα, αντί να επιχειρήσει να την αλλάξει (πράγμα που προϋποθέτει εσωτερικές συνεννοήσεις σχεδιασμούς στρατηγική κινητοποίηση της κοινωνίας κλπ) επιλέγει να κρυφτεί πίσω από τις απόψεις των «ροζάκιδων» οι οποίοι ρίχνουν στην κυκλοφορία θέσεις σύμφωνα με τις οποίες είτε το Καστελόριζο κείται μακράν είτε ότι η Ελλάδα έχει μαξιμαλιστικές (άρα και άδικες) επιδιώξεις. Καθ ότι λοιπόν, δεν έχουμε και το δίκιο με το μέρος μας ας συνομολογήσουμε όλοι μαζί την ήττα μας παραδίδοντα άκαπνα τα όπλα μας…
Ωστόσο, τα επιχειρήματα των ρεαλιστών ροζάκιδων χωλαίνουν, δεν είναι καν άξια κριτικής. Οι παρουσιαζόμενες μαξιμαλιστικές ελληνικές θέσεις είναι αυτές που δεν επιτρέπουν στη χώρα να εκμεταλλευτεί τη θάλασσα πέραν των 6 μιλίων στο Σούνιο, ή εντός του Θερμαϊκού, πέραν των 6 μιλίων από τις ακτές!
Όσο για το μακρινό Καστελόριζο, αυτό βρίσκεται μόλις 60 μίλια μακριά από τη Ρόδο… Ή μήπως η Ρόδος δεν είναι ελληνικό έδαφος με πλήρη δικαιώματα; Μήπως ήδη έχουν αποδεχτεί οι κυβερνώντες μας την τουρκική «επιχειρηματολογία» περί περιορισμένης η μηδενικής επιρροής των νησιών σε ΑΟΖ ; Είναι δυνατόν, άραγε, να υποστηρίξει κανείς ότι με αυτούς τους όρους μπορεί η όποια ελληνική κυβέρνηση να συζητήσει και να αναζητήσει έναν συμβιβασμό; Απ ότι, φαίνεται δυστυχώς, είναι δυνατόν…
Στη σκιά του καθηγητή Ροζάκη που συνεπώς διατυπώνει τις απόψεις ενδύοντάς τες με το κύρος της αδιαμφισβήτητης επιστημονικής του γνώσης φυτρώνουν πολλά και διάφορα μπουμπούκια δύο κατηγοριών: από τη μια οι καιροσκόποι και από την άλλη οι βαθιά νυχτωμένοι. Χαρακτηριστικό γνώρισμα και των δύο κατηγοριών είναι η παντελής άγνοια της ιστορίας. Δεν είναι, όλοι αυτοί, σε θέση να δουν την ύπαρξή τους ως μια στιγμή της ιστορίας, δηλαδή να κατανοήσουν από που έρχονται και υπάρχουν, και το κυριότερο, που οδηγούνται τα πράγματα μετά την στιγμιαία έκλαμψη της ύπαρξή τους…
Ο «ευδαιμονισμός» άλλωστε, και το «ατομικό δικαίωμα στην ευημερία» είναι το μείζον «αίτημα» όλων αυτών. Όσο για τα «Καστελόριζα», που είναι μάλιστα και μακριά, «να πάνε να γαμηθούνε» μαζί με τις σημαίες στα Ιμια που τις πήρε ο αέρας…
ΥΓ. Οι «ροζάκιδες» κάθε τύπου και είδους, προφανώς αδυνατούν να διακρίνουν μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και ως εκ τούτου είναι ανίκανοι να κατανοήσουν έννοιες όπως υποχρέωση και καθήκον, απέναντι στην ιστορία η οποία γράφτηκε πριν και θα συνεχίσει να γράφεται και μετά την στιγμιαία τους ύπαρξη…