της Δανάης Καρυδάκη
Πολλοί από εμάς νιώθουμε ότι η Αριστερά (ελληνική και ευρωπαϊκή) πέθανε αυτή την εβδομάδα. Η Αριστερά, όμως, και κυρίως η έννοια της αντίστασης απέναντι στην ταξική ανισότητα και την κοινωνική αδικία, μετρά πολλές ήττες στην ιστορία της, άρα αυτή η χαμένη ευκαιρία μοιάζει περισσότερο με βαθιά πληγή παρά με τελεσίδικο θάνατο.
Αν υπάρχει πάντως βούληση για να γίνει ανασύνταξη δυνάμεων, πρέπει απαραίτητα να υπάρξει χώρος για κριτική και αυτοκριτική. Οι 39 βουλευτές που δεν ψήφισαν το 3ο μνημόνιο αντιμετωπίζονται από πολλούς ως ήρωες, ως οι μόνες φωνές αντίστασης στην κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, ως οι τελευταίοι αντιμνημονιακοί σε ένα πεδίο μάχης ισοπεδωμένο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ευρώπης.
Η αλήθεια είναι όμως πως αυτοί οι 39, όπως και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Aριστερά εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλοι εμείς που σήμερα απελπιζόμαστε, φέρουν και φέρουμε βαρύτατες ευθύνες για αυτή την ήττα.
Πρώτον επειδή μοιράστηκαν και διαλάλησαν τις αυταπάτες του Τσίπρα και του κυρίαρχου ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ για τέλος της λιτότητας μέσα στην Ευρώπη (και δεν εννοώ τον Γενάρη, όπου τους πιστώνω καλές προθέσεις, εννοώ άμα τη ανακοινώσει του δημοψηφίσματος, όπου η πορεία ήταν πια προδιαγεγραμμένη, εκτός πια αν από θαύμα η Ευρωζώνη -την οποία καλώς κατηγορούσαν σε κάθε τόνο- ξάφνου σεβόταν την δημοκρατία και την αλληλεγγύη των λαών-άρα μιλάμε πλέον για θεολογία).
Δεύτερον, και κυριότερο, διότι δεν προσχεδίασαν με έναν τρόπο προστατευτικό για το λαό μια ρήξη, ένα Grexit, ένα planB, μια διεκδίκηση της λαϊκής κυριαρχίας βιώσιμη για τον λαό, που θα περιλαμβάνει προετοιμασία πρακτική (στόχευση σε μια εναλλακτική οικονομία σε επίπεδο αγροτικό, βιομηχανικό και παροχής υπηρεσιών) αλλά και ψυχολογική (σε κάθε μορφής συλλογικότητα, ώστε μετά τη ρήξη οι άνθρωποι να παλέψουν όλοι μαζί και να μην ξεπουλάνε τα υπάρχοντα τους στους έχοντες για ένα κομμάτι ψωμί, και οδηγηθούμε τελικά στο χειρότερο καπιταλιστικό τέρας). Μικρότερη ευθύνη έχουν στο ότι δεν συνεργάστηκαν πιο ουσιαστικά προς ένα τέτοιο στόχο με κινήματα και συλλογικότητες της ευρωπαϊκής Αριστεράς, η οποία βέβαια άφηνε το ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει το φίδι από την τρύπα και παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα, τρώγοντας ποπ κορν.
Με εξαίρεση αυτούς που προς τιμήν τους παραιτήθηκαν ή σκέφτονται να παραιτηθούν για προσωπικούς λόγους συνειδήσεως -παραδεχόμενοι εμμέσως και την ευθύνη τους, οι αντιφρονούντες βουλευτές περιλαμβάνουν έναν υπουργό παραγωγικής ανασυγκρότησης υπό την εποπτεία του οποίου η προσωπική του επιλογή για πρόεδρος των ΕΛΠΕ κ. Στάθης Τσοτσορός αύξησε τις ετήσιες απολαβές του απο 170.000 σε 280.000 ευρώ, τον πρώην βασικό αρχιτέκτονα (αμφιβόλου ιδεολογικού προσήμου) της οικονομικής στρατηγικής και διαπραγματευτικής τακτικής της χώρας, και την πρόεδρο της βουλής που εκτός από απόλυτα εξωθεσμική (ο τσαμπουκας της άλλωστε είναι που την κάνει και τόσο δημοφιλή σε όσων τα μάτια η δημοκρατία έχει προ πολλού απαξιωθεί) και αντισυνταγματική (“δεν θα μπορούσαμε να νουθετήσουμε τον εισαγγελέα;” αναρωτιόταν η εκπρόσωπος της νομοθετικής εξουσίας για τον εκπρόσωπο της δικαστικής, ως προς την παροχή άδειας στους προφυλακισμένους, τότε, βουλευτές της Χ.Α.), έβγαλε έναν λόγο προχτές χωρίς κανένα ταξικό πρόσημο, παρά μόνο εθνικολαϊκίστικο, όπου ο λαός παρουσιαζόταν μέσα από ένα συναισθηματικό κρεσέντο ως ένα ομοιογενές σώμα, ενώ σύγκρινε το μνημόνιο με τη γενοκτονία (δηλαδή εξίσωσε την τάξη με τη φυλή, ως εάν το μνημόνιο να μην στοχεύει την εργατική και κατώτερη μέση τάξη αλλά την ελληνική φυλή).
Αυτοί οι 39 λοιπόν και όλοι όσοι δικαίως κατηγορούν τον Τσίπρα για την υπογραφή του σκληρότερου και πιο αντιλαϊκού προγράμματος λιτότητας των τελευταίων χρόνων, οφείλουν, έστω και τώρα, να προτείνουν και να προετοιμάσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο. Καλά και γενναία είναι τα ΟΧΙ λοιπόν, αλλά κάποια στιγμή πράξη αντίστασης είναι να πεις ένα μεγάλο ΝΑΙ σε αυτό, που όπως εσύ το καταλαβαίνεις, πολεμά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που βιώνει ο λαός σου.