Από μόνη της η εμπειρία της συγκεκριμένης παράστασης ήταν ένα πολυπόθητο γεγονός για εμένα. Όχι μόνο λόγω του
ειδικού βάρους του κειμένου και του αληθινού μύθου που συνόδευε τις πρώτες παρουσιάσεις, πίσω στο 1973 και 1974, τότε που ξεσήκωνε τον απλό κόσμο και μιλούσε στις καρδιές όλων όσων την παρακολούθησαν! Ήταν σημαντικό να έρθω “αντιμέτωπος” και να βιώσω μία από τις παραστάσεις η οποία με ενέπνευσε να δημιουργήσω κάποια από τα μικρά “δικά” μου. Έτσι κι έγινε, λοιπόν….
Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα λίγα λόγια λένε πολλά περισσότερα από τα πολλά. Κέρδισε το μεγάλο μπράβο ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης, για τη συνολική συγκίνηση που κατόρθωσε να εμφυσήσει, χωρίς να την εκβιάσει, και για τον ευρηματικό τρόπο με τον οποίο έδειξε το σεβασμό του στον κύριο ερμηνευτή των τραγουδιών της πρωτότυπης παράστασης, Νίκο Ξυλούρη.
Εξαιρετικός και αψεγάδιαστος ο τωρινός ερμηνευτής των τραγουδιών, Ζαχαρίας Καρούνης! Με μαεστρική ευκολία έκανε τα περάσματα από το λαϊκό στο παραδοσιακό, κι από το βυζαντινό στο σμυρνέικο, μεταφέροντας στο έπακρο το ύφος και την ατμόσφαιρα της μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου. Ο συνθέτης, διακριτικός επί σκηνής, δίπλα στους μουσικούς του, τα έλεγε όλα με τις νότες και τη διεύθυνση της ορχήστρας του.
Για τους ηθοποιούς, θα ήταν ακριβές να πω ότι ήταν όλοι τους πρωταγωνιστές, ο καθένας στο μικρό κομμάτι που του αναλογούσε. Σπουδαίες παρουσίες, με αλληλεπίδραση λόγου και κινήσεων, όλοι τους λειτουργούσαν ως μονάδες μιας άψογα δουλεμένης χορογραφίας!
Συγκίνηση βαθιά, σπουδαιότητα μεγάλη, εγχείρημα δύσκολο – αλλά κερδισμένο – και ελπίδα για εκείνους που πιστεύουν στο κάλλος και το “ευ” της ζωής, ως δημιουργία στο σύνολό της!
Μην τη χάσετε, όπου την πετύχετε. Ζήστε την εμπειρία, και τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσετε ότι σας έχει παρασύρει χωρίς να χρειάζεται να κάνετε συγκρίσεις με τους πρώτους πρωταγωνιστές, τότε θα έχετε ήδη πει μέσα σας “μπράβο” στους συντελεστές.
Γιώργος Λουτσέτης
