Με κάθε σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις, η «πάλη των γραμμών» για τον ιδεολογικό-πολιτικό προσανατολισμό μιας –της όποιας- πολιτικής δύναμης με πρόταση εξουσίας, έχει ενδιαφέρον σε εποχές ειρήνης. Όμως, εδώ και τώρα, έχομε πόλεμο. Έναν ακήρυχτο πόλεμο από μια υπερεθνική συμμορία κατά της ελληνικής –κι όχι μόνο της ελληνικής- κοινωνίας.
Διαβάζω διάφορες περισπούδαστες αναλύσεις «οικονομολόγων» και οικονομολογούντων που επιμένουν να αναλύουν τις ατέλειες του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος και να συγκρίνουν την Ελλάδα με την Ισπανία ή την Ιταλία, ακόμα και την Πορτογαλία, ξεχνώντας ότι οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου έχουν, άλλη περισσότερο, άλλη λιγότερο, λειτουργικές παραγωγικές υποδομές, σε αντίθεση με εμάς εδώ στην Ελλάδα, που μέσα στις ηδονιστικές παραισθήσεις δεκαετιών, σα γνήσιοι αρχοντοχωριάτες, αφήσαμε τα πάντα να ρημάξουνε, πριν τα τσιμεντώσουμε…
Βέβαια υπάρχουν και σοβαροί διανοητές, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος ακόμα και σήμερα επανέλαβε ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση πρέπει να βρεθούν πόροι που θα «πυροδοτήσουν» αναπτυξιακές δομές.
Και προτάσεις για αναπτυξιακές δομές, θα μπορούσε κάποιος να συμπληρώσει.
Όμως εμείς εδώ, κάθε τοπική κοινωνία από μόνη της, εφόσον η κεντρική εξουσία είναι παραδομένη στους λήσταρχους και τους “λισταρχους”, αντί να συζητάμε τους τρόπους και τις μεθόδους ανασύστασης της παραγωγικής βάσης της χώρας, αναλωνόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις για την ιδεολογική και την πολιτική καθαρότητα των απόψεών μας όταν δεν συνυπογράφομε όψιμες εκκλήσεις να κηρυχθεί παράνομη η ¨Χρυσή Αυγή». Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος από αυτὀν για να βελτιώνονται μέρα με τη μέρα τα ποσοστά που δίνουν οι δημο(σ)κόποι στη Χρυσή Αυγή.
Εκεί στα Χανιά, όπως και πέρσι, έτσι και φέτος τα πορτοκάλια θα σαπίσουν κάτω από τα δένδρα, το λάδι θα «κοπεί» με μεταχρονολογημένες επιταγές, σε «αγοραίες» τιμές κάτω από το πραγματικό κόστος παραγωγής, που κανείς δεν ξέρει να το υπολογίσει.
Δε βαριέσαι, έχει ο Θεός, θα πουλήσομε «ισοδύναμη» ποσότητα από μολυβένια τσολιαδάκια, made in China, στους τουρίστες που μας φέρνουν τα κρουαζιερόπλοια.
Χονδρές ελιές στην Αγορά των Χανίων, καλαματιανές, μπορεί και ισπανικές, δεν πρόσεξα, τρία ευρώ οι δέκα ελιές, μέσα στην πλαστική, αεροστεγή συσκευασία τους. To take away. Γιατί δεν τις αγοράζει κανείς? Δεν αναρωτιέσαι! Τις πουλάνε μισοτιμής, ίδιες κι απαράλλαχτες φαίνονται στη συσκευασία, μπορεί να είναι μαροκινές, ποιόν ενδιαφέρει, χωρίς φόρο προστιθέμενης αξίας, μέσα στο κρουαζιερόπλοιο.
Καληνύχτα και καλή τύχη, κατά που λένε…
Αλλά για δες που έρχεται από τα παλιά κι ο παππούς Αίσωπος, να μας συμβουλεύσει, διηγούμενος εκείνη την ιστορία του αγωγιάτη που κόλλησε με το κάρο του φορτωμένο στις λάσπες. Άρχισε να προσεύχεται στην Αθηνά o αγωγιάτης, να του στείλει τον ημίθεο Ηρακλή να τον βοηθήσει να ξεκολλήσει. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» τον ορμήνεψε η Παλλάδα κι όποιος δεν κατάλαβε, δεν κατάλαβε…
Δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία, το λέει κι ο παππούς Αίσωπος: πρώτα-πρώτα πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ύστερα να αρχίσουμε να κουβεντιάσομε πώς θα ανοικοδομήσουμε τα ερείπια που αφήνει πίσω της η εποχή των μπλε και των πράσινων καφενείων, καθώς και των όψιμων παραφυάδων τους.
Σημειωνόταν σε ένα παλιότερο κείμενο που είχα συνυπογράψει: «η προσπάθειά μας δεν πρέπει να σκαλώσει σε αναχώματα της πολιτικής ταυτότητας του καθενός από μας διότι θεωρούμε ότι έχει μεγαλύτερη αξία για την κοινωνία των Πολιτών ένας φοιτητής που δε συμμετέχει στο φοιτητικό κίνημα, από ένα «αγωνιστή» φοιτητή που περνάει τα μαθήματα με αντάλλαγμα την ψήφο του στις εκλογές της συγκλήτου του πανεπιστημίου του, έχει μεγαλύτερη αξία για την κοινωνία των Πολιτών ένας γιατρός που ψηφίζει «συντηρητικά» αλλά δεν παίρνει φακελάκι, από έναν «προοδευτικό» που στριμώχνει στη σκοτεινή γωνία τον παππού ή τη γιαγιά πριν τους προγραμματίσει για το χειρουργείο, έχει μεγαλύτερη αξία για την κοινωνία των Πολιτών, ένας «συντηρητικός» δημόσιος υπάλληλος που βρίσκεται στη θέση του και προσπαθεί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των συμπολιτών του από έναν «προοδευτικό» που πηγαίνει στο γραφείο του το πρωί, κρεμνάει το σακάκι του στην καρέκλα κι επιστρέφει ξανά την ώρα που σχολάει για να το πάρει και να πάει σπίτι του.»
Κι όποιος δεν κατάλαβε, δεν κατάλαβε…
